Σαν σήμερα το 1956 γίνονται βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα
Ο Κωνσταντίνος Καλκάνης που εξελέγη βουλευτής με την Δημοκρατική Ένωση
Σαν σήμερα, το 1956, γίνονται βουλευτικές εκλογές. Στις εκλογές αυτές επί συνόλου 3.366.152 έγκυρων ψηφοδελτίων, η Δημοκρατική Ένωση έλαβε 1.620.007 ψήφους (48,15%) και ήρθε πρώτο κόμμα. Παρόλα αυτά κυβέρνηση σχημάτισε η ΕΡΕ, που ήρθε δεύτερο κόμμα (47,38%) λόγω του εκλογικού συστήματος (του λεγόμενου «τριφασικού συστήματος»). Η ΕΔΑ, που είχε μετάσχει στο πλαίσιο του εκλογικού συνασπισμού της Δημοκρατικής Ένωσης, κατέλαβε 18 έδρες.
Στη Δημοκρατική Ένωση συμμετείχαν τα κόμματα: 1. Κόμμα Φιλελευθέρων (Γεώργιος Παπανδρέου), 2. Φιλελευθέρα Δημοκρατική Ένωσις (Σοφοκλής Βενιζέλος), 3. Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (Γεώργιος Καρτάλης), 4. Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) (Ιωάννης Πασαλίδης), 5. Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου (Σάββας Παπαπολίτης), 6. Λαϊκό Κόμμα (Κωνσταντίνος Τσαλδάρης) και 7. Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (Αλέξανδρος Μπαλτατζής).
Η Λευκάδα ανήκε ακόμη τότε στην εκλογική περιφέρεια Πρέβεζας-Άρτας που εξέλεγε 6 βουλευτές.
Τα τελικά αποτελέσματα (υπολείπονταν ακόμη η καταμέτρηση σε 8 εκλογικά τμήματα) σε έδρες και ψήφους, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών, ήταν τα ακόλουθα:
| ΚΟΜΜΑ | ΨΗΦΟΙ | ΕΔΡΕΣ |
| ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (Δ.Ε.) | 34.636 | 5 |
| Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) | 30.734 | 1 |
| ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΔΕΥΤΙΚΩΝ | 1.004 | 0 |
| ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ | 875 | 0 |
Βουλευτές εξελέγησαν οι: Κωνσταντίνος Καλκάνης (Δ.Ε.), Πέτρος Γαρουφαλιάς (Δ.Ε.), Κρόκος Δημήτριος (Δ.Ε.), Χαβίνης Θεόδωρος (Δ.Ε.), Σπαής Λεωνίδας (Δ.Ε.) και Καρατζένης Δημήτριος (ΕΡΕ).
(Πηγές: 902.gr, Εφημερίδα Ελευθερία)
Στην πολιτική ιστορία της χώρας, στις εκλογές του 1956 του γέλασε όλους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε.
Ο οποίος πήρε το χρίσμα της πρωθυπουργίας απ τον άνακτα Παύλο – ο οποίος άνακτας Παύλος και η Φρειδερίκη Χοετζόλερν έλεγαν ότι βάσει συντάγματος του 1952, μπορούσαν να διορίσουν πρωθυπουργό και τον κηπουρό τους – και δήθεν καλυπτόνταν πίσω απ Σύνταγμα , αυτό του 1952.
Η ανάγνωση τότε της κυβερνητικής συγκρότησης του μειοψηφικού αλλά πλειοψηφικού σε έδρες πολιτικού κόμματος της ΕΡΕ , με βάσει το καλπονεθευτικό τριφασικό σύστημα, ή ανάγνωση λοιπόν που έγινε από τους Γάλλους ιστορικούς της ωεποχής, ήταν ότι μέσα σε αυτό τον καλπονοθευτικό διχασμό κρυβόνταν η κοινοβουλευτική ανωριμότητα του πολιτειακού συστήματος της Ελλάδος, και προέβλεπαν ότι αυτό το πολιτειακό σύστημα δεν θα είχε μακριημέρευση, όπως και έγινε.
Ο προδικτατορικός Κωνσταντίνος Καραμανλής διακρίθηκε για τον αυταρχισμό του στην διακυβέρνηση θεσμικά, που όμως βοηθούμενος από τις συβθήκες του ψυχρού πολέμου της εποχής προχώρεσε κάποιον αναπτυξιακό εκσυγχρονισμό της χώρας ικανοποιητικά , με ευρύτερο στόχο την πολιτική φιλελευθεροποίηση μέσω της οικονομικής προσπάθειας.
Η αδυνατότητα ισορροπίας στο κοινωνικό σύστημα, μέσω της ανισορροπίας οικονομικού και πολιτικού, φάνηκαν στην πορεία. Και που τελικό θύμα είχαν και τον ίδιο τον ΚΩων/νο Καραμανλή ο οποίος συγκρούστηκε ουσιαστικά με την μοναρχία όταν ο άνακτας και η ολιγαρχία,προσπαθουσαν ουσιαστικά να αποτρέψουν το κάτι παραπάνω στην φιλελευθεροποίηση της χώρας, και με πρωθυπουργό τον Κων/νο Καραμανλή από το 1962 ουσιαστικά και μετά.
Οι ΗΠΑ μετά το 1947 δεν ήταν διατεθιμένες να αφήσουν να αμφισβητηθεί η » βόρεια γραμμή» έτσι ονομαζόνταν το Σύνορο Ελλάδα, Τουρκία, Ιράν και δυτικότερα περιλάμβανε και την Ιταλία, για την αποτροπή της εξάπλωσης του Σοβιετισμού. Το αυταρχικό – ημικοινοβουλευτικό ουσιαστικά μοναρχικόκεντρικό – πολιτειακό καθεστώς της δεκαετίας του 1952 κυρίως και μετά, το έλεγχαν μέσω της cia οι ΗΠΑ , στην Ελλάδα και την Τουρκία. Την Ιταλία ποιο ευρωπα’ι’κή χώρα την είχαν αναθέσει στο Αμςρικανικό υπουργείο Εξωτερικών.
Υπήρξε στην πολιτικοστρατιωτική ιστορία της χώρας μεταπολεμικά, στρατιωτικός τον οποίον οι Αμερικανικές αρχές τον λάμβαναν σοβαρά υπ όψιν , τον μόνο σε τέτποιο βαθμό σοβαρότητας και τον άκουγαν στις προτάσεις του για την Ελλάδα, μέχρι και τις υλοποιούσαν οι Αμερικανοί πολιτικοί. Δεδομένου ότι είχε από προπολεμικά συντηρητική κουλτούρα και μεταπολεμικά τοποθετήθηκε στην πρεσβεία της Ελλάδος στην Ουάσιγκτων, όπου απολάμβανε τεράστιας αποδοχής από την Αμερικανική πολιτική και τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ΄, πρώην αρχιστράτηγο Τζών Μάρσαλ.
Εδώ θα πρέπει να αναζητηθεί , η πρωθυπουργοποίηση του Κων/νου Καραμανλή το 1955, και μάλιστα με πολιτική κυβέρνηση – όχι διαβατική- με δικαίωμα να προσφύγει σε εκλογές δηλαδή ,όπως και έκαμε ο Καραμανλής το 1956, αμέσως μετά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Και όπως ομολόγησε μετά από χρόνια ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής , με τον θάνατο του στρατιωτικού αυτού- είχε διατελέσει και υπουργός των κυβερνήσεων ΚΑραμανλή την δεκαετία του 1950-, όπως ομολόγησε λοιπόν ο ΚΑραμανλής΄, δακρύζοντας όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του, : » αν δεν ήταν αυτός δεν θα ήμουν εγώ». Εννοώντας ότι η παρέμβαση του στρατιωτικού αυτού στην πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ την δεκαετία του 1950, υπήρξε καταλυτική για την ανάθεση της πρωθυπουργίας το 1955 στον Καραμανλή.
Η παρέμβαση ακούμπησε στο τεράστιο κύρος που έτρεφε η Αμερικανική πολιτική σκηνή στον Έλληνα στρατιωτικό αυτό και η προσωπικόστρατιωτική φιλία του με τον Τζώρτζ Μάρσαλ.