Μοιραίες συγκρίσεις…
Πηγή: Eurokinissi
Η γενική απαγόρευση των συναθροίσεων κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου με διαταγή του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. επικρίθηκε από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ως κατάφωρα αντισυνταγματική. Σφοδρή κριτική ασκήθηκε από πολλούς πανεπιστημιακούς καθηγητές, από τη Διεθνή Αμνηστία, από την Ελληνική Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Προχτές (σ.σ. το περασμένο Σάββατο) εκδόθηκε όμοια απόφαση απαγόρευσης των συναθροίσεων σε όλη την επικράτεια για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τα συνταγματικά εμπόδια φαίνεται ότι υποχωρούν στη διάθεση επιβολής ενός νέου δόγματος που επιθυμεί να προσλάβει τον χαρακτήρα μιας παγιωμένης πρακτικής και αδιαφορεί για την επιστημονική άποψη όσο τεκμηριωμένη κι αν είναι. Αυτή συνήθως καταδικάζεται, μεθοδευμένα διαστρεβλώνεται και απαξιώνεται την επόμενη ημέρα με κριτήρια πολιτικής σκοπιμότητας.
Ούτε και οι συλλήψεις δικηγόρων που συμμετείχαν στη χθεσινή (σ.σ. προχτεσινή) επέτειο στέκονται ικανές να διαφοροποιήσουν τη συνολική αντίληψη για τον τρόπο συμμόρφωσης της διοίκησης στις συνταγματικές επιταγές. Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος να κουράσω με περιττές επαναλήψεις νομικών επιχειρημάτων. Είναι όμως αρκετά χρήσιμο να γίνουν κάποιες συγκρίσεις που αναδεικνύουν το διαφορετικό επίπεδο λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Γαλλία χρησιμοποιείται πολλές φορές ως παράδειγμα κράτους που βρίσκεται ψηλά στην πυραμίδα της ανάπτυξης, ως υπόδειγμα Δημοκρατίας, ως πρότυπο μεταρρυθμίσεων και αναγκαίων αλλαγών σε όλους τους τομείς. Την προηγούμενη εβδομάδα η Γαλλία δονούνταν από διαδηλώσεις στο Παρίσι, στη Λιλ, στη Ρεν, στο Στρασβούργο, αντιδρώντας στο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για τη «συνολική ασφάλεια». Ο αριθμός των συγκεντρωθέντων υπολογίστηκε από τους διοργανωτές σε 200.000 στο Παρίσι και 500.000 στο σύνολο της χώρας και ήταν αναμφισβήτητα από τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών. Καμία προληπτική απαγόρευση των συγκεντρώσεων δεν υπήρξε παρά το γεγονός ότι λόγω του όγκου τους ήταν προφανώς αδύνατο να τηρηθούν μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Υπάρχει μήπως αδιαφορία της γαλλικής κυβέρνησης για την εξάπλωση της πανδημίας ή οι Γάλλοι έχουν πληρώσει μικρότερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές; Τα ερωτήματα βεβαίως είναι ρητορικά και δεν περιμένουν απάντηση. Οι κληρονόμοι του 1789 έμαθαν ωστόσο καλά τη σπουδαιότητα διαφύλαξης και προστασίας του Συντάγματος ως πυλώνα της Δημοκρατίας. Καταλαβαίνουν ότι πίσω από την εμπροσθοφυλακή των διοικητικών απαγορεύσεων και της υπέρμετρης καταστολής προχωράει αργά αλλά σταθερά η διάβρωση του Κράτους Δικαίου, η συνήθεια στην εξαίρεση του κανόνα.
Σε ιστορικά κρίσιμες εποχές η διαχείριση των έκτακτων καταστάσεων από τη διοίκηση δεν αντιμετωπίζεται με γενικές και καθολικές απαγορεύσεις συνταγματικών κανόνων αλλά οφείλει να ακολουθεί έναν δρόμο εξισορροπητικό τηρώντας απαρέγκλιτα τις βασικές θεσμικές εγγυήσεις. Η περίοδος της πανδημίας -εποχή σκληρής δοκιμασίας για την ανθρωπότητα- κρύβει τον κίνδυνο μιας μόνιμης διολίσθησης στο δίκαιο της ανάγκης, μιας υποταγής στην αρχή ex facto oritur ius, της οριστικής υποχώρησης από συλλογικές κατακτήσεις δύο αιώνων, μιας οικειοθελούς και μοιρολατρικής παραίτησης του κυρίαρχου λαού από τα δικαιώματά του.
Χριστόφορος ΣΕΒΑΣΤΙΔΗΣ,
ΔΝ – Εφέτης, Πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων
(Το σχόλιο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων)
Πηγή: 902.gr
Μπορεί το μίασμα εκ του κορονα’ι’ού νάναι -και είναι- υπαρκτό και επικίνδυνο. Χρειάζονται μέτρα αποφυγής του συγχρωτισμού , αλλά και το ότι μέσα σε αυτή την συγκυρία οι ομάδες και τα λόμπυ συμφερόντων οικογενεικοκομματικά – αστικά -κεφαλαιακά που διαχειρίζονται τα κράτη, βρήκαν την ευκαιρία για να επιβάλλουν και την παραπέρα αντιδιεκδικητική καταστολή είναι σαφές και προφανές, όχι έμμεσο εμφανές.
Για την χώρα Ελλάδα στην οποία το πολιτικό διαχειριστικό τοπίο πλέον έχει υποχωρήσει χρόνια , πρόσθετα για να προστατευτεί ο μηχανισμός και η στόχευση του απολίτικου της καθημερινής ή μακροχρονιότερης διαχειρησης, μπαίνουν μπροστά και πρόσθετα κατασταλτικά φράγματα κρατικόδιοικητικού ηλεκτρονισμού και εργασιακής νεοθεσμικότητας και οικονομικής συναλλακτικότητας , ώστε να είναι πολύ δύσκολο στα και στα επόμενα χρόνια για την διεκδικητική παρέμβαση κοινωνικά ώς πολιτικό στοιχείο.
Και εδώ είναι το σκόπιμο και περίεργο μαζί μέχρι και αντιφατικό. Για τους θιασιώτες της επικαλούμενης ώς τώρα ανοργανωσιάς γιατί δεν ισχύει η απλή άποψη ότι την ανοργανωσιά το ίδιο το διαχειριστικό κοινωνικό συμπλεκόμενο σύστημα και τα λόμπυ συνφερόντωβν δεν υιοθέτησε χρόνια ώς μέτρο κοινωνικής συναλλακτικής διαχείρησης ?? Που η συμμετοχική των πολιτών προσπάθεια εμπόδισε τις κρατικές λομπίστικες εξουσίες να εφαρμόσουν τα ιδιοψηφισματά των ??? Και γιατί κάθε φορά που χρειαζόνταν η στήριξη των κυβερνητικόαστικών διαχειριστικών λόμπυ απ τους πολίτες , αυτά τα λόμπυ εξουσίας κεφαλαλαιου κράτους κατέφευγαν στους » διεφθαρμένους » πολίτες και τις όποπιες και αυτές » διεφθαμένες » συλλογικοτητές των ???
Είναι το γνωστό παιχνίδι τα δικά μου δικά μου , και τα δικά σου όμως δικά μου, δηλαδή όλα υπερ των αστικοκυβερνητκών οικονομικών μεγεθών και ομάδων διαχείρησης και κανονάρχησης της καθημερινότητας και κοινωνικής ζωής. Κοινώς η αρπαχτή των συμφερόντων.. που δεν διστάζει ανάλογα με το που θέλει να βολευτεί να επικαλείται και να εφαρμόζει την διαρκή πεπατημένη πρακτική των διπλών στάνταρντς , δηλαδή ουσιαστικά του ένα και μοναδικού δεδομένου της οικειοποίησης της πολιτικής κοινωνικής διεργασίας στις οικίες μεθοδεύσεις.
Το παίγνιο αυτό της μεθόδευσης του απολίτικου προσδιορισμού της κοινωνικής και διαχειριστικής ζωής, ειναι όμως και επικίνδυνο για τους ασκούντες και εφαρμοστικά επιδιώκοντες το.
Διότι στα σημεία και στις συγκυρίες Κρατικοεθνικές- οικονομικοκοινωνικές διεθνικά που θα χρειαστεί η συμμετοχική παρέμβαση των πολιτών ώς συλλογικότητες ή μια και μόνο ενιαία συλλογικότητα, στο σημείο αυτό δεν θα είναι όσο αναγκαλια ενεργοποιημένο χρειάζεται και απαιτείται απ την ιστορική εμπειρία. Διότι και εφ όσον η πρωθύστερη διαχείρηση ήταν ( είναι) αποδυναμωτική της συμμετοχικότητας ώς πολιτικό ζητούμενο και επιδιωκόμενο.
Και η Ελλάδα έχει μισή και πλέον ηλικιακή γεννεά – με έμφαση στα τελευταία – χρεωκοπικά χρόνια- που προτάσει το τεχνικό αποσυσσωματικό αντισυμμετοχικό στοιχείο ώς πολιτική διαχείρηση υπερ της τεχνικοορθολογικής κρατικό αποσυλογικοποιημένης διαχείρησης.