Τελειώνουν τα καρναβάλια (από τη σειρά: Οι Συνταξιούχοι)

Η μείωση του αφορολόγητου είναι το προσφορότερο και αμεσότερο μέτρο στην εισπρακτική λογική , διότι λειτουργεί αμεσότερα υπερ της φορολογικής αρχής ( παρακράτηση του φόρου μέσα στην ίδια φορολογική εναύσια περίοδο) και διότι δεν δημιουργεί κόστος σε βάρος του προ’υ’πολογισμού , παρά ελαχιστότατο έως καθόλου.
Δύναται να εφαρμοστεί άμεσα΄, με μια μικρή στιγμιαία διόρθωση των συστημάτων μισθοδοσίας με νέο αριθμητικό όριο του αφορολόγητου ποσού.
Δεδομένου δε ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις καταβάλουν τον παρακρατηθέντα φόρο αμέσως μέσα στον επόμενο μήνα, για τούτο και δεν υπάρχει καθόλου περίπου ετεροχρονισμός στον υπολογισμό και την καταβολή του.
Έτσι το πρώτο που ήθελε επιβάλουν οι εγκέφαλοι των δανειστών εισπρακτικά πλέον θα είναι η άμεση πτώση του αφορολόγητου εισοδηματικού ορίου, ως μέτρο αμέσου αποδόσεως , στην οικονομικολογιστική πρακτική και φιλολογία.
Πιότερο κοστίζει στον κρατικό προ’υ’πολογισμό η μηχανιστική του επανυπολογισμού των συντάξεων, αν πρόκειται για την επερχόμενη μειωτική μεταβόλή των ( αυτό οικονομολογικά είναι το απολύτως σίγουρο), και για τούτο η τακτοποίηση του εκάστοτε συνταξιοδοτικού μεθοδεύεται μεθοδικότερα και σε αναγκαία μεσοχρόνια αρχικά διάσταση ,που σαν συνεχές μμεσοχρόνιο φαινόμενο δρομολογείται ως για την μακροχρόνιότερη τακτοποίηση του συνταξιοδοτικού, στο πλαίσιο του συνολικού ασφαλιστικού συστήματος ( το συνταξιοδοτικό είναι το ένα μέρος του ασφαλιστικού με άλλο κύριο μέρος τον κλάδο υγείας. Και με ένα μικρότερο παραγνωρισμένο αλλά υπαρκτό κομμάτι του της ολότητας του ασφαλιστικού, να είναι το κόστος διαχείρησης και αυτοδιαχείρησης του ασφαλιστικού, ως ειδικοδυναμικό ποσοστό, για να μεταφέρουμε στην οικονομία έναν βιολογικό όρο.
Και οι δύο παραπάνω κατευθύνσεις ( μείωση αφορολόγητου και μειωτικό επαναπροσδιορισμό των συντάξεων) στοχεύουν άμεσα και πρακτικά στην πιότερη !! – και εδώ που φτάσαμε ακόμα- αφαίρεση της νομισματικής κυκλοφορίας στην χώρα και μάλιστα όσο βίαια και άμεσα γίνεται ( και αυτό αποτελεί στοιχείο πρόσθετου προβληματισμού) μια και ουσιαστικά, το να ζητάς και να εφαρμόζεις μια πρακτική μέτρων τύπου σοκ οριακά ( αυτό συνιστά η συζήτηση της πτώσης του αφορολόγητου και η επικείμενη εφαρμογή του) δείχνει την χωρίς κανένα οικονομολογικό υπόβαθρο αναφοράς μεθόδευση σε μια οικονομία για να την αποεγχρηματοποιήσεις!!!!!! Δηλαδή να αφαιρέσεις από ένα οικονομικόκοινωνικό κύκλωμα που λειτουργεί με ένταση εγχρηματοποιημένα , τουλάχιστον 70 χρόνια τώρα , την ίδια την αίσθηση του γενικού συναλλακτικού ισοδυνάμου και την λειτουργία του στην κοινωνική συναλλακτικότητα και την ίδια την κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας.
Ουσιαστικά επιδιώκεται έτσι- ανιστόρητα και επικίνδυνα- η απενεργοποίηση των κανόνων και κριτηρίων λειτουργίας , με βάσει τα οποία ( κανόνες και κριτήρια) διαμορφώθηκε μια ιστορική περίοδο όποιας οικονομικοκοινωνικής αξιακότητας και στην χώρα που υφίσταται τα παραπάνω μέτρα, αλλά και στο όλο διεθνές οικονομικό περίγυρο μέσα στον οποίο ενεργοποιείται η χώρα.
Έτσι εξηγείται απόλυτα η σκόπιμη και άκρως πονηρή άποψη κάποιου εγκεφάλου που ονομάζεται Κλάους Ρέγκλινγκ, σύμφωνα με τον οποίο :» η περίπτωση της Ελλάδος αποτελεί ειδική περίπτωση» ΄σχετικά με την σημασία της κρίσης στην Ελλάδα, εν σχέσει με το διεθνές πλαίσιο που συνδέται η Ελλάς. Και τούτο διότι, πρέπει να δήθεν η Ελληνική τρέχουσα οικονομική αρνητική συγκυρία , να αποσυνδεθεί δήθεν υποκριτικά και σκόπιμα από το διεθνές τοπίο μέσα στο οποίο ενεργοποιείται συναλλακτικά η χώρα. Δηλαδή επειδή το πρόβλημα της Ελλάδος είναι μια ειδική περίπτωση μενομωνένη, για τούτο δεν επηρεάζει τις άλλες χώρες του οικονομικού κοινωνικού περίγυρου της Ελλάδος, άρα η Ελλάδα θέλει και ειδικά οικονομικά μέτρα( ως ειδική περίπτωση) και έτσι αυτά τα ειδικά οικονομικά μέτρα μπορεί να διαφεύγουν ( ως ειδικά για ειδική περίπτωση χώρας) της όποιας διεθνούς και βιωμένης ιστορικής αναφοράς και οικονομολογικόορθολογικής θέσμισης , από τα όσα τέτοια κεκτημένα του πολιτισμού τον τελευταίο αιώνα κυρίως. “η ακόμα έστω και τα τελευταία 70 ,μεταπολεμικά, ορθολογικά ως κεκτημένο, χρόνια.!!!!!
Η όποια άποψη στέκεται πλέον στη όποια δήθεν αναγκαία ορθολογικότητα, των όσων εφαρμόστηκαν και όπως εφαρμόστηκαν ( περιεχόμενο και λειτουργία δηλαδή στο κοινωνικό φαινόμενο) μέτρων, τα χρόνια μετά το 2008 όπου ενέσκηψε αρχικά η ύφεση , (μετασχηματησθείσα σε κοινωνικό καθημαγμό ουσιαστικά), και θεωρεί ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η εφαρμογή μέτρων και του ίδιου τύπου και μάλιστα πρόσθετα οριακά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εγχάρακτη πρακτική εφαρμοστικά της βαρβαρότητας στον πολιτισμό.
Όχι η επιστροφή στην Βαρβαρότητα κατά μια ποιητική και μόνο περιγραφική αφελή άποψη, αλλά η ίδια η τελεσμένη βαρναρότητα ως ιστορικός γεννεαλογικός εμπειρισμός.
Και το σύμπτωμα αυτό , της εφηρμοσμένης βαρβαρότητας γεννεαλογικά, υπερβαίνει τις εγχώριες πολιτικοκοινωνικοιδεολογικές διεκφάνσεις , απόψεις και κομματικοσυλλογικά προτάγματα, και κινητοποιεί κριτήρια αναφοράς της ιστορικής κίνησης της Ελληνικότητας και της ιδέας της Εθνικής και κοινωνικής Οργάνωσης.