Μια πρωτότυπη έκθεση φυσικών γλυπτών

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που στη γειτονιά μου άκουγα συχνά τη φράση: «Πάρε το σακί και πήγαινε να μαζέψεις κ ό π λ α. Αύριο έχω μπουγάδα».

Εκείνη την εποχή τα ξύλα ήταν δυσεύρετα και τα πουλούσαν μόνο βλάχες που έρχονταν με τα πόδια από την απέναντι μεριά φορτωμένες στην πλάτη μ’ ένα δεμάτι.

Τα οικονομικά στενά και μια και οι αμμουδιές ήταν γεμάτες κάθε λογής ξύλα (κόπλα) αυτά είχαν μια πρακτική χρήση στην οικονομία των φτωχών σπιτιών.

Τα χρόνια πέρασαν, οι συνήθειες άλλαξαν και αρκετά χρόνια τώρα τα κ ό π λ α μένουν εκεί να γεμίζουν τις ακρογιαλιές αζήτητα από όλους πλην ελαχίστων …..

Μέσα στους λίγους και ο Πάνος Φέξης, που η καλλιτεχνική του ματιά έδωσε μια άλλη οπτική σ’ αυτά τα παράξενα ξόανα που κείτονταν εκεί στις αμμουδιές του νησιού μας.

Ξόανο είναι μια αρχαία λέξη από το ρήμα ξέω, τρίβω και αφορά ένα ξύλινο είδωλο φθαρμένο από φυσικά αίτια και όχι από τον άνθρωπο.

Αυτό συμβαίνει κάθε χειμώνα όταν μετά από μια μεγάλη νεροποντή τα ποτάμια φουσκώνουν και στο ορμητικό διάβα τους παρασέρνουν κλαδιά, κορμούς, ριζάκλα και ό,τι βρουν μπροστά τους.

Όλα αυτά καταλήγουν στη θάλασσα όπου μετά από μια Οδυσσειακή διαδρομή ξεβράζονται στις ακρογιαλιές σαν πτώματα ναυαγών ξεριζωμένων από τον τόπο τους, και παραμένουν εκεί έρμαια της βροχής του αέρα και του ήλιου για ακαθόριστο χρόνο μέχρι να τα αντικρύσει ένα μάτι που βλέπει πολύ διαφορετικά, πολύ μακρυά……..

Η αίσθηση του καλλιτέχνη έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει την πρωτογονικότητα, την παραδοξότητα αυτών των μορφών, γιατί η εντύπωση που εκπέμπουν είναι εκείνη του αλλόκοτου και του υπερφυσικού.

Συλλέγονται, αποθηκεύονται και πρέπει να παραμείνουν ατόφια όπως είναι, δεν επιτρέπεται πάνω σ’ αυτά καμία ανθρώπινη επέμβαση, ενώ η ματιά του καλλιτέχνη λειτουργεί συνέχεια σε πολλά επίπεδα, περιμένοντας τον κατάλληλο χρόνο της δημόσιας έκθεσής τους, προκειμένου να δώσουν στον θεατή τον όποιο συμβολισμό, που ο καθένας ανάλογα με την ευαισθησία του μπορεί να προσλάβει.

Έτσι εφέτος εκεί κοντά στο κάστρο του Γρίβα μέσα στα λασπωμένα αλίπεδα ανάμεσα στις αρμυρήθρες πραγματοποιείται από τον Πάνο Φέξη μια τρομακτική στη σύλληψή της παράσταση, μια τραγωδία, που την πραγματική της εικόνα είδαμε έντρομοι να συντελείται πριν μερικές μέρες σε μια γωνιά της χώρας μας.

Η θέαση αυτών των γλυπτών που μόνο η Φύση μπορεί να δημιουργήσει μας παρουσιάζει μια φοβερή και μυστηριώδη αποκάλυψη που θεωρώ στην προκειμένη περίπτωση ότι είναι ο φρικτός και αβάσταχτος πόνος του ανθρώπου λίγο πριν το οριστικό τέλος.

Εκείνο το ανείπωτο, τραγικό τέλος μιας εκατόμβης θυμάτων στη καρδιά της Χώρας μας!

Δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει αυτή η έκθεση, αλλά θα ήταν ευχής έργο κάποια στιγμή τα νερά να φύγουν και να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να δουν από κοντά, όσοι το επιθυμούν, αυτή την πρωτότυπη στη σύλληψή της ιδέα που συνέλαβε το πάντα ανήσυχο μυαλό του Πάνου Φέξη.