Το νομισματικό, οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικό στοιχείο εις την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία
Μια απόπειρα ομοιοτήτων με τα σημερινά
Αρχίζω απ΄ το τέλος της έρευνάς μου:
Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε βγάλει τα συμπεράσματά του από την νομισματική πρακτική των προκατόχων του, και αν ήθελε να επιτύχει ένα σταθερό νομισματικό σύστημα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η αναγκαστική κυκλοφορία του χάλκινου ιδιαίτερα νομίσματος, και να γίνει επιστροφή στην αγοραστική ισοτιμία και αξία των μετάλλων -χρυσού (αούρεος) και αργύρου (δηνάριο)-, εγκαταλείποντας τους κατόχους του χάλκινου νομίσματος (σηστέρτιο) στην τύχη των και να δεχτούν έτσι ένα κόσμο μοιρασμένο σε προνομιούχους μεγαλοκτηματίες (προείδια των μελλοντικών φεουδαρχών) και εξαθλιωμένους προλετάριους δουλοπαροίκους.
Έκοψε έτσι ο Μέγας Κωνσταντίνος έναν χρυσό «σόλιδο» τεσσάρων (4) γραμμαρίων (gr.) και διακανόνισε έτσι το νόμισμα σύμφωνα με την πραγματική μεταλλική του αξία, εγκαταλείποντας την υπεράσπιση της μετατρεψιμότητας του χάλκινου νομίσματος. Έτσι αντί για τον χαλκό που είχε κάποτε μια υψηλή ονομαστική αξία, όρισε τον χρυσό σαν χρήμα του μικρεμπορίου. Για να επιτευχθεί αυτό προμηθεύτηκε χρυσό λεηλατώντας τους θησαυρούς των ειδωλολατρικών ναών. Ο όγκος του χρυσού, του αργύρου και των πολυτίμων λίθων που αρπάχτηκαν από τους αρχαιότατους ειδωλολατρικούς ναούς ρίχτηκε στο κοινό σωρηδόν, ξυπνώντας το ένστικτο της συλλογής, της κατοχής, της σπατάλης…
Από αυτόν το όγκο του χρυσού ιδιαίτερα γέμισαν μόνο οι ιδιωτικές κατοικίες των ισχυρών που έγιναν πιο πολυτελείς εις βάρος των φτωχών και οι κατώτερες τάξεις αντιμετώπισαν βίαιη καταπίεση. Η πενία όμως πήρε την εκδίκησίν της και έπληξε βαθύτατα την αυτοκρατορία ερημώνοντας τα χωράφια, ταράσσοντας την ησυχία με επιδρομές και ληστείες, εξάπτοντας τα κοινωνικά μίση και προχωρώντας ανέδειξε τυράννους και σφετεριστάς.
Το νομισματικό χάος του τρίτου αιώνα εις την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι συνδεδεμένο με τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής της αυτοκρατορίας και με τα μειονεκτήματα που προέκυψαν από την ανάγκη αμέσου εξαρτήσεως της οικονομίας από την πολιτική.
Το Ρωμαϊκό σύστημα ήταν διμεταλλικό, με ένα νόμισμα χρυσό, τον αούρεο (λατ. χρυσός) και ένα νόμισμα ασημένιο, το δηνάριο και πλέον μερικά χάλκινα κέρματα το σηστέρτιο (1/4 του δηναρίου). Στην εποχή του αυτοκράτορος Αυγούστου για ένα γραμμάριο χρυσού έφθαναν 12 γραμμάρια ασήμι (σχέση χρυσού-ασημιού = 1:12) και με το βάρος του χρυσού νομίσματος σε οκτώ (8) γραμμάρια και του δηναρίου σε τέσσερα ( 4) γραμμάρια. Έτσι στο διμεταλλικό ουσιαστικά νομισματικό σύστημα με νομισματική βάση το χρυσό, η πίεση ασκείτο κάθε φορά στο αργυρό νόμισμα (δηνάριο), από την προσπάθεια να εξισωθεί η περιεκτικότης σε άργυρο με την άνοδο των τιμών (πληθωρισμός), προκαλώντας έτσι την υποτίμηση του αργυρού νομίσματος (δηναρίου). Ήταν ένας συναγωνισμός πονηρίας μεταξύ κερδοσκόπων και κράτους1*.
____________________________
Σημείωση 1*:
Εδώ για να σκεφτούμε στις μέρες μας και μετά την εισαγωγή της νομισματικής βάσεως του Ευρώ, σε συγκεκριμένη προκαθορισμένη επικαταλλαγή (ισοτιμία) με τα Εθνικά ως τότε νομίσματα των χωρών της Ευρωζώνης, τις αντίστοιχες σχέσεις, αν εκλάβουμε τον αούρεο και το δηνάριο ως ευρώ και τα Εθνικά νομίσματα αντίστοιχα, ως υπόρρητη διεργασία μετά την εισαγωγή του ευρώ.
(Φώτο: Source: English Wikipedia, original upload 9 June 2005 by Panairjdde)
