«Μυγδάλανθοι» (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη)
Από την ενέκδοτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «ΙΠΠΑΡΙΟΝ ΧΑΡΙΕΝ»
Ανθισμένες αμυγδαλιές στο Φρύνι τη δεκαετία του 1950
Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη για τις ανθισμένες αμυγδαλιές με τίτλο «Μυγδάλανθοι», τόσο επίκαιρο την εποχή αυτή όσο και αλληγορικό.
Από την ενέκδοτη ποητική συλλογή του με τίτλο «ΙΠΠΑΡΙΟΝ ΧΑΡΙΕΝ».
ΜΥΓΔΑΛΑΝΘΟΙ
Προστάτες σας, ισκιάτορες, τίμιοι απαλόγγιχτοι
στέκουνε στους ανθούς σας, ήλιος, βοριάς και
αετός, βιγλάτορες του κόσμου, που δεν
φοβούνται παγωνιές, που δε λυγούν στα χάη!
Ψηλά σηκώνουν στέγαστρα, αρχάγγελοι
προστάτες, στης Αλκυόνης την ψυχή φυτεύουν
τις ελπίδες και γιγαντώνουν τα φτερά, σ’ όσους
διαλέγουν ανθηρά να ζούνε και στην πάγρα…
Ο ήλιος αρχιμάστορας τα χνώτα σας ζωήζει και
λιοπυρώνει χρώματα, ολόλευκα, χιονάτα!
Χρώματα θεία, γιορτινά και μια μεθυστική βοή
τα πέταλα πλουμίζει, τις αδερφές σας μέλισσες
αργάτρες του ονείρου και των βοών διαλαλητές,
ο κόσμος ο μελίρυτος στα πέρατα παγαίνει!
Από τα ύψη ο αητός τους χώρους κατοπτεύει,
στα νύχια του τα γαμψερά τις απειλές συνάζει
όσες σας σπέρνει ο ζόφος… Φύλακας και
αρχάγγελος γι’ άφιλους επισκέπτες! Άθιχτοι κι
αμίαντοι να μείνετε στην πάγρα, μόνο στο φως
να λούζεστε, αχτίνες ιριδίζουν και σαν λεπτά
φορέματα μετάξια και τοπάζια!
Και ο βοριάς τ’ αδέρφι σας φύλακας των ανθών
σας, θωπείες απαλόγγιχτες να ψαύει τις πνοές
σας, βελούδινα τα χάδια του με άχραντα
χερόχτια, χωρίς να κρύβουν απειλές, μα μόνο τα
παινέματα, ατόφιοι που φλογάτε και την
ζωή στεριώνετε… Όπως ο ίδιος σπαθερά, τους
Απελάτες διώχνετε και φλογοκυβερνάτε μες
στου χειμώνα την καρδιά…
Μυγδαλανθοί τρανόψυχοι, αντάρτες στις
γκριζάδες, αλέγροι, πολεμόχαροι, μάχιμοι
Φιλισταίοι… Ατίθασοι επιβήτορες στης άγριες
φοράδες, που ο χειμώνας βόσκησε στην
παγωμένη γη σας… Φεγγίζετε περήφανα στα
μέσα του Γενάρη, παίζετε λαουτόβιολα η πλάση
ν’ αγρυπνήσει, οι οπτασίες μέσα σας μηνύματα
σκορπάνε… Αναδακρύζουν και γελούν στις
χαρακιές της μοίρας…
Πρώτα προβάλλετε εσείς… Τα φύλλα στο
κατόπι… Συμβολισμοί, ονείρατα και θείοι
τρυγητάδες των θησαυρώνε της ψυχής! Στα
πέταλα σαρκώνετε και της ζωής το θαύμα! Σαν
ακριβώς η γέννα… Πρώτα το άνθος έρχεται και
ύστερα το κλάμα… Ύστερα πλατανόφυλλα της
άγια εφηβείας… Ίδιο το θαύμα με πνοή που
αντρειά τη λένε… Να μη φοβάσαι τα στοιχειά
τους Λαιστρυγόνες ν’ αψηφάς, τα μάνιτα της
φύσης… Όμοια τη στράτα της ζωής χαράζουν οι
ανθοί σας… Λεύτερα ορμητήρια, πυρπολημένα
βήματα για πρόσωπα αράγιστα, για χέρια
παντοδύναμα, που αψηφούν τα νέφη, όσα
κρατάν οι θύελλες, σαν Άρπυιες γαμψώνυχες σ’
ενέδρες του ολέθρου…
Ανθισμένη αμυγδαλιά στον Αλέξανδρο
