Αποκαταστάθηκαν εν μέρει οι ζημιές στον παραλιακό πεζόδρομο

Πληροφορηθήκαμε εμμέσως ότι ο Δήμος προέβη τάχιστα στην αποκατάσταση του παγκακιού και της κινητής μπάρας στον πεζόδρομο επί του παραλιακού παράδρομου της Άγγελου Σικελιανού, στον δυτικό μόλο της πόλης της Λευκάδας, για τα οποία είχαμε κάνει μνεία στην εδώ εντελώς πρόσφατη ανάρτησή μας. Για τα φωτάκια, κατά μήκος του πεζόδρομου, που λειτουργούσαν με ηλιακή ενέργεια, ούτε λόγος να γίνεται, κατεστραμμένα ολοσχερώς τα περισσότερα και πεταμένα εδώ κι εκεί, κάποια στη θάλασσα (δες 1, 2).

Η ζημιά στο παγκάκι είχε επέλθει, μάλλον, μετά από πρόσκρουση αυτοκινήτου. Τώρα τι χαλεύουν εκεί πέρα τα αυτοκίνητα, αν εξαιρέσει κανείς περιπτωσιακές ενδεχόμενα ανάγκες τροφοδοσίας των λιγοστών βαρκών που δένουν στη μεριά αυτή, δεν το γνωρίζουμε. Τα έχουμε πάντως δει πολλάκις, δίχως όμως να βλέπουμε να συντρέχει κάθε φορά κάποιος λόγος. Η μπάρα μπορεί να φτιάχτηκε, αλλά ήταν και πάλι σήμερα ανοιχτή. Μόνο για τις ανάγκες της φωτογράφησης την τραβήξαμε να κλείσει πρόχειρα.

Το φαινόμενο τώρα αυτό με την αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου, για αποστάσεις ακόμη και μερικών δεκάδων μέτρων, χαρακτηρίζει όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας τόπου. Είμαστε μάλιστα πρωταθλητές σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και τι στιγμή αυτή που μεσουρανεί η οικονομική κρίση.

Το ζούμε, καθημερινά σχεδόν. Μας έλαχε ο κλήρος να μένουμε κοντά σε μια εκκλησιά, που γειτνιάζει άμεσα με ακάλυπτο χώρο στον οποίο άντε να χωράνε με το ζόρι πέντε-έξι αυτοκίνητα. Κάθε Κυριακή ή με την ευκαιρία εορτών κ.λπ. γίνεται ο χαμός, καίτοι σε καμιά τριανταριά μέτρα μπορεί κάποιος να παρκάρει με όλη την άνεση το αυτοκίνητό του. Όχι, αν ήταν δυνατόν να πάρουν ορισμένοι, καβάλα στο σύγχρονο άτι τους, ακόμη και αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι, σαν τους Κολοκοτρωναίους, που λέει το γνωστό δημοτικό άσμα. Δεν αναφερόμαστε φυσικά σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, ηλικιωμένους κ.λπ., αλλά για νεότατους ανθρώπους με κάτι πεντάμετρες κουρσάρες – να τις χαίρονται κατά τα άλλα οι άνθρωποι.

Ο καιρός θύμισε σήμερα τα παλιά, τότε που άρχιζε εκείνη η μονότονη βροχή της εποχής που ξεχνούσε για μέρες να σταματήσει. Και συνεχίζεται μέχρι αυτή την ώρα…