Πολιτιστικός «οργασμός» στην ARTηρία Λευκάδας
Δεν είναι πρωτόγνωρο. Μας έχει πια συνηθίσει με τις ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η ARTηρία Λευκάδας, που λειτουργεί ήδη «από τον Ιούνιο του 2006 με την μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας» στην πόλη μας. Μια όαση μέσα στα τετριμμένα της καθημερινότητας και στη χρόνια πολιτιστική μιζέρια της επαρχίας, και του τόπου μας κατ” επέκταση.
Έχουμε λοιπόν και λέμε:
13 Ιανουαρίου έως
|
φιλοσοφικό καφενείoγ” κυκλος: Martin Heidegger: ο φιλόσοφος που στοχάστηκε ελληνικά |
15 Iανουαριου 2010
|
«the promise»μουσική-πιάνο: Βασίλης Τσαμπρόπουλος |
14 Ιανουαρίου έως
|
οι προβολές της Πέμπτηςταινίες ποιοτικού κινηματογράφου |
Παρουσιάζουμε πιο κάτω τις ταινίες που θα προβληθούν:
Ποιοτικός κινηματογράφος |
Όλες οι προβολές, αρχίζουν στις 21.30 με ελεύθερη είσοδο |
οι προβολές της Πέμπτης14 Ιανουαρίου εως 18 Μαρτίου 2010 |
14
|
Παγανισμός και Χριστιανισμός συγκρούονται στην ταινία, που στηρίζεται σε ένα σουηδικό μύθο του 14ου αιώνα γνωστό με τον τίτλο, «η μπαλάντα της κόρης του Τερέ του Βανζέ».
Η σκηνή του βιασμού (προκάλεσε αίσθηση στην εποχή της, εξαιτίας του περιγραφικού ρεαλισμού της κι απασχόλησε διεξοδικά τον σουηδικό τύπο κατά πόσο ήταν αναγκαίο η όχι να δειχτεί) και η σκηνή της δολοφονίας – τιμωρίας των τριών φιλοξενουμένων, είναι αναμφίβολα κορυφαίες στιγμές αυτού του τυπικά σκανδιναβικού δράματος, όπου ο άνθρωπος ανακαλύπτει την σκληρότητα του Θεού κι εξισώνεται με το κτήνος. Η ταινία τιμήθηκε με όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, όπως και με το αντίστοιχο βραβείο χρυσής σφαίρας, με το ειδικό βραβείο κριτικής επιτροπής και το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών στο φεστιβάλ Καννών 1960, όπως και με πλήθος άλλων διακρίσεων |
21
|
Ένα βασικό θέμα που απασχόλησε τον Φασμπίντερ ήταν η σεξουαλική, και δη ομοφυλοφιλική, ιδιαιτερότητα. Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια, ήταν ένα σπαραχτικό, καθοριστικό φιλμ στα πλαίσια αυτής της προβληματικής. Ο Φασμπίντερ διεισδύει -με συγκινητικό τρόπο- στην ψυχή, και την ψυχολογική, υπαρξιακή και ηθική απόγνωση ενός διαφορετικού, εξοστρακισμένου από την κανονική ζωή, πολύπαθου ανθρώπου. Της Ελβίρας, μιας εγχειρισμένης, μεγαλόσωμης τραβεστί, που εγχειρίστηκε για να κατακτήσει ερωτικά έναν μπλεγμένο σε ύποπτες επιχειρηματικές δραστηριότητες άντρα, που όμως ποτέ δεν δέχτηκε, ούτε καν μετά την εγχείρηση, να την αγαπήσει. Η Ελβίρα, παγιδευμένη στην πορνεία και σε αδιεξοδικές, βίαια υστερικές σχέσεις, ασφυκτιά, ταπεινώνεται και υποφέρει (σχολια: Θ. Σούμας). |
28
|
Η τελική πράξη της ζωής ενός ανθρώπου είναι συχνά μια «Θυσία». Ο Ταρκόφσκι ξέρει πια ότι ο καρκίνος τον κατατρώει. Τα πλάνα του είναι απόμακρα και η ανησυχία του για τον περιβάλλοντα κόσμο, προφανής. Βιώνει τραυματικά τον πυρηνικό όλεθρο αλλά και την αδιαφορία και το πνευματικό έλλειμμα που οδήγησαν σ” αυτόν. Το πάθος της δημιουργίας και η επιβεβαίωση της ύπαρξης και του νοήματος αυτής τον κρατούν ακόμα ζωντανό. Υποφέρει εν σιωπή, αντιστέκεται στο τρόμο του κενού και την χρεοκοπία του πνεύματος. Τις συνηθισμένες του τεχνικές δεν τις ξέχασε ούτε στην Σουηδία. Το χρώμα έχει πάντα συμβολικές διαστάσεις: ανεμικό τοπίο, ξεπλυμένα και μουντά χρώματα του αγρού που αναμειγνύονται με τις γκρι αποχρώσεις του πολέμου. Ο κόσμος που αφήνει είναι πιο άρρωστος απ” αυτόν (σχόλια : Κ. Καρδερίνης). |
11
|
Η δεύτερη ταινία της «τριλογίας της αλλοτρίωσης», έχει θέμα μια πλοκή απλή, που καλύπτει το μισό εικοσιτετράωρο της ζωής ενός ζευγαριού που μετά από δέκα χρόνια γάμου αρχίζει να συνειδητοποιεί (με αφορμή το θάνατο ενός φίλου τους), ότι ζει μια ψεύτικη και συμβατική ζωή. Παρουσιάζει όσα συμβαίνουν σε μια νύχτα, αλλά και στην ψυχολογική νύχτα στην οποία βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ήρωες της ταινίας, σε μια συγκεκριμένη πόλη (το Μιλάνο) και μια συγκεκριμένη εποχή (τον ανοικοδομητικό οργασμό της δεκαετίας του ’60), ένα Μιλάνο παραμορφωμένο από το βλέμμα του σκηνοθέτη, που μοιάζει με μια αχανή κλινική, όπου όλα είναι αποστειρωμένα και γεωμετρικά. Οι δυο σύζυγοι είναι απρόθυμοι να προσφέρουν στον έρωτά τους, στάσιμοι συμβιβασμένοι, αποξενωμένοι από το χώρο, ένα Μιλάνο που αποπνέει ορθολογισμό και ψυχρή αφαίρεση, αντανακλώντας τα συναισθήματα των ηρώων (σχόλια: περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ). |
18
|
Στην «αληθινή ιστορία» ο εικονοκλάστης Λιντς λείπει σε ταξίδι αναψυχής αφήνοντας πίσω την προσκοπική του καρδιά. Μ” αυτήν οδηγό ανακαλύπτει την ευλογία της απλότητας, της ευγένειας, το αμερικάνικο φολκλόρ και ένα παλιομοδίτικο ηθικό σύμπαν απ” αυτά που συναντάμε στα παραμύθια. Χωρίς καμία αίσθηση πανικού. Η λιγότερο αναμενόμενη ταινία του Λιντς είναι ένα νοσταλγικό road movie στην καρδιά της Αμερικής. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του 73χρονου Άλβιν Στρέιτ που το φθινόπωρο του 1992 δοκιμάζει το προσωπικό του κάμελ τρόφυ. Να διασχίσει μια απόσταση 350 χιλιομέτρων από την Ιόβα στο Γουισκόνσιν, παρά την διαλυμένη υγεία του, με μια θεριζοαλωνιστική μηχανή. Μια οδύσσεια έξι εβδομάδων προκειμένου να συναντηθεί με τον 76χρονο άρρωστο αδελφό του που έχει να δει χρόνια. Tι έχει συμβεί; Ματαιοδοξία και αλκοόλ. «Το χειρότερο κομμάτι των γηρατειών είναι η ανάμνηση της νιότης» λέει ο Άλβιν. Και των λαθών της. Αυτών που πάει να διορθώσει ο Άλβιν με ταχύτητες που κάνουν τα ποδήλατα να μοιάζουν με αεροπλάνα. Ο χρόνος κυλάει αργά σ” αυτό το λυρικό ποίημα της συμφιλίωσης. Υποψηφιότητες όσκαρ, χρυσής σφαίρας, α” ανδρικού ρόλου, χρυσού φοίνικα Καννών, χρυσής σφαίρας καλύτερης μουσικής (σχόλια εφημερίδας φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). |
25
|
Το μυθιστόρημα του Χόρας ΜακΚόι γύρω από έναν απάνθρωπο μαραθώνιο χορού, στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης, μεταφέρθηκε με ξεχωριστή φροντίδα στην οθόνη από τον Πόλακ, που αναπαριστά με έντονα ρεαλιστικά χρώματα την αίθουσα χορού, με τα απεγνωσμένα ζευγάρια να φτάνουν στα άκρα για λίγα χρήματα.Το θέαμα κρατούσε μέρες, καθώς οι διαγωνιζόμενοι πίεζαν τους εαυτούς τους, πέρα από τα όρια της εξάντλησης, ενώ το βάρβαρο κοινό, παρακολουθούσε στοιχηματίζοντας χρήματα για διασκέδαση η κέρδος. |
4
|
το ξύπνημα του Γουότον (1962) Η ταινία γυρίστηκε όταν ο Ντε Πάλμα ήταν ακόμη σπουδαστής. Η υπόθεση αφορά έναν γλύπτη, του οποίου το άγαλμα αποκτάει ζωή υπό τη μορφή μιας γυναίκας. Μεταξύ φαντασίας και σουρεαλισμού, η ταινια παρουσιάζεται σαν ένα παραμύθι και μας συστήνει τον ηθοποιό Γουίλιαμ Φίνλεϊ, αγαπημένο πρωταγωνιστή του Ντε Πάλμα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. το αντιδρούν μάτι (1966) Η ταινία δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση δημιουργημάτων της Ποπ Αρτ στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης. Ο Ντε Πάλμα , κινηματογραφεί τα εκτεθειμένα δημιουργήματα κάτω από διάφορα οπτικά εφέ, δημιουργώντας αφηρημένες και υπνωτικές εικόνες. Διόνυσος ’69 (1969) Ο «Διόνυσος» γυρισμένος το 1969, είναι μια ελεύθερη απόδοση των Βακχών του Ευριπίδη από ένα Νεοϋρκέζικο θέατρο του δρόμου, κινηματογραφημένο από τον Ντε Πάλμα. Το θέαμα είναι ένα κράμα γραπτού λόγου, σκηνοθεσίας και αυτοσχεδιασμού. τα χρόνια του ’60 (2002) Το ντοκιμαντέρ μας συστήνει τη περίοδο της δεκαετίας του ’60 με μια συνέντευξη, αποσπάσματα ταινιών και αμοντάριστα πλάνα. |
11
|
Στην ήσυχη αστική οικογενειακή ζωή ενός ζευγαριού, ο άνδρας φαντασιώνεται άλλες γυναίκες μη έχοντας πρόθεση να μετατρέψει αυτές τις φαντασιώσεις σε πράξεις.
Το ανώδυνο εγκεφαλικό παιχνίδι όμως αποκτά διαστάσεις ηθικού διλήμματος όταν όντως «συμβαίνει». Η ταινία ειναι ψυχογράφημα ενός ερωτικού τρίο, με βαθιά ανάγνωση κάθε ηθικής παραμέτρου και η τελευταία από τον κύκλο έξι ταινιών που ονομάζεται «έξι μύθοι περί ηθικής». |
18
|
Πώς να λέγεται, αλήθεια, σήμερα ο σύγχρονος Ακατόνε; Τον συνοδεύει, άραγε, η ίδια μουσική του Γιόχαν-Σεμπάστιαν Μπαχ, στην άκρη της μεγαλούπολης; Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, πόσο έχουν αλλάξει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του; Τότε, δανείζεται τη φυσιογνωμία του Φράνκο Τσίτι, όπως ο ίδιος ο Πιερ-Πάολο Παζολίνι δανείζεται την ιστορία της ταινίας του από το δικό του μυθιστόρημα «Μια βίαιη ζωή», για να συνθέσει λιγότερο έναν πίνακα του κινηματογραφικού νεορεαλισμού και περισσότερο ένα ποιητικό πορτρέτο των λούμπεν, των περιθωριακών, των απόκληρων. Ο ήρωάς του, κοιταγμένος από τη γωνία λήψης του αστισμού, δεν είναι παρά ο τυπικός εκπρόσωπος των εξαχρειωμένων, ένας σωματέμπορος που κάνει το λάθος να ερωτευθεί, να επιχειρήσει ν” αλλάξει.
Θα συναντήσει το θάνατο, έτσι άδοξα όπως κυλούσαν και οι μέρες της ζωής του. Από μιαν άλλη γωνία, όμως, ο ίδιος διεφθαρμένος παραμένει άδολος και «αθώος». Όχι εν πλήρει συγχύσει, αλλά επειδή αγγίζει το βαθμό μηδέν της κοινωνικής συνειδητοποίησης. Έτσι κι αλλιώς, η «αγνότητά» του είναι η ανεστραμμένη όψη της ευθύνης των άλλων, του περιβάλλοντος, και εν συνεχεία του ασφυκτικού όσο κι απόλυτου συστήματος εκμετάλλευσης. Κρατώντας τον εαυτό του έξω απ” αυτό το τελευταίο, ο Ακατόνε μοιάζει με το λουλούδι που φυτρώνει στο βούρκο και παράγει δηλητηριώδεις ουσίες, ως προϋπόθεση της επιβίωσής του. Μέλος της παρακοινωνίας, αρνούμενος να υπαχθεί στις παραγωγικές σχέσεις, ο Ακατόνε αντιπροσωπεύει το θρίαμβο του παρασιτισμού, αλλά και την αναπόφευκτη προσωπική καταστροφή, στο βωμό της απόλυτης παραίτησης. Ο ποιητής και μυθιστοριογράφος Παζολίνι συμπληρώνει τη σπουδή της ψυχολογίας και της συμπεριφοράς των λούμπεν προλετάριων, χάρη στην ενοποιό μετάθεση του ποιητικού του λόγου στον κινηματογράφο. Στις μέρες μας, όταν όλοι σπεύδουν να υπηρετήσουν την πιο στείρα ομοιομορφία, πώς να γεννηθεί ο νέος Ακατόνε; (σχόλια: Α. Τύρος). |
