H Κοπεγχάγη και ο κύριος Ομπάμα

Είχε -φαίνεται- τις πληροφορίες του ο μέγας πρόεδρος Ομπάμα, για το πού πήγαινε όλη η προεργασία της συνόδου της Κοπεγχάγης.

Και τον βόλευε τόσο πολύ η αναμενόμενη εξέλιξη, που είπε απλά να κάνει μια βόλτα από την σύσκεψη την τελευταία ημέρα, να πει ότι δεν έλειψε δα απ” αυτήν, να βγάλει ένα γλυκανάλατο -ως συνήθως- λόγο, να διαψεύσει όσους είχαν στηρίξει μια ελπίδα πάνω του -κυρίως λόγω χρώματος και καταγωγής- και να πορευθεί προς σημαντικότερες φαίνεται συσκέψεις για το πώς θα δικαιολογήσει πλέον να είναι κάτοχος του βραβείου Νόμπελ ειρήνης αλλά να στέλνει και χιλιάδες στρατιώτες στο Αφγανιστάν…

Τι να πει κανείς…!!!

Τόση γύμνια πολιτική!!

Τόση ντροπή!!

Τόση δα τσίπα δεν υπάρχει πια!!

Ούτε για τα προσχήματα ο κ. Ομπάμα δεν κατάφερε να κλέψει έστω μια παράσταση που ήταν χαμένη.

Να σώσει για προσχηματικούς έστω λόγους μια χαμένη παρτίδα, αφού όλοι οι υπόλοιποι είτε έβγαζαν ωραίους λόγους είτε ξυλοφόρτωναν τους διαδηλωτές είτε μετρούσαν σαν φαντάροι το πόσες μέρες έμειναν ακόμα για να φύγουν από την σύσκεψη της Κοπεγχάγης…

Να δώσει με τις πράξεις κι όχι με υποσχέσεις κι αοριστολογίες ελπίδα στους λαούς που καταδυναστεύει οικολογικά, που μολύνει, που εκμεταλλεύεται, που σκοτώνει.

Υπήρξε πολύ λίγος, στην Κοπεγχάγη ο Ομπάμα. Πήγε για να πάει…

Κι οι πάγοι λιώνουν και η θερμοκρασία ανεβαίνει, κι οι φτωχοί λαοί γίνονται φτωχότεροι και τα Κιριμπάτι κι οι Μαλδίβες βουλιάζουν και οι μόνοι που μπορούν κάτι άμεσο να κάνουν, μάλλον κρύβονται ή φεύγουν από την πίσω πόρτα γιατί «τα λεφτά είναι πολλά, Άρη», που “λεγε κι ο Παπαγιαννόπουλος.

Τι κρίμα αλήθεια!!

Αλλά μέσα από την αναποφασιστικότητα, την μιζέρια, την αναβλητικότητα και την έλλειψη ηγετών ή ηγέτη, μήπως δημιουργείται η πιο κατάλληλη στιγμή να πάρει η κοινωνία, η κοινωνία των φτωχών ή υπό ανάπτυξη χωρών -τι θλιβερή κατάταξη κι αυτή- την τύχη του πλανήτη στα χέρια τους και να γράψουν στα παλιά τους παπούτσια όλη αυτή την απαστράπτουσα ηγετικά τριάδα, τετράδα, πεντάδα -δεν ξέρω- των ηγετών, λέει, του κόσμου;

Δεν είναι αλήθεια στο χέρι του καθενός μας η προστασία του περιβάλλοντος του δικού μας μικροσυστήματος αλλά κατ” επέκταση και του πλανήτη μας;

ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, αφου ο κ. Ομπάμα φοβήθηκε ακόμα και να φανεί ηγέτης!!

Εμείς να ηγηθούμε της μεγάλης προσπάθειας για τη σωτηρία του πλανήτη.

Κι ο,τι οι λαοί μπορούν, το καταφέρνουν.

Κι είναι τελικά αυτοί που γράφουν και την ίδια την ιστορία του κόσμου.

Η πρόκληση αφορά τον καθένα και όλους μας.

Κι είναι εφικτή, απλή, καθημερινή πράξη.

Αυτή η μικρή-ΜΕΓΑΛΗ καθημερινή μας πράξη για τη σωτηρία του πλανήτη.