Κράτσα – Σπύρου – Αλεξάκης: «Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα»
Ενισχύεται το αντιδραστικό μπλοκ που θα βρει απέναντί του ο λαός
Η καθυστέρηση στην ανακοίνωση του «γάμου» των συνδυασμών Κράτσα (ΝΔ1) – Σπύρου (ΝΔ2) – Αλεξάκη (ΚΙΝΑΛ) δεν οφείλονταν σε ασυμφωνία χαρακτήρων, αλλά στις επίπονες διαπραγματεύσεις για την προίκα, η οποία μάλλον δεν έχει κλείσει ακόμα.
Στάχτη στα μάτια, ο χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων και δηλώσεων από τους εκπροσώπους και τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα περί μη συνεργασίας.
Στάχτη στα μάτια και ο ενδοοικογενειακός καυγάς των συνδυασμών Κράτσα – Σπύρου.
Τελικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αυτοί οι άσπονδοι “εχθροί” να συνεργάζονται φυσικά με το χιλιοειπωμένο επιχείρημα «το καλό του τόπου και της κοινωνίας». Για το ίδιο “καλό” κατέβηκαν σε χωριστά ψηφοδέλτια για το ίδιο “καλό” τώρα συμμαχούν. Ω πόση υποκρισία λαέ μου!
Για να ξεγελάσουν και να αρπάξουν την ψήφο του λαού:
Εμφανίστηκαν ως «ανεξάρτητοι», «ανένταχτοι», «ακομμάτιστοι» και από εκείνους που τους στήριξαν σαν οι καταλληλότεροι και, ίσως, οι μοναδικοί που μπορούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που βασανίζουν το λαό μας στα Ιόνια νησιά, ενώ είναι εξαρτημένοι «ως τα μπούνια» από τα κόμματά τους και, κυρίως, την πολιτική τους.
Για να ενσωματώσουν και να υποτάξουν το λαό:
Πουλάνε το παραμύθι της συνεργασίας για τα τοπικά προβλήματα, κρύβοντας την ένοχη πολιτική του κέρδους που τα γεννά και την αντιδραστική λογική κόστους-οφέλους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας.
Είναι ένας γάμος ταιριαστός αφού συμφωνούν και προωθούν:
Τη στήριξη των επιχειρηματικών σχεδίων. Την ανταποδοτικότητα που φορτώνει νέα οικονομικά βάρη στις λαϊκές οικογένειες. Την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τις ιδιωτικοποιήσεις, την παράδοση του δημόσιου πλούτου, το μνημονιακό πλαίσιο και τις περικοπές δαπανών για βασικά έργα και παρεμβάσεις προς όφελος της λαϊκής οικογένειας. Όλοι τους είναι με τις «ελάχιστες κοινωνικές παροχές» – ψίχουλα για τον λαό, με την πολιτική της ΕΕ που προσφέρει απλόχερα προγράμματα για να τα ροκανίσουν οι λίγοι και χορτάτοι ενώ έργα όπως η αντιπλημμυρική-αντιπυρική και αντισεισμική προστασία θεωρούνται μη επιλέξιμα.
Για μας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, απλά ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες και “να σηκώσουν τα μανίκια” για να μοιράσουν και να μοιραστούν την πίττα, για να κάνουν τα χατίρια των επιχειρηματικών ομίλων.
Τα σχέδια αυτού του γάμου μπορεί να τα χαλάσει ο λαός των Ιονίων Νήσων δυναμώνοντας τους αγώνες του, πετώντας στον “κάλαθο των αχρήστων” την κοροϊδία και το συμβιβασμό και βάζοντας αποφασιστικά μπροστά τη διεκδίκησή των σύγχρονων αναγκών του.
Λαϊκή Συσπείρωση Ιονίων Νήσων
Έτσι δένει( ή έδεσε) το ατσάλι, ήταν ο τίτλος παλιότερου Σοβιετικού φίλμ που έπαιζε η κθνηματογράφος Αλκυονίδα την εποχή που η Ελλάδα και οι Έλληνες βαδίζαμε για την νίκη.
Νίκη που πσιζόνταν μέσα απ την οραματική κινηματογραφική ανατριχίλα των εικόνων -στα σκοτάδια του σινεμά- του δοβιετικοφιλμικού ρεαλισμού by Alkionis cinema οδός Ιουλιανού στην Πρωτεύουσα.
Η απροσδιόριστη νίκη φτερούγηζε τότε και έρενε τους πολίτες βε τιςβαπόψεις του Δημοκρατικό σόσιαλ αριστερόδεξιού κομμουνισμού. Όλα μαζί , all together, every body.
Χρήματα υπήρχαν στην χώρα έστω και δανεικά, ελευθερία έκφρασης του πολιτικού προβληματισμού, Μαρξιστικόφιλελεύθερες απόψεις κατά κόρον, ατμόσφαιρα πολιτικοποιημένη , τράβαγε η ομάδα συνολικά, απέναντι απ την Αλκυονίδα ήταν ένα ταβερνείο πίσω ( επικρατούσε το τότε κκε ώς πελάτες) και το κλίμα ή έστριβε αριστερά.
Κουλτούρα ξαι άγιος ο θεός, καμμιά δεκαπενταριά μαζεμένιι σε κάθε παρέα, συζήτηση πολιτική σκληρή και φλάτ ( όρος του πυθαγόρα στιχουργό ) , και πηγαίναμε παρακάτω στα χρόνια.
Έτσι έδενε το ατσάλι τότε .Τώρα δένει αλλοιώς και αυτό μη κακοφαίνεται σε κανέναν. Γιατί το ατσάλι εκείνης της εποχής τελικά φάνηκε ότι ήταν ανακυκλωμένο ( γινόντανε αυτό στην Σοβιετία και αλλαχού τότε) και δεν βάσταξε.
Ο 41ος του Τσουγχρά’ι”, ήταν μια άλλη εκδοχή του δεμένου εκείνη την εποχή σοβιετικού κινημαυογραφικού ατσαλιού by alkionis cinema. Και η Αγγελική Δαμίγου του τότε Ελεύθερου τύπου έφτασε ώς την Βαυκερή και στο αγνάντιο πος το Νυδρίον έγραφε για την ανεργία , που ήταν άγνωστο θέμα στην Ελλάδα, ωιαι το κράτθς και διόριζε και επενδούσε.
Μετά στην Αλκυονίδα έγινε ο κακός χαμός σε θεατές και καπάκι προβολές για τον «»Δεσμώτη του Ιλίγγου»» , του Χίτσκοκ.
Η κουλτούρα και οι κουλτουριάρηδες και η Honda XLR ή τα Kawasaki KLE τότε φράξανε την οδό Ιουλιανού.
Τότε χάθηκε η επανάσταση στην Ελλάδα. Που μπορι να άρχιζε απ την Αλκυονίδα σινεμά!!
Εγω δεν ξερω τι λετε αλλα εοειδη εκανα το λαθος και τον ψηφισα τον Αλεξακη, να του που οι δικοι του να μην τολμησει και πατησει εω ,ουτε για περιφεριακο συμβουλιο. Ας τσεπωνει το παραδακι που τοχει αναγκη κι ας αφησει τα πολιτικαντιλικια. Ξεφτιλιστηκε. Γκεγκε??