Περπάτησα εκεί που τα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών δεν έχουν θέση…
| Γράφει ο Αιθεροβάμων | στο Γιάννη Κ. |
Αυγουστιάτικο πρωινό, πλέουμε αργά μέσα σε μια γαλήνια θάλασσα.
Κάπου λίγο μακριά από το νησάκι του Αη-Νικόλα στα Δέματα.
Σβήσαμε τη μηχανή του μονόξυλου και ο Γιάννης κωπηλατώντας, μας έφερε στην άκρη της Πλάκας με τεταμένη την προσοχή του μη πέσουμε πάνω στα βράχια.
Μπροστά μας μια «πελώρια ταράτσα» με «ειδικά καθίσματα» για τους επισκέπτες της!
Ο πειρασμός να περπατήσω πάνω στο πέτρινο γήπεδο που απλώνονταν δίπλα μας, μέσα στο νερό, μεγάλος!
Φοβόμουν κιόλας μήπως γλιστράει ο βράχος.
Μα δε σου δίνεται συχνά τέτοια ευκαιρία να βαδίσεις πάνω σε μια αλάνα που «πλέει» επάνω στη θάλασσα και να χαρείς τη Φύση!
Γιατί πράγματι εκεί που τελειώνει η περίφημη Πλάκα της Λευκάδας έχει διαμορφωθεί ένα πελώριο συμπαγές πλάτωμα που αν δεν το πλησιάσεις δεν μπορείς να δεις τις διαστάσεις του.
Η Πλάκα αυτό το γεωλογικό φαινόμενο το βλέπουμε να απλώνεται
από τον Άη-Γιάννη να διασχίζει όλη την αμμουδιά των Μύλων,
να περνάει από την Γυράπετρα,
να συνεχίζει μέχρι το Φανάρι του Κάστρου, να περνάει απέναντι στο Ενετικό Κάστρο
και να καταλήγει στη Περιοχή Ντούσμανη λίγο πέρα από το νησάκι του Άη-Νικόλα στα Δέματα.
Τόλμησα, βγήκα από το μονόξυλο και άρχισα να περπατάω με προσοχή πάνω σ’ ένα επίπεδο δάπεδο.
Ποιος ξέρει πριν από πόσα χρόνια δημιουργήθηκε!
Παρά την απόλυτη ηρεμία της θάλασσας άκουες το υπόκωφο βουητό της αιώνιας πάλης του υγρού στοιχείου με το φυσικό τείχος που αγκαλιάζει τη πόλη της Λευκάδας.
Όστρακα, κατσιμάδια, καβούρια, αχινοί, κουτσουλιές και φτερά γλάρων είναι η διακόσμηση της θαλάσσιας αλάνας.
Λίγο πιο πέρα στην άκρη της Πλάκας ορθώνεται πυραμοειδής κατασκευή γνωστή στους ψαράδες σαν «στήλη του Ντούσμανη», κατά πάσα πιθανότητα αυτοσχέδιος φάρος, που στην αρχαία ναυσιπλοΐα είχε την ονομασία αλεώριο.
Πρόκειται για μια δυνατή στερεή κατασκευή από πελεκημένους λίθους, που έχει αντέξει αιώνες στη λυσσαλέα πάλη της με τα πελώρια κύματα του Ιονίου όταν η τραμουντάνα και ο γραιολεβάντες σαρώνουν τα πάντα.
Στο βάθος οι ακτές της Πρέβεζας.
Από την αντίθετη μεριά διακρίνεται η πόλη της Λευκάδας.
Εδώ που πατάω είναι το μοναδικό επίπεδο τμήμα αυτού του γεωλογικού μορφώματος σ’ όλη την έκτασή του.
Φτάνοντας στην άκρη της Πλάκας καθώς τα νερά είναι διάφανα αντικρίζεις στο βάθος τεράστιους ογκόλιθους άτακτα τοποθετημένους που σχηματίζουν μικρές ακανόνιστες σπηλιές.
Εκεί μέσα που κάποτε έσφυζε πλούσια θαλάσσια κοινωνία, σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα.
Ο αλησμόνητος Κώστας γνώριζε τη περιοχή σα το σπίτι του και ήταν από τους λίγους που βίωναν καθημερινά τη μαγεία αυτού του υπόγειου Παράδεισου!
Καθώς διαβάζω τις μαγευτικές εικόνες που έχει γράψει ο αδικοχαμένος Ποιητής έρχεται στο νου μου η υπέροχη μελωδία «Ο Καθρέφτης» του Δημήτρη Λάγιου, που γράφτηκε για το χαμό ενός φίλου του στα βάθη της θάλασσας.
| «Στις σκοτεινές σπηλιές κι’ ολόγυρά τους, η θαλασσινή ζωή βρίσκεται σε μια έντονη δραστηριότητα εν όψει του χειμώνα.
Εκεί, στις μακρινές ξέρες, εκεί που τα πετρομπάρμπουνα σκάβουν με ζήλο τους αμμουδερούς βυθούς και οι ομάδες των σαργών σαστίζουν σε κάθε ξένη παρουσία. Εκεί, που τα γραμμωτά μαυράκια, ζητούν προστασία στις σχισμές των βράχων Και τα μελανούρια αναβοσβήνουν τ’ ασήμι τους στα σκοτάδια των σπηλιών. |
| Εκεί, στην επικράτεια των αθέατων χταποδιών, βρίσκονται τα μυστικά του φθινοπωρινού βυθού.
Αυτά, στα οποία λίγοι προσεγγίζουν και ελάχιστοι εισχωρούν. Εκεί, που τα συρματοπλέγματα των ιδιοκτησιών δεν έχουν θέση, η ζωή ακολουθεί τους προαιώνιους κανόνες επιβίωσης. Σ’ ένα τοπίο που μένει αναλλοίωτο στην προστασία της ευμετάβλητης θάλασσας. |
| Κι είναι, στα ήρεμα νερά του φθινοπώρου, οι δεκάδες των μουρμουριών που αιωρούνται στην υγρή διαφάνεια, η αργή αποχώρηση της συναγρίδας, το απαλό γλίστρημα του ροφού ανάμεσα στα βράχια.
Μια πρόσκαιρη ακινησία, μια εύθραυστη ισορροπία ώσπου οι διαθέσεις των ανέμων να ξεσπάσουν πάλι στα μολυβί νερά του φθινοπώρου…»1 |
Έμεινα εκστατικός κάνα μισάωρο πάνω σ’ αυτή τη μαγική θαλάσσια εξέδρα και η ματιά μου δε χόρταινε να θαυμάζει το Κάστρο του Γρίβα, τη καταπράσινη Λάμια, το προσφυγικό χωριό του Άη-Νικόλα, το χελοΐβαρο, τη Πρέβεζα, τις Ηπειρωτικές ακτές, το βαθύ γαλάζιο του Ιονίου, τον κόκκινο βράχο των Τσουκαλάδων, την πόλη της Λευκάδας, τους Σκάρους, το νησάκι του Άη-Νικόλα.
Ένα ελαφρό μαϊστράλι άρχισε να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας, όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα….
1 Κώστας Μαμαλούκας. Απόσπασμα από το ποίημα «Γαλήνια θάλασσα του φθινόπωρου» που περιλαμβάνεται στη συλλογή «Υπαινιγμοί» Εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Αθήνα 2009
Υπέροχο,συναρπαστικό.Πολλές φορές αναρωτιέσαι πώς χωράει τόση πολλή ομορφιά σ΄ένα τόσο μικρό τόπο;Πιστεύω όμως ότι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που την αναδεικνύουν η ομορφιά του θα θεριεύει πιο πολύ.Μπράβο!!!!