Μια παλιά φωτογραφία…

Ο Ζώης και η παρέα του τραγουδούν και ψάλλουν… Λευκάδα, Άνοιξη του 1958.

Στη σιγαλιά του κάμπου της πόλης, κάτω από τον ίσκιο των γέρικων λιόδεντρων, μια παρέα νέων της Λευκάδας καθισμένοι στο χορτάρι προβάρουν επτανησιώτικες καντάδες.

Πρώτος από αριστερά με την κιθάρα του ο Φώντας Αθανίτης, τρίτος με το γυμνασιακό πηλίκιο ο Σπύρος Βερύκιος και στην άκρη με το κοριτσάκι, την Έλσα Γράψα, στην αγκαλιά του ο Ζώης ο Μήτσουρας.

Δεν γνωρίζω τους άλλους δύο κιθαρωδούς.

Ήταν η εποχή που η διασκέδαση στη πόλη μας ήταν κάποιες φιλολογικές εκδηλώσεις του Ορφέα, το αποκριάτικο ξεφάντωμα, οι πρόβες του χορευτικού και της χορωδίας, οι συναυλίες της Φιλαρμονικής, τ’ αμπαλί στου Πάλα και οι Κυριακάτικοι αγώνες του Τηλυκράτη και Λευκάτα.

Ο Ζώης ήταν σχεδόν μέσα σ’ όλα.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο και τη στρατιωτική του θητεία δούλεψε κατά σειρά στη ποτοποιία Μανιάκη, στο δικηγορικό γραφείο του Στέφανου Γράψα και τέλος στα «Συστεγασμένα Φαρμακεία» των Κουκουλιώτη, Καββαδά και Τσιλιγιάννη.

Από μικρός του άρεσε το τραγούδι, ενώ παράλληλα εύρισκε ευχαρίστηση να κάθεται δίπλα στους ψάλτες του Αγίου Μηνά και να προσλαμβάνει απολαμβάνοντας τις ψαλμωδίες της εκκλησίας.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφιερώθηκε συστηματικά στους ψαλμούς της Χριστιανοσύνης πάντα στην εκκλησία του Αγίου Μηνά που ήταν και η ενορία του.

Κωνσταντινούπολη Οκτώβρης 2010

Σε μια εκδρομή μας στην Πόλη επισκεφθήκαμε και την Παναγία των Βλαχερνών όπου κάτω από την φωνή του Ζώη ψάλλαμε όλοι τον Ακάθιστο Ύμνο.