Aνοιξιάτικοι Ερωδιοί (του Κώστα Μαμαλούκα)
Aνοιξιάτικοι Ερωδιοί
(Απόσπασμα)
Η Άνοιξη είναι η γενέτειρα της ζωής. H εποχή πού εισβάλλει ορμητικά. H εποχή που ή φύση επαναστατεί. Αλλά συγχρόνως, πιο πολύ από τις άλλες εποχές, αποτελεί μια διαχρονική σύνδεση του παρόντος και απωτάτου παρελθόντος. Ενώ τα αρχαία μνημεία σαν απολιθωμένα υφίστανται τις διεισδύσεις της, οι μακρινές γραμμές των βουνών, οι θαλασσινοί άνεμοι, η γαλανή θάλασσα, η πολυχρωμία των ανθέων είναι και τώρα ίδια όπως και πριν αιώνες. Το παρελθόν όσο μακρινό κι αν είναι, έχει μέχρι το οποιοδήποτε παρόν κάποιες προεκτάσεις. Μέσα στην Άνοιξη, ενώ δίπλα μας μια παπαρούνα αντιστέκεται στον άνεμο, βλέποντας τις ίδιες λευκές ακτές πού ΄βλεπε κι ο αρχαίος μας πρόγονος, οι φωνές του παρελθόντος γίνονται ευκολότερα αντιληπτές. Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά …………………………………………………………….
Όταν ή Άνοιξη εκρήγνυται σιωπηλά Κώστας Μαμαλούκας 10.IV.1991 |
(Το κείμενο του Κώστα Μαμαλούκα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Λευκάς, φύλλο 318 στις 10.IV.1991.)
Μας στάλθηκε από αναγνώστη μας. Είχε δημοσιευτεί και παλιότερα -2011- στη σελίδα από τον Αιθεροβάμονα με τίτλο: Οι Ανοιξιάτικοι Ερωδιοί αποζητούν τον αδικοχαμένο Ποιητή! (Δες εδώ).