Ξεράτισμα…

Ξεράτισμα, με την άδεια του νοικοκύρη αυτή τη φορά, κι όχι στα κρυφά όπως παλιά πιτσιρικάδες στο χωριό. Όσα φτάναμε δηλαδή γιατί κάποια είχαν σκαρφαλώσει στην διπλανή ελιά και ούτε με μακρύ λούρο δεν τα έφτανες. Γλυκά και ζουμερά ήταν. Δεν γνωρίζουμε τι ποικιλία είναι.

Εγκαταλελειμμένο είναι, γι΄ αυτό και αδύναμο. Οι νοικοκυραίοι έρχονται δυο τρεις φορές το χρόνο.

Θυμόμαστε τώρα την ασχολία αυτή στο χωριό παλιά όπου το κάθε σπίτι είχε τη δική του κληματαριά (φραγκιάτο) κάτι σταφύλια σα σκοπούλια. Τσαούσι και κορίθι ήταν οι κύριες ποικιλίες. Μία από αυτές με κάτι μακρόστενες ράτες. Σκουρογάλαζες στο χρώμα, όταν ωρίμαζαν. Εύγευστα και με λίγες μόνο ράτες χόρταινες. Στα κρυφά το κάναμε μόλις άρχιζαν να σκαρίζουν τα σταφύλια. Δεν τα βλέπουμε τώρα. Μόνο κάτι καταβολάδες έχουν απομείνει. Μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες σα πιτσιρικάδες ήταν το ξεράτισμα, που γινόταν κυρίως τα μεσημέρια όταν οι νοικοκυραίοι κοιμούνταν. Δεν φτάναμε κιόλας, έπρεπε να πηδάς ψηλά για να τα φτάσεις…