Πριν 2400 χρόνια στον Άλιμο… – Το «Λευκαδίζειν» γίνεται αιτία της πρώτης (γνωστής) καλπονόθευσης!

Μοιάζει παραμύθι, αλλά δεν είναι. Συνέβη το 387 προ Χριστού, στην πατρίδα του Θουκιδίδη, κι είναι γραμμένο στην Ιστορία…

Ένας κάτοικος και δημότης του Αλίμου -Θούκριτος ονόματι- αιχμαλωτίστηκε απ΄ τους Σπαρτιάτες στον Πελοποννησιακό πόλεμο και πουλήθηκε δούλος στη Λευκάδα (ποιος παραλής… Αγιομαυρίτης τον αγόρασε, δυστυχώς δεν μνημονεύεται…). Εκεί, στο νησί μας, έμεινε κάμποσα χρονάκια ξέχασε το «αττικώς λαλείν», τη γλώσσα του, κι έμαθε να «λευκαδίζει».

Κάποτε ο Θούκριτος λευτερώθηκε για γύρισε στη πατρίδα του. Ποια η έκπληξη όμως των συμπατριωτών του – σχεδόν δεν τον καταλάβαιναν, μιλούσε… μπουραναλίστικα! Ένας κομματάρχης της εποχής -και φαύλος από κούνια, γενάρχης του Κωλέττη, του Τζουμπέ, και άλλων ενδόξων της σύγχρονης εκλογικής ιστορίας μας- ονόματι Ευβουλίδης, ζήτησε τη διαγραφή του γιου του Θούκριτου, του Ευξίθεου, από τους εκλογικούς καταλόγους του δήμου. Αιτία το «κουσούρι» του πατέρα που «λευκάδιζε». (Φαίνεται πως ο γιος ήταν πολιτικός αντίπαλος του Ευβουλίδη)…

Η αίτηση διαγραφής έφτασε στη γενική συνέλευση των δημοτών του Αλίμου. Άρχισε η συζήτηση, λόγοι, αντίλογοι, καταθέσεις μαρτύρων, για διάφορες υποθέσεις που ήτανε γραμμένες στην ημερήσια διάταξη. Παρόντες δημότες 73.

Στον έλεγχο των προσόντων ο Ευξίθεος είχε τον αριθμό 60. Πολύ αργούσε η «υπόθεσή» του να εξονυχιστεί, οι πολλοί μπάφιασαν -είχε σκοτεινιάσει- και πήγαν σπιτάκι τους.

Αυτό ακριβώς περίμενε και επεδίωξε ο… Τζουμπές Ευβουλίδης (Κακοβουλίδη έπρεπε να τον μετονομάσουν…). Στη συνέλευση είχαν απομείνει μόνο καμιά τριανταριά, όλοι φίλοι του. Τους βάζει λοιπόν να ψηφίσουν, παίρνουν αυτοί από δυό και τρεις ψήφους, τους ρίχνουν στον καδίσκο -έτσι έλεγαν την ψηφοδόχο τότε- και ιδού το ωραίον αποτέλεσμα: λιγότεροι από 30 ψήφισαν, περισσότεροι από 60 μετρήθηκαν! Ο Ευξίθεος διαγράφεται…

Αμ δε! Ο γιος του «λευκαδίζοντος» αποδείχτηκε σκληρό καρύδι. Τραβάει ίσα στο δικαστήριο, βάζει «δικηγόρο» τον φοβερό και τρομερό Δημοσθένη, καταγγέλλει την καλπονοθεία, και βρίσκει το δίκιο του: οι δικαστές ακυρώσανε τη διαγραφή του, τ΄ όνομά του ξαναγράφεται στους εκλογικούς καταλόγους και παραμένει Αθηναίος πολίτης. Αν έχανε τη δίκη, χανόταν ο άμοιρος, θα γινότανε δούλος… Η αγόρευση του υπερασπιστή -δικανικό μνημείο του αγώνα κατά των εκλογικών δικαιωμάτων- διασώθηκε.

Είναι ο λόγος «Δημοσθένη προς Ευβουλίδη»… (Τα «στοιχεία» του επεισοδίου αυτού πήραμε απ΄ το βιβλίο «Νόθες εκλογές στην Λευκάδα – 1844-1936» του Γιώργου Καρανικόλα. Στο έργο παρατίθενται αμέτρητες περιπτώσεις εκλογονοθείας – πολλές απ΄ αυτές προκαλούν απέχθεια και βδελυγμία. Μπροστά τους φαίνεται αθώα η καλπιά του Ευβουλίδου σε βάρος του γιου «λευκαδίζοντος». Είναι όμως η πιο παλιά…).

Πηγή: Εφημερίδα «Ηχώ της Λευκάδας» (Μηνιαία Εφημερίδα του Συλλόγου Λευκαδίων Αττική), Αριθ. φύλλου 29 (144), Μάιος-Ιούνιος 1986, Σελ. 4. Τη στήλη «Μωσαϊκό» της εφημερίδας υπογράφει ο Πάνος Βλάχος.