Σαν σήμερα το 1952 η κυβέρνηση Πλαστήρα θα εκτελέσει το Νίκο Μπελογιάννη
Από τη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του
69 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, του «ανθρώπου με το γαρίφαλο».
Στις 30 Μάρτη του 1952, τα ξημερώματα, ο Ν. Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μεταφέρεται από τις φυλακές της Καλλιθέας μαζί με τους συγκρατούμενούς του Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Δημήτρη Μπάτση στου Γουδή για να εκτελεστούν υπό το φως των προβολέων, ολοκληρώνοντας έτσι άλλο ένα έγκλημα του αστικού κράτους, με κυβέρνηση Πλαστήρα.
Οι εφημερίδες θα γράψουν ότι ο Μπελογιάννης είχε ακούσει ήρεμος την καταδίκη του σε θάνατο, αποχαιρέτησε τους συγκρατούμενούς του στις φυλακές και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραύγασε για το ΚΚΕ και έπεσε από τις σφαίρες του αποσπάσματος. Ηταν 37 ετών.
Όπως έγραφε σε ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος την ίδια μέρα: «Σήμερα στις 4 η ώρα έπαψε να χτυπάει η φλογερή καρδιά ενός μεγάλου αγωνιστή του λαού της Ελλάδας και της φιλειρηνικής ανθρωπότητας. (…) Ο Μπελογιάννης έπεσε από τα αμερικάνικα βόλια που τα έριξαν οι δήμιοι Πλαστήρας – Βενιζέλος. Ο Μπελογιάννης όμως ζει μέσα στις καρδιές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Μπελογιάννης πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων ηρώων της προοδευτικής ανθρωπότητας» (Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στις 30/3/1952, «Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα», τ. 7ος, σελ. 252, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
Παρά το τεράστιο κύμα καταδίκης, τις διεθνείς αντιδράσεις που εκφράστηκαν από εκατομμύρια εργαζόμενους, συνδικάτα, φορείς, κυβερνήσεις, κόμματα και επιφανείς προσωπικότητες, το αστικό κράτος ήταν άτεγκτο: Η εκτέλεση των τεσσάρων ήταν πρώτα απ΄ όλα χτύπημα στην παράνομη δράση του ΚΚΕ. Ειδικά ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε επειδή συμβόλιζε και εκπροσωπούσε επάξια την αταλάντευτη, οργανωμένη παρουσία και δράση του ΚΚΕ σε όλες τις συνθήκες και με όλες τις μορφές πάλης.
Είχε πέσει στα χέρια της Ασφάλειας στις 20 Δεκέμβρη 1950. Τον συνέλαβαν μόλις μπήκε στο σπίτι της οδού Πλαπούτα 30, κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, που λειτουργούσε ως γιάφκα του παράνομου κομματικού μηχανισμού. Η ύπαρξη της παράνομης Οργάνωσης ερχόταν σε αντίθεση, υπονόμευε και εξουδετέρωνε σε εκείνες τις συνθήκες το στόχο είτε υποκατάστασης του ΚΚΕ από ένα νέο αλλά υποταγμένο στο σύστημα ΚΚ, είτε απορρόφησής του από την ΕΔΑ.
Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του άρχισε στις 19 Οκτώβρη 1951 στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Ο Μπελογιάννης με τη στάση του στο δικαστήριο συνέτριψε το κατηγορητήριο, υπερασπίζοντας την πολιτική του ΚΚΕ και τον αγώνα του ΔΣΕ, τελειώνοντας την απολογία του με τα παρακάτω λόγια:
«Σας μίλησα για την πολιτική του ΚΚΕ. Θέλω όμως να τονίσω και αυτό: Ότι το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πολιτική του απόβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας. Σ΄ αυτό αποβλέπει και σήμερα. Γι΄ αυτό και ο λαός το υποστηρίζει. (…) Γι΄ αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω ακόμη και το εκτελεστικό σας απόσπασμα» («Νέος Κόσμος», Μάρτης 1954, σελ. 52, από το άρθρο του Αλέκου Ψηλορείτη, «ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ»).
(902.gr)
Το Ελληνικό κράτος , ώς κράτος θεσμισμένο , θα έπρεπε μετά το 1974 , να ξεκαθαρίσει έστω και με επίσημη καταχωρημένη στα πρακτικά του κοινοβουλίου απόφαση ( κοινοβουλευτικό καθεστώς) ότι : Τπ πρω’ί” άγρια σκοτάδια της 30/3/1952 παρακρατικοί εγκληματίες και εχθροί της ίδιας της χώρας και των Ελλήνων πολιτών ,κατάργησαν το κράτος και κατά παράβαση των κανόνων δικαίου, γραπτών και αγράφων, υφέρπασαν τους φυλακισμένους απ τις φυλακές Καλλιθέας και τους εκτέλεσαν. Και αυτό ήταν κοινή εγκληματική πράξη σε βάρος Ελλήνων πολιτών και της κρατικής τάξης.
Τα περί ταραγμένης μεταεμφυλιακής εποχής, αμερικανικής πίεσης και εμπλοκής ( για την ιστορία την όλη υπόθεση μεθόδευσε το παλάτι δια του Βασιλέα και ο ο σταθμάρχης της Cia στην Ελλάδα τότε από το γραφείο του στην οδό Ηρρώδου του Αττικού 1 και Βασιλίσης Σοφίας ), είναι όλα προφάσεις.
Εφ όσον η απονομή χάριτος δεν εδόθη απ τον Βασιλιά ή εκτέλεση αν ήθελε το κράτος έπρεπε να γίνει με το τυπικό που όριζαν οι διατάξεις για τις εκτελέσεις. Και όχι νύχτα και με τον τρόπο που υφαρπάγησαν οι θανατοποινίτες.
Να σημειωθεί ότι 10 μήνες πρίν το τέλος Μα’ί’ου 1951, το ίδιο παρακρατικό των στρατιωτικών σύστημα και κύκλωμα είχε κάνει πραξικόπημα και ουσιαστικά θα επικρατούσε ώς δικτατορία, αν ο Παπάγος ώς στρατάρχης κύρους στο στράτευμα δεν είχε εμποδίσει την επικρατησή του. Και η κίνηση πραξικοπήματος αυτή ήταν και σε γνώση του Βασιλιά Παύλου, και σε γνώση της Αμερικανικής πρεσβείας , που ήταν 100 μέτρα πίσω απ τον΄προαύλιο χώρο της βουλής ( Ηρρώδου του Αττικού 1 )που εκδηλώθει το πραξικόπημα.
Και ουσιαστικά αυτή η καταστολή του πραξικοπήματος απ τον Παπάγο ( υπερ των πολιτικών δικών του μετέπειτα βλέψεων ), ήταν και η αιτία σύγκρουσης του Βασιλιά Παύλου και των συμβούλων του παλατιού ( Μπούλης Μεταξάς-Χαράλαμπος Ποταμιάνος κλπ ) με τον Παπάγο στο επόμενο διάστημα. Που στην κοινή γνώμη πέρασε μεθοδευμένα ότι η αιτία σύγκρουσης ήταν η παραίτηση του Παπάγου από αρχιστράτηγος και η πρόθεσή του να πολιτευτεί.
Ουσιαστικά η αιτία της ρήξης Βασιλιά- Παπάγου , ήταν η επέμβαση του Παπάγου με το κύρος του για να καταστείλει το πραξικόπημα της 30 Μα’ί’ου ιου του 1951. Στην προσπαθειά του το παρακράτος καθοδηγούμενο απ τον Βασιλιά Παύλο και τους συμβούλους ( τον μόνιμο συνωμότη κατά αρχεία Κ. Καραμανλή σύμβουλο Χαράλαμπο Ποταμιάνο ), στην προσπαθειά του έτσι το παλάτι να επιβάλει δικτατορία, ενέπνευσε τον παρακρατισμό για την κατασκευή ουσιαστικά και μεγέθυνση πλέον της υπόθεσης Μπελογιάννη , με στόχο να διασπείρει μεγαλύτερη ανασφάλεια στην Ελληνική κοινωνία και να βρεθεί η ευκαιρία εκ νέου να επιβληθεί δικτατορία. Και για τούτο το σχέδιο αυτό ξεδιπλώθηκε πολύ γρήγορα μέχρι την εκτέλεση Μπελογιάννη και των λοιπών.
Στο πραξικόπημα την νύχτα της 30ης Μα’ί’ου οι πραξικοπηματίες πέραν απ το ότι είχαν καταλάβει το κτήριο της βουλής , είχαν δίπλα καταλάβει και τα στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού στο Ζάππειο. Και στην Αθήνα της εποχής του 1951 ( με λιγοστά τηλέφωνα και έλάχιστο φωτισμό ) η επικράτηση του πραξικοπήματος ήταν πανεύκολη με ένα ραδιοφωνικό διάγγελμα.
Από το 1951 και πέρα και το μη τελικά επιτευχθέν πραξικόπημα, ξεκινάει και η αντίδραση των νεωτέρων τότε αξιωματικών ως ΕΕΝΑ έναντι των παλαιών μέσα στον ΙΔΕΑ,. Και που αυτοί οι νέοι αξιωματικοί λοχαγοί το 1951 ώς μετέπειτα ώς συνταγματάρχες έκαναν την στρατιωτική εκτροπή του 1967.
Η μόνιμη επιδίωξη του παλατιού αμέσως μετά την επιστροφή του άνακτα Γεωργίου το 1946 στην Ελλάδα, και του Παλατιού υπό τον άνακτα Παύλο από την αρχή του Απρίλη του 1947 που ανέλαβε ο Παύλος, ήταν η επιβολή δικτατορίας στρατιωτικού τύπου. Απλά ο εμφύλιος πόλεμος και η αμερικανική παρέμβαση με πρόσχημα στον ΟΗΕ για την δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας μεσούντος του εμφυλίου, δεν έδωσαν την δυνατότητα στο παλάτι για να προβεί σε δικτατορία, αλλά αμέσως μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου , το παλάτι και οι συνωμότες σύμβουλοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την επιβουλή δικτατορίας. Για τούτο και είχε εξ εφέδρων αναλάβει ώς απόστρατος την ηγεσία του Γενικού Επιτελείου ρης Αεροπορίας ο συνομώτης Χαράλαμπος Ποταμιάνος που έστησε την δίκη των αεροπόρων , με στόχο την δημιουργία προοδευτικά της κοινωνικής αναμπουμπούλας και ανασφάλειας για να βρεθεί η αναγκαιότητα της δικτατορίας. Και όταν αυτό δεν κατέστη δυνατό ( το γιατί είναι εύκολο) στήθηκε η συνέχεια με την υπόθεση Μπελογιάννη , που όμως ήθελε συνδετικό σύνδεσμο με την υπόθεση των αεροπόρων και για τούτο βρέθηκε ο συνδετικός σύνδεσμός στο πρόσωπο του Δημήτρη Μπάτση ( υιού απόστρατου ναυάρχου).
Την ιδέα για την εμπλοκή του Δημήτρη Μπάτση την έριξε συγκεκριμένο πρόσωπο, γνωστό για χρόνια στην μετέπειτα κοινωνική πολιτική ζωή της χώρας. Και το όνομα του προσώπου αυτού ώς συνήθως γίνεται στην κοινωνική ιστορία δεν βγήκε ποτέ στην δημοσιότητα, ούτε από όσους μέσα απ το παρακρατικό μοναρχικό στρατιωτικό κύκλωμα είχαν συμφέρον να το βγάλουν στην δημοσιότητα τα μετέπειτα χρόνια λόγω των αντιπαλοτήτων προσ΄ωπων που αναπτύσονται απότομα κατα καιρούς μέσα σε κόλπους εξουσιαστών και δή παρακρατικών, με στόχο το φα’ί” και την κονόμα δια της καταλήστευσης των κρατικών ταμείων.
Η υπόθεση του Ναυτικού, της αεροπορίας, απ την δεκαετία του 1940 μεταπολεμικά το πραξικόπημα του 1951 του Μα’ί’ου και η υπόθεση Μπελογιάννη, είναι η σειρά της κλωστής της ορκέλας , ώς προσπάθεια υλοποίησης της μόνιμης μοναρχικής και ολιγαρχικής επιδίωξης αμέσως απο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και δή το 1947 για την δικτατορική διακυβέρνηση της χώρας ,που θα έβρισκε και νομιμοποίηση ιστορική στο όνομα της αναγκαιότητας της μεταπολεμικής ανάγκης ησυχίας στην χώρα , όπως έγινε με τις δικτατορίες της Ισπανίας από το 1939 ώς το 1975 και της Πορτογαλίας.
Και η αστάθεια των κυβερνήσεων του κέντρου από το 1950 και μετά
ώς το 1952 αυτό ερμηνεύει, μια και οι πρόχειρα φκιαγμένες κυβερνησεις εκλογικά , δεν ειχαν την αναγκαία υποστήριξη απ την ολιγαρχία και το παλάτι. Και έτσι άφηναν και χώρο της παρέμβασης ώς δικαιολογία για τους Αμερικανούς, που και εκ των υστέρων απ την ντόπια ολιγαρχία , όλα για την εποχή τα φόρτωσε στην αμερικανική παρέμβαση δήθεν. Με διττό στόχο και αφού φάγανε τα χρόνια του 1947-1960 τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ των αμερικανών, μετά να βγάλουν και τους αμερικανούς υπαίτιους για τα όσα συνέβαιναν. Και ατό συνεχίζει ακόμη ώς ερμηνευτική της εποχής αυτής, με τις δήθεν παρεμβάσεις των αμερικανών. Στην αναφορά όμως για τον ρόλο της γηγενούς τάξης – έστω και χρηματοδοτούμενης απ το σχέδιο Μάρσαλ- δεν γίνονται και πολλές αναφορές. Για τις αναφορές των αμερικανών εμπειρογνωμόνων περί λίγων οικογενειών γύρω απ την βουλή που νέμονται τον πλούτο , απρόθυμες να πληρώσουν φόρους, για τα πριγκηπικά τραπέζια , και τα πολυτελή αγαθά στις βιτρίνες , μαζλί και με το λαθρεμπόρειο χρυσού με το αεροπλάνο που προσγειώθηκε στην Γύρα της Λευκάδος και ήταν μπλεΓμένη όλη η τότε ολιγαρχία των μεγάρων της λεωφόρου Βασιλίσης Σοφίας στην Αθήνα και χρόνια μετά μεγαλοβιονηχάνων ( δηλαδή της χρυσής αρχικής βάσης της αρπαχτής και του λαθρεμπορίου ) δεν αναφέρθηκαν ούτε ερευνήθηξαν ιστορικά σχεσιακά ερμηνευτικά με την κοινωνική εξέλιξη.
Το αν μόνιμα αποτρεπόνταν η επιβολή και επίσημα δικτατορίας αμέσως μετά το 1946 είναι ένα θέμα που είναι εύκολα εξηγήσιμο , και που βρίσκει την ερμηνεία του και την συνεχειά του μέσα στο σύνταγμα του 1952, με το οποίο ο άνακτας εκάστοτε πρόθυμος επίβουλος για δικτατορία, κράτησε το διακαίωμα να διορλίζει πρωθυπουργό της αρεσκείας του , ή ακόμη και τον κηπουρό του όπως ο ίδιος έλεγε δημόσια.
Σημείωση ; Στο Παλαιό Ψυχικό – εκεί που δεν κλαδεύουν ούτε τα δέντρα ούτε τα χορτάρια από αδιαφορία απ τις ψιλομονοκατοικίες ή ψιλοεπαύλεις , και που κατοικούν οι έτσι οι ντέ οι κάπως οι ψιλολευτάδες ( μπορεί να μιλάνε για εκατομμύρια και νάναι απένταροι ή καταχρεωμένοι με δανεικά και αγύριστα ώς είχαν μάθει απ τα μεταπολεμικά ) να αλλάξουν τον δρόμο ονόματι ΒΑΣ. ΠΑΥΛΟΥ που εγινε εκ των υστέρων, σε ΡΟΔΩΝ πού ήταν αρχικά.
Και να προσέξουν όταν περνάνε στους δρόμους μην πέσει κάνας κλώνος απ τα ακλάδευτα πεύκα και τους πλακώσει , ή βγούν οχιές και δεντρογαλιές και κόμπρες ( τελευταία κυκλοφορούν στην Αθήνα ιδιωτικά ), μέσα απ τους χορταριασμένους κήπους των μονοκατοικιών και τους πνίξουν. Γιατί αν οι κ΄λώνοι πέσουν πάνω στα μεγάλα ιδιωτικά αυτοκίνητα SUV που παρκάρουν, το πολύ να διαλύσει το όχημα , άρα θα ξαναγοράσουν πάλι κοψοχρονιά με δανεικά και αγύριστα.