«Καρυώτες, παλιό νεκρό χωριό, ανεβασμένο κάποτε σε καταπράσινες βουνοπλαγιές…» (αναν.)

1η ανανέωση (19.01.2016):
Όπως μας πληροφορεί ο αναγνώστης μας Γ.Θ., που έχει αναλώσει ουκ ολίγες ώρες για την αναζήτηση σε αρχειακές πηγές της ιστορίας της ιδιαιτέρας πατρίδας του, ο Παναγιώτης Θ. Κουνιάκης κάνει λάθος -δεν είναι μάλλον και το πρώτο λάθος στο σύγγραμμά του- και αντί του ορθού Θεριανός, αναφέρει το επίθετο Καρτάνος, στα κυρίως επίθετα των κατοίκων του οικισμού των Καρυωτών.

«ΚΑΡΥΩΤΕΣ. Ολιγάριθμος και κρεμασμένου επί του βράχου συνοικισμός, ανώμαλος και πετρώδης. Ημίωρον απέχων της Κατούνης και προάστειον του τέως Δήμου Λευκαδίων. Κάτοικοι 181. Κυριαρχούν επίθετον: Σκιαδάς και Καρτάνος»¹.

«Καρυώτες, παλιό νεκρό χωριό,
Χορτάρια λογγομένα, σου ετοιμάζουν σάβανο.
Δέντρα, θάμνοι, χαμόκλαδα
Τα φύλλα τους τινάζουν να σε νεκροστολίσουν.

Ποιά μοίρα απαίσια, σκληρή έγραψε στης τύχης το βιβλίο,
Να γεννηθείς, να ζήσεις, να φαντάξεις
Και να πεθάνεις, να ταφείς στο ίδιο σου το χώμα
από τους ίδιους τους δικούς σου;

Ό,τι έχει το χωριό να δείξει πρώτο είναι της εκκλησιάς το χτίσμα.
Στο πλάτωμα, στην πεζουλωτή μικρή πλατεία,
Με ρήγα της τον πλάτανο,
Εκεί που τραγουδάει ανέμελα, μουρμουριστά η Βρύση,

Προβάλλει επιβλητικός ο Άγιος Ταξιάρχης,
Φύλακας, με μάτι ακοίμητο, του χωριού που τονε προσκυνάει.
Μπροστά στης εκκλησάς το χώρο,
Κουβεντολόι ατέλειωτο την ώρα της ανάπαψης,
Πριν το σκοτάδι να σαλπίσει αποχώρηση.

Στο κοιμητήρι ο Άη Γιώργης
Ξυπνάει στο νου τάφους προγονικούς
Η σιωπηλή ματιά στον τάφο τον χορταριασμένο,
Ψυχής ξανάσασμα, τρισάγιο.

Ο δράκοντας Εγκέλαδος πέρασε δώθενε.
Η οργή του χτύπησε την άγια την παράδοση.
Τα πέτρινα τα σπίτια, μόχθος ίδιος, ερειπωμένα.
Πελώριοι βράχοι, ξεκόλλητοι,
Κρεμάστηκαν πάνω απ΄ τη ζωή πανέτοιμοι να την κατασπαράξουν.

Ήρτε η ώρα τ΄ αποχωρισμού.
Οι Καρυωτάδες φορώντας το σκληρό το ρούχο της ανάγκης,
Πήραν του κάμπου τον δρόμο τον πλατύ.

Αξίζει τ΄ αποχωρισμού τραγούδι λαγγεμένο:
Μπροστά πηγαίνουν οι γριές, ξοπίσω οι κοπέλες,
Ακολουθούν οι γέροντες κι ευθύς τα παληκάρια.
Μη ν΄ είν΄ πορεία θλιβερή, μη ν΄ είναι λιτανεία;
Αν ήταν θάψιμο νεκρού θά ΄ταν στον Άη Γιώργη.

Κρατούνε εικονίσματα, καίνε λιβανιστήρια,
Τρέχει το δάκρυ τους καυτό από τα βλέφαρά τους.
Τι να συμβαίνει τάχατες στους δόλιους Καρυωτάδες;

Δεν είν΄ πορεία θλιβερή, δεν είναι λιτανεία,
Μάιδε και θάψιμο νεκρού παλικαριού ή κόρης,
Οι Καρυωτάδες θάψανε το δόλιο το χωριό τους.
Το τάφιασαν και φύγανε να στροφιαστούν στον κάμπο.

Αφήσαν πίσω σπιτικά με τις γωνιές σβησμένες,
Και τους νεκρούς παράτησαν στους τάφους να θρηνούνε.
Μείναν κλειστές οι εκκλησές κι όλα τα εξωκκλήσα.
Οι κήποι οι ονομαστοί έρημοι να λογγόσουν […].

Έχετε γεια βουνοπλαγίες, έχετε γεια Καρυώτες,
Πάμε στην λάκα την πλατιά να στήσουμε κονάκι.
Καρυώτες μη λυπόσαστε, μη βάνετε μαράζι,
Δυο βήματα είμαστε από σε, χωριό αγαπημένο…».²

(Σημείωση: Όσο κι αν γυρίσαμε τα χαλάσματα δεν μπορέσαμε να βρούμε τον ερειπωμένο κοιμητηριακό ναό του Άη Γιώργη. Μια άλλη φορά…)

[Gallery not found].
_________________________________
¹ Παναγιώτης Θ. Κουνιάκης, Η νήσος Λευκάς από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ΄ ημάς: Ήθη-Έθιμα-Εξέλιξις και Δράσις των πολιτικών αυτής ανδρών, 1928
² Γιάννης Αθηνιώτης, Οδοιπορικό Λευκάδος, Λευκάδα, 1989.