Μια παλιά φωτογραφία…
| Υποτιτλίζει ο Αιθεροβάμων |
Και όμως το χαμόγελο έλαμπε στο πρόσωπό μας!
Λευκάδα, δεκαετία του 50.
Εκείνη την εποχή άμα άρχιζε να βρέχει ξεχνούσε να σταματήσει.
Βροχή με το τουλούμι, καρεκλοπόδαρα, για μέρες!
Η πλατεία της παραλίας έρημη, γίνονταν συχνά μια μεγάλη λίμνη!
Όλη η παραλιακή ζώνη από το λιμάνι στου Πλιού και μέχρι τις φυλακές πλημμύριζε κάθε τόσο, με το νερό να μπαίνει μέσα στα σπίτια!
Ψαροκασέλες και σαπιοσάνιδα γίνονταν τότε πρόχειρα γεφύρια για να καταφέρει ο κοσμάκης να μπει στο σπίτι του.
| «Η πόλη κοιμάται τις νύχτες και μουσκεύει μέσα στην υγρασία.
Οι τοίχοι της αναβρύζουν νερό και τ’ ανήλιαγα σοκάκια της μυρίζουν μούχλα. Είναι μια πόλη σακατεμένη κι ανάπηρη απ’ τα ρεματικά, πονοκεφαλιασμένη και ταλαιπωρημένη από φτώχειες κι αγκούσες. Παλιότερα το χτικιό σερνόταν μαζί με τη λάσπη των αυλακιών ως τα κατώφλια. Σφύριζε ο αγέρας παράξενα πάνω στις στέγες κι ο γαρμπής – ο μόνος δυνατός – σουλατσάριζε με τη βροχή να δέρνει ανελέητα τους δρόμους και τις μικρές αυλές……»1 |
Το λεωφορείο της γραμμής αγκομαχώντας ερχότανε από Αθήνα.
Ο δρόμος από Καραβοσαρά (Αμφιλοχία) στρωμένος με αμέτρητες λακούβες.
Το πέρασμα από τη Γουργουβλή αποτελούσε τότε μεγάλο κίνδυνο για τη συγκοινωνία.
Ήταν κατόρθωμα για τους οδηγούς να περάσουν τα «Στενά των Θερμοπυλών»!
Το λεωφορείο έκανε από κει τρεις ώρες για να φτάσει στη Λευκάδα!
Τόχαμε σκάσει από το σχολείο και τσαλαβουτούσαμε στα λασπόνερα της παραλίας.
Είχαμε μουσκέψει μέχρι το κόκαλο, από πάνω μέχρι κάτω!
Τουρτουρίζαμε!
Και όμως το χαμόγελο έλαμπε στο πρόσωπό μας!
______________________________
1 Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Φωτεινού «ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ», Εκδόσεις Νεφέλη, 1985
Ειναι πανεμορφα ολα τα αρθρα σας κυριε.. Αιθεροβαμων!!!
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Απευθύνομαι πάντα σε άτομα που έχουν την δικη σας ευαισθησία και πιστέψτε με είναι πολυ ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε υπάρχουν πολλοί που συγκινούνται απο το ξεχασμένο παρελθόν μιας φτωχής και ταλαιπωρημένης πόλης…
Η πλατεία της παραλίας ποτέ δεν πλημμύρισε από τη βροχή εκείνα τα χρόνια, όπως ισχυρίζεστε. Πλημμύριζε από τις λεγόμενες στην ντόπια διάλεκτο «μπασές», δηλαδή την παλίρροια. Τα νερά πολλές φορές έφταναν μέχρι την Κάτω βρύση. Για τον ίδιο λόγο πλημμύριζαν και όλα τα σοκάκια στην Άγια Κάρα.