Προσμένοντας το Θαύμα!

Παραμονή Χριστουγέννων και η σκέψη μας όλη δοσμένη στα παιδιά με ειδικές ανάγκες και ειδικά χαρίσματα.

Σκεφτόμαστε το Χρήστο, το Φίλιππο, το Βαγγέλη, τον Σπύρο, τον Ερρίκο, την Ερμελίντα, τον Αλέξανδρο, τον Παναγιώτη, τον Γιάννη, το Βασίλη, τη Ζωή, τη Χρύσα, τη Βιβή και όλα τ’ άλλα παιδιά…

Είναι τα παιδιά της Λευκάδας που χάρισαν στην ομάδα μας όλη τους την αγάπη, όλη τους την αθωότητα, την ευγένεια, τα μοναδικά τους χαμόγελα και γι’ αυτά όλα τα ευγνωμονούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.

Μ’ αυτές τις σκέψεις έρχεται στο νου μας πολύ συχνά, επίμονα, βασανιστικά, η εικόνα μιας Γυναίκας, που επαναλαμβάνεται κάθε τόσο για να μας υπενθυμίσει ότι μπορεί να υπάρχουν πολλά προβλήματα σ’ όλους μας αλλά πολλοί λίγοι από μας μπορεί να φανταστούμε το μέγεθος του πόνου και της αγωνίας που υπάρχει στη διπλανή μας πόρτα…

Είναι μια Μάνα, που για το μονάκριβό της, άφωνο και χρόνια παράλυτο, προσεύχεται και ελπίζει όχι για πλούτη και παλάτια αλλά για κάποια στιγμή που το αγόρι της θα μπορέσει να κινήσει έστω το ένα του χεράκι, να μπορεί να τρώει τη μπουκιά του μόνο του, χωρίς τη βοήθεια των άλλων!

Είναι μια απλή, ταπεινή, συνηθισμένη Γυναίκα που την έχουμε δει στο προαύλιο της Μονής της Φανερωμένης, στη Παναγιά της Τήνου, στη Παναγιά τη Διασώζουσα της Πάτμου, στον Άη Γεράσιμο στη Κεφαλονιά, αλλά και σε πολλές άλλες εκκλησιές και μοναστήρια της Χώρας μας.

Μια σιωπηλή μορφή που κρατά πάντα σφιχτά στο χέρι της ένα τσακισμένο βλαστάρι και πάντα προσεύχεται και ελπίζει, προσμένοντας κάποιο θαύμα…

Την τελευταία φορά την είδαμε μέσα στην Παναγία τη Μπαλουκλιώτισσα.

Αυθόρμητα και για ένα λεπτό βιντεοσκοπήσαμε ένα μεγάλο δράμα που περνούσε μπρος από τα μάτια μας.

Μια Μάνα κρατώντας σφιχτά το χέρι του μονάκριβού της και ακολουθώντας το μπρος πίσω, μπρος πίσω, μονολογούσε κι έλεγε:

«Γιέ μου κοίταξε τους ξένους τι γερά πόδια έχουνε, τι δυνατά χέρια, τι ψηλά κορμιά, τι όμορφα πρόσωπα και συ εδώ να γερνάς στην αμασχάλη μου ανήμπορο…

Βλαστάρι μου, γιε μου σήκω, τρέξε, παίξε μαζί τους, χοροπήδησε, πιάσε ένα κορίτσι και φίλησέ το δυνατά στο στόμα.

Δε μ’ ακρουμάζεσαι γιέ μου, δε με προσέχεις, έπαψες να ελπίζεις, το βλέπω, το ξέρω αφού η Παναγιά χρόνια τώρα δε μας καταδέχεται …».

Τούτα τα λόγια (φοβερή βλαστήμια για την Μάνα) ειπώθηκαν απερίσκεπτα.

Λόγια απόγνωσης, απογοήτευσης κι ακράτητου πόνου, αλλά αταίριαστα σ’ έναν άνθρωπο που είχε έρθει στη Χάρη της.

Με μιας η Μάνα μετάνιωσε.

Δάγκωσε τα χείλη της, να τιμωρήσει την ασέβεια, σταυροκοπήθηκε και είπε: «Συγχώρεσέ με Παναγίτσα μου», καθώς είδε την αυστηρή μορφή της Παρθένου πάνω στο ιερό της Μπαλουκλιώτισσας να της κουνάει απειλητικά το δάκτυλο.

Έσφιξε πάνω της το λεβέντη της και άφησε τα μάτια της λεύτερα και λυτρωτικά να ρίξουν και να τρέξουν τα μαζεμένα δάκρυα μιας ολόκληρης ζωής.

Τα δάκρυα κυλούσαν πάνω στα αχαμνά και ανήμπορα ποδαράκια του γιου της, και πότιζαν μια μια τις εικόνες του ιερού της Παναγίας ενώ τα αγόρι παρακολουθούσε και ακολουθούσε άφωνο το δράμα της Μάνας.

Κι όταν ένοιωσε τη σκιά της εικόνας της Παναγίας της Μπαλουκλιώτισσας να την κοιτάζει αυστηρά αλλά και ακαθόριστα, εκείνη με ορθάνοιχτα τα μάτια κοίταγε αχόρταγα το παιδί της πότε θα μπορέσει να σταθεί χωρίς βοήθεια στα πόδια του και ν’ απλώσει τα χεράκια του στη πρώτη σπαραχτική του κίνηση να την αγκαλιάσει και να της πει «Μάνα μπορώ μονάχος μου να περπατήσω»!

Ένιωθε τη σκιά της Παναγίας να περνάει πάνω από το δύστυχο, τυραγνημένο κορμάκι του παιδιού της και να χάνεται μέσα στη βουβή επίκλησή της: «βοήθησέ μας Παναγιά μου, βοήθησέ μας Μεγαλόχαρη!»

Κι εκείνο να μένει άπραγο, χωρίς να μπορεί να σταθεί μόνο του χωρίς βοήθεια στα πόδια του, να κάνει έστω ένα βηματάκι χωρίς κανένα στήριγμα…

Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω εκείνη τη στιγμή ήταν:

Κάνε κουράγιο καλή μου Κυρά, μπορεί κάποτε……. να σε καταδεχτεί η Παναγία.

…………………………………………………………………..

Καλή δύναμη και κουράγιο στα παιδιά του ΚΔΑΠ
Καλά Χριστούγεννα και Υγεία σε όλους

Από την ομάδα του Αιθεροβάμονα

(Αιθεροβάμων)