… τοις ηττημένοις

Γράφει ο συνεργάτης μας Αιθεροβάμων…

Στη Κάτε

Μια νύχτα άγρια.

Το σκοτάδι πηχτό σαν πίσσα.

Ο αέρας λυσσομανάει σφυρίζοντας μανιασμένα.

Η βροχή μαστιγώνει αλύπητα τα πρόσωπά τους κι’ ΑΥΤΟΙ αλλοπαρμένοι, αλαφροΐσκιωτοι, φαντάσματα κολασμένων μέσα στο σκοτάδι να γυρεύουνε μαύρα μεσάνυχτα κάπου ν’ απαγκιάσουνε.

Άγνωστοι σ’ ένα ξένο τόπο, βρέθηκαν εδώ για τη μεγάλη ιδέα!

Ακούνε βελάσματα, κάπου εκεί κοντά κάποιοι βοσκοί θα’ χουν τη στάνη τους.

Ούτε ιδέα να πλησιάσουν, είναι ξένοι, δεν γνωρίζουν κανένα!

Τώρα μετά την ήττα, κυνηγημένοι σαν βρικόλακες, σαν εγκληματίες, έχουν την απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και βλέπουν το κακό να τους γυροφέρνει.

Πίσω τους ΣΚΥΛΙΑ αλυχτάνε, πυροβολισμοί ακούγονται πότε κοντά, πότε μακρύτερα.

Οι «νικητές» τους κυνηγάνε ανελέητα!

ΑΥΤΟΙ μες στο σκοτάδι ακολουθούν ο ένας την ανάσα του άλλου.

Προσπαθούν να μη χάσουν την επαφή μεταξύ τους.

Ο αέρας τους βασανίζει, τους ξεμακραίνει, τους χωρίζει.

Μουλωχτά, σα ζουλάπια του λόγγου σε μικρές ομάδες τρεις τέσσαρις μαζί, κάπου στο βάθος αντικρίζουν να θαμποφέγγει ο φάρος της Νηράς.

Θα τα καταφέρουν να φτάσουν εκεί;

Θα μπορέσουν έστω για μια τελευταία φορά να δούνε τα αχνά φώτα της γενέθλιας γης τους;

Εκεί κάποιες μάνες αδημονούν για τα βλαστάρια τους, λαχταράνε.

Οι πυροβολισμοί και τ’ αλυχτίσματα πλησιάζουν.

Να μπορέσουν να χωθούν για λίγο κάπου να πάρουν μια ανάσα, να γλυτώσουν από τη μανία των ΣΚΥΛΙΩΝ και των ανθρώπων!

Ο φόβος έχει κυριέψει τη ψυχή τους, τα πουρνάρια και οι ασφελαχτοί ξεσκίζουν το νεανικό πρόσωπό τους.

Λαχάνιασαν από το πολύωρο τρέξιμο, τα πόδια τους δεν τους κρατάνε, κοντοστέκονται για μια στιγμή.

Τώρα αισθάνονται δίπλα τους τη βρώμικη ανάσα των ΣΚΥΛΙΩΝ, που στα δόντια τους σφίγγουν με μανία τροχισμένες κάμες.

ΑΥΤΟΙ δεν έχουν πλέον καμιά πνοή, καμιά ελπίδα. Σκοντάφτουν σωριάζονται στο χώμα αποκαμωμένοι.

Από πάνω τους ορμάνε τα ΣΚΥΛΙΑ, οι μακελλάρηδες …

Οι λαιμοί τεντώνονται, κόκκινοι πίδακες αναβλύζουν!

Ουρλιαχτά πόνου και τρόμου αντηχούνε στους λόγγους μέσα στη νύχτα!

Η Λευκαδίτικη γη βάφεται με Κεφαλονίτικο αίμα!

Απ’ ΑΥΤΟΥΣ ελάχιστοι, τρεις τέσσαρις, οι πιο δυνατοί, ξέπνοοι, με τη γλώσσα έξω, καταφέρνουν και ξεφεύγουν.

Φτάνουν στο φανάρι της Νηράς.

Ακούνε τη θάλασσα να δέρνει αλύπητα τα βράχια.

Πίσω τους ιαχές νίκης, κραυγές εκδίκησης, αλαλαγμοί, ολοένα και πλησιάζουν.

ΑΥΤΟΙ ακουρμένονται τη μανία της θάλασσας, μυρίζουν την ανάσα των ΣΚΥΛΙΩΝ και νοιώθουν να τους κυκλώνει η μανία των ανθρώπων.

Δεν έχουν πολλές επιλογές.

Με όση δύναμη διαθέτουν, ξεχαρβαλώνουν και βγάζουν τη πόρτα από τον οικίσκο του φάρου.

Σαν επιτάφιο την κρατάνε και την πετάνε στο πέλαγος.

Προτιμάνε τη μανία της θάλασσας από τη μανία των ΣΚΥΛΙΩΝ.

Πέφτουν στη θάλασσα.

Πίσω τους τα ΣΚΥΛΙΑ αλυχτάνε με λύσσα που έχασαν το θήραμα…

Κάπου στο βάθος θαμποφέγγει ο φάρος του Φισκάρδου.

Αντιφεγγίζει η αυγή…

Η ιστορία γράφει ότι:

Στη μάχη στο Λαϊνάκι τον Ιούνιο του 1944 πήρε μέρος και μια διμοιρία απο 40-50 Κεφαλoνίτες οι περισσότεροι αμούστακα παιδιά.

Από αυτούς γλύτωσαν τη σφαγή 3 ή 4 άτομα που κατάφεραν να φτάσουν στη Κεφαλονιά…

Ο Αιθεροβάμων