Μας ήρθαν και οι πρώτοι (;) Ιάπωνες τουρίστες…

Μια αρκετά μεγαλούτσικη ομάδα Ιαπώνων τουριστών, μέσης ηλικίας στην πλειοψηφία τους, είδαμε να σουλατσάρει σήμερα στον κεντρικό πεζόδρομο (ο Θεός να τον κάνει!), στην πόλη της Λευκάδας.

Δεν ξέρουμε αν αυτό έχει κάπως να κάνει με τον μεγάλο και θετικό ντόρο που ξεσηκώθηκε -δημοσιεύματα σε αθηναϊκές εφημερίδες κλπ.- σχετικά με το Διεθνές Συμπόσιο που διοργανώνεται στο νησί μας από τις 4 έως 6 Ιουλίου 2014, αρχής γενομένης με τα εγκαίνια του πρώτου στον Ελλαδικό χώρο Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χέρν, με αφορμή τα 110 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Ελληνο-ιρλανδού στην καταγωγή και Ιάπωνα από επιλογή συγγραφέα, που γεννήθηκε στη Λευκάδα.

Βέβαια, όπως ανέφερε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο συλλέκτης -και όχι μόνο- Τάκης Ευσταθίου, ο άνθρωπος εκείνος «που έφερε το Λευκάδιο Χερν πίσω στον τόπο του», σκοπός των εκδηλώσεων και η δημιουργία του Ιστορικού Κέντρου δεν είναι ο τουρισμός αλλά ο πολιτισμός. Για να προσθέσει ότι «Η γνωριμία του Λευκάδιου Χερν μέσα από την οδύσσειά του, τα ταξίδια του και την περιπέτειά του είναι (αυτό) που θα φέρει τον τουρισμό». Πιστεύουμε πάντως ότι ο πολιτισμός προσελκύει τον τουρισμό και δη τον ποιοτικό τουρισμό, αυτόν που αποκαλούμε συχνά υψηλών εισοδημάτων.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο πολιτισμός μας είναι αυτός που βρίσκεται στις προτιμήσεις των Ιαπώνων και πολύ λιγότερο η θάλασσα και οι παραλίες μας – γι΄ αυτό ταξιδεύουν εξάλλου όλες τις εποχές του χρόνου. Θα τους έχετε δει τσούρμα ολόκληρα, με τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές, στην Ακρόπολη και άλλους γνωστούς αρχαιολογικούς χώρους.

Με τα καπελάκια τους λοιπόν, οι γυναίκες με τις απαραίτητες ομπρέλες, για προστασία από την αφόρητη πράγματι σήμερα, σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία, ζέστη, τους είδαμε αυτή τη φορά στη Λευκάδα. Καλοδεχούμενοι οι άνθρωποι! Έφτασαν, όπως μάθαμε, με ένα κρουαζιερόπλοιο στην Πάργα και με την ευκαιρία αυτή θέλησαν να επισκεφτούν τη Λευκάδα, το νησί που γεννήθηκε ο εθνικός τους ποιητής Γιακούμο Κοϊζούμι ή αλλιώς Λευκάδιος Χερν.

Αυτό στάθηκε αφορμή και για μας να επισκεφτούμε το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Χερν. Είχαμε περάσει κάποτε από εκεί, αλλά δεν θυμόμαστε που ακριβώς είναι. Αδράξαμε τη στιγμή για ένα μικρό τεστ. Ρωτήσαμε ένα δάσκαλο, και έναν περιπτερά αργότερα. Μας υπόδειξαν και δύο μετά από κάποια σκέψη το σωστό μέρος, μπορεί όχι επακριβώς, αλλά μας μίλησαν για κάποιο στενό της κεντρικής πλατείας, που φέρει και το όνομα του Χερν.