Φωτογραφία της ημέρας…

Στην πλατεία «Πάνου Γιαννούλη», στην πόλη της Λευκάδας… Πάντα περνάμε από το μέρος αυτό όποτε τυχαίνει να κατέβουμε στην πόλη της Λευκάδας.

Με μια πανέμορφη Jacarada mimosifolia ή κοινώς μπλε ακακία (μπορεί να γίνει ολόκληρο δέντρο) να λάμπει εκκωφαντικά με τα απαλά μωβ (λιλά) χρώματά της στον καλοκαιρινό ήλιο και να στολίζει τις προτομές των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης αδελφών Πάνου και Μήτρου Γιαννούλη.

Μόνο η ημερομηνία θανάτου στην μικρή μαρμάρινη πλάκα με την προτομή του αντάρτη του ΕΛΑΣ Μήτρου Γιαννούλη θέλει άλλαγμα, αφού σκοτώθηκε τον Φλεβάρη του 1944 και όχι το 1943 όπως έχει εσφαλμένα αναγραφεί. Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά ποιος νοιάζεται (αλλού φυσικά θα ήταν αδιανόητο), κι όπως λένε «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»…

O Μήτρος Γιαννούλης γεννήθηκε στη Λευκάδα το 19125. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ Νέων στο Γυμνάσιο Λευκάδας από το καλοκαίρι του 1942. Εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ το Φλεβάρη του 1943. Πιάστηκε από τους Ιταλούς και κρατήθηκε αρκετούς μήνες στις φυλακές Λευκάδας. Δραπέτευσε κι εντάχτηκε αμέσως στον ΕΛΑΣ. Έλαβε μέρος σε αρκετές μάχες. Σκοτώθηκε το 1944 σε εμφύλια συμπλοκή στο Νυδρί Λευκάδας.

Γράφει ο Τάσος Γιάννη Κονιδάρης (συγγενής ενός εκ των «Οπλαρχηγών» της Δεξιάς της εποχής εκείνης [Ε.Ο.Ν.Ν. – Ένοπλες Ομάδες Νοτίου Νήσου]) στο βιβλίο του «Η Λευκάδα στη σκιά του εμφυλίου πολέμου 1943-1947» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 1984) για το περιστατικό του θανάσιμου τραυματισμού του Μήτρου Γιαννούλη:

«… Το ντουφέκι άρχισε γύρω στο μεταμεσήμερο· η ομάδα του ΕΛΑΣ που κινήθηκε Νυδρί-Βλυχό αποτελούμενη από μονιμοελασίτες με επικεφαλής τον Μήτρο Γιαννούλη, πλησίαζε το ποτάμι, κάνοντας παράλληλα και ένα είδος ανίχνευσης εδάφους, όπου ξαφνικά έπεσε πάνω στον ίδιο τον Χρήστο Καλατζή πλαισιωμένο μόνο από τον εικοσάχρονο ανεψιό του Γεράσιμο Καλατζή. Τη στιγμή τούτη παίχτηκε και η έκβαση της μάχης ή καλλίτερα τούτου του κλεφτοπόλεμου. Ο ψυχωμένος αντάρτης του ΕΛΑΣ Αντρούτσος (σ. συντάκτη: ψευδώνυμο του μονιμοελασίτη αντάρτη Βασιλάκη από το Ξηρόμερο) έπεσε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Οπλαρχηγό· μη γνωρίζοντας ποιον έχει απέναντί του -μπορούσε να ήταν άντρας του ντόπιου ΕΛΑΣ-, μολονότι πρόλαβε από πλεονεκτική θέση και έθεσε τον Καλατζή κάτω από τον άμεσο έλεγχο του όπλου του, καθυστέρησε ελάχιστα σε ερωτήσεις και απειλές· και μάλλον η σιγουριά της πλεονεκτικής του θέσης ανέστειλε για λίγο την αποφασιστικότητα του άντρα· αυτό ήταν όλο. Κάποιος από το μετερίζι απέναντι τον άφησε στον τόπο. Στο πέσιμο του Αντρούτσου βγαίνει μπροστά με θάρρητα ο Μήτρος Γιαννούλης, αδελφός του καπετάνιου· η συμπλοκή γενικεύτηκε. Ο Μήτρος με την ορμή που τον διέκρινε άφησε τον εαυτό του ακάλυπτο· τραυματίζεται θανάσιμα και πέφτει.» (Όπως αναφέρει πιο κάτω ο ίδιος ο συγγραφέας υπέκυψε λίγο αργότερα στο καΐκι που τον μετέφερε στην πόλη).