«Μόνο μην κλαις» – Συναυλία της Αρλέτα στις 24 Αυγούστου στην ARTηρία Λευκάδας
Η Αρλέτα, η εμβληματική ερμηνεύτρια ενός ολόκληρου μουσικού ρεύματος, η φωνή με την οποία ενηλικιώθηκε μια ολόκληρη γενιά τη δεκαετία του 1980, σε κοινή εμφάνιση με τον εξαίσιο συνθέτη, ενορχηστρωτή και κιθαρίστα της jazz, Bασίλη Ρακόπουλο. Στο πλαίσιο της συναυλίας θα παρουσιαστούν τραγούδια – σταθμοί από την πορεία της Αρλέτας καθώς και τραγούδια από τη νέα της δισκογραφική δουλειά: «Και πάλι Χαίρετε».
Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο και μεγάλωσε στα Εξάρχεια. Φοίτησε στο Αρσάκειο. Και το 1966 βρέθηκε παράλληλα, φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών και τραγουδίστρια, κάτω από την ετικέτα του «νέου κύματος».
Τραγουδώντας Σπανό και Μαυρουδή, στα πλαίσια του «νέου κύματος», άρχισε να φτιάχνει και τα πρώτα δικά της τραγούδια. Και χωρίς ποτέ να αναπτύξει μια μόνιμη σχέση με την δημιουργία, αυτή καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την συνέχειά της.
Όμως, ήδη από το δεύτερο δίσκο της -«Αρλέτα 2», φθινόπωρο του ’67- η Αρλέτα θ” αρχίσει να γράφει και δικά της τραγούδια. «Τα μικρά παιδιά» είναι το πρώτο. Είναι ακριβώς η φάση που -όπως ομολογεί και η ίδια- αρχίζει να αντιμετωπίζει ως πιο μόνιμη τη σχέση της με το τραγούδι. Στον επόμενο δίσκο της («Αρλέτα 3 – Στο ρυθμό του αγέρα», 1968) έχει δημιουργική συμμετοχή (στίχους ή μουσική) σε έξι τραγούδια. Και το 1970, κυκλοφορούν οι «Έξη μέρες», που έχουν εξ ολοκλήρου δικές της μουσικές.
Όταν το «νέο κύμα» τελειώνει, εκείνη υπογράφει τους περισσότερους στίχους σ” έναν από τους πιο πολιτικούς αλλά και τους πιο προφητικούς κοινωνικά δίσκους, της μεταπολίτευσης. Το «Ταξιδεύοντας». Κι ύστερα, στις αρχές του ’80, έρχεται ο μοναδικός -μέχρι σήμερα- μεγάλος δίσκος που έχει εξ ολοκλήρου μουσική και λόγια δικά της. Το «Ένα καπέλο με τραγούδια». Ακολουθώντας μια ατμόσφαιρα χαμηλόφωνης μπαλάντας τις περισσότερες φορές, μεταφέρει στο λόγο της κάποιες από τις πιο ειλικρινείς, ρεαλιστικές και ενίοτε σκληρές, απεικονίσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.
Στα μέσα του ’80, με αφορμή την συνεργασία της με τον Λάκη Παπαδόπουλο, θα βρεθεί στο επίκεντρο της νέας πραγματικότητας των τραγουδοποιών της εποχής. Κρατώντας πάντα την κιθάρα της αλλά φλερτάροντας τώρα και με τον ηλεκτρισμό. Θα δώσει λίγα δικά της τραγούδια σε άλλες φωνές. Λίγοι όμως θα είναι πάντα και οι δίσκοι που θα στηρίζονται κατά κύριο λόγο σε τραγούδια που έχει γράψει η ίδια. Το ’91, από το δίσκο «Άσε τα κρυφά κρυμμένα», θα ξεχωρίσει το «Μπαρ «το ναυάγιο». Αλλά από το ’95, που κυκλοφορεί ο «Έμπορος ονείρων», θα περάσουν 14 χρόνια, ωσότου στις μέρες μας ηχογραφήσει ξανά καινούργια τραγούδια.
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
ΑΡΛΕΤΑ 2 (1967), ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ ΑΓΕΡΑ (1968), ΕΞΗ ΜΕΡΕΣ (1970), ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ (1976), ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (1981) ΣΛΟΓΚΑΝ, ΔΕΚΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ – ζωντανή ηχογράφηση στο «ΠΕΡΟΚΕ» (1988), ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ (1989), ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΡΩΤΗΣΑ, ΤΑ 28 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ (1990), ΑΣΕ ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ (1991), ΓΥΑΛΙΝΟΣ, ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ (1995), ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ!
Το ’97 κυκλοφόρησε απ” τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο «Από πού πάνε για την άνοιξη;» με κείμενα πεζά και ποιητικά της Αρλέτας, αλλά και με δικά της σχέδια.
