Μια βόλτα στο Περιγιάλι και κάποιες σοβαρές επισημάνσεις

Πρώτο επικίνδυνο σημείο στο εσωτερικό οδικό δίκτυο του χωριού

Της Ευγενίας Κολυβά

Η φίλη μου η Ανθούλα μου εξέφρασε την επιθυμία για περπάτημα. Ανταποκρίθηκα άμεσα και της πρότεινα με αφετηρία το σπίτι μου που βρίσκεται στη Νικιάνα, στην περιοχή Πασά, να ακολουθήσουμε τη διαδρομή βρύση Πασά – παλιό επαρχιακό δρόμο, να κατέβουμε στον περιφερειακό δρόμο του Νυδριού και επιστροφή.

Η μέρα ήταν ιδανική για πεζοπορία.

Η ανακαινισμένη Βρύση Πασά

Πρώτη στάση ήταν στη βρύση του «Πασά» που πριν ένα περίπου χρόνο ανακαινίστηκε. Με την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τη φίλη μου Άννα Μίγκου που βοήθησε οικονομικά όπως και εγώ, το τοπικό συμβούλιο Πλατυστόμων καθώς και τον Πολιτιστικό Σύλλογο το χωριού «τ΄ Αηδονάκι» που μαζί με νέα παιδιά, εθελοντές, και δεν ξέρω ποιους άλλους βοήθησαν για τον εξωραϊσμό της περιοχής της βρύσης. Παλιότερα τον καθαρισμό τον έκανε η Δημήτρω, η ξαδέλφη μου Κατερίνα, η Ανθούλα και εγώ, που με τα χέρια μας βγάζαμε τα χόρτα για να καθαρίσουμε τα κανάλια της βρύσης και τα πλυσταριά.

Στη βρύση «Πασά» το 1959

Θυμηθήκαμε τη χρήση της βρύσης σε προγενέστερα χρόνια πριν πάει το νερό στα σπίτια. Η μάνα μου και οι θείες μου όπως και όλες οι γυναίκες του χωριού έκαναν εδώ την μπουγάδα τους και τα ρούχα μοσχοβολούσαν αλυσίβα και δάφνη. Θυμηθήκαμε ακόμη το πλύσιμο των μαλλιών για τα προικιά της νύφης.Όμορφες στιγμές αλησμόνητες. Οι γυναίκες επίσης αξιοποιώντας την απλωσιά του χώρου έκαναν στο σημείο αυτό με ευχάριστη διάθεση το διασίδι τους. Εδώ κατέβαζαν τα κοπάδια τους για να πιουν νερό οι τσοπάνηδες της περιοχής, όπως ο θείος μου Νίκος Θερμός, ο Νώντας Κατωπόδης, ο Γιάννης Κατωπόδης (Τσούλος) και ο Θεοφάνης Κολυβάς του Δημοσθένη (Κολονέλος).

Το εγκαταλελειμμένο Κτήμα Πασά, κάτι ακούγεται κι εδώ για «αξιοποίηση»…

Αριστερά μας βρίσκεται το κτήμα Πασά, χρόνια τώρα εγκαταλελειμμένο. Παλιά τα καλοκαίρια έσφυζε από ζωή απ΄ τα σχολιαρόπαιδα και κάποιες φορές απ΄ τα γκρουπ του Φεστιβάλ Φολκλόρ κυρίως απ΄ το Ανατολικό Μπλοκ που φιλοξενούνταν εδώ. Θα άξιζε η προσπάθεια για την ανάδειξη και επανάχρηση του ευρύτερου χώρου με την δημιουργία ενός σύγχρονου πολυχώρου προς όφελος της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο, με σύγχρονα καταλύματα για κατασκήνωση, αθλητικές εγκαταστάσεις και αίθουσες για πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα δένουν αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον.

Η θέα προς τα Πριγκηπόνησα

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας κατά μήκος του παλιού επαρχιακού δρόμου δεξιά και αριστερά μας ξενοδοχεία και βίλες με άπλετη θέα προς τα Πριγκηπόνησα και τον κόλπο του Βλυχού. Το χωριό έχει χάσει πλέον την λιτή ομορφιά των παιδικών μου χρόνων. Λόγω της προνομιακής του θέσης έχει μεγάλη οικοδομική ανάπτυξη και μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα του.

Δεύτερο επικίνδυνο σημείο στο εσωτερικό οδικό δίκτυο του χωριού

Σε κάποια σημεία ο δρόμος είναι επικίνδυνος λόγω της ανέγερσης οικοδομών στα κατάντη του με βαθιά σκαψίματα ύψους πολλών μέτρων χωρίς καν να υπάρχει η κατάλληλη σήμανση. Θα πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα για την ασφαλή διέλευση των οχημάτων και των πεζών ιδιαίτερα τις νυκτερινές ώρες που η ορατότητα είναι περιορισμένη.

Το παλιό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργεί τώρα ως Νηπιαγωγείο

Στα αριστερά του δρόμου το σχολείο που τελείωσα το Δημοτικό. Σήμερα λειτουργεί ως νηπιαγωγείο. Δέκα παιδιά από τη γειτονιά μου και την περιοχή Μαγκανά το επικεπτόμασταν την εποχή εκείνη καθημερινά με τα πόδια.

Οι αμυγδαλιές δεξιά και αριστερά του δρόμου ολάνθιστες, άλλες με την κατάλευκη νυφιάτικη φορεσιά τους και άλλες «ντυμένες» με ροζ χρώματα. Ολόκληρα χωράφια γεμάτα με μαργαρίτες προμηνύουν τον ερχομό της Άνοιξης. Πόσοι και πόσοι δεν μάδησαν μαργαρίτες επαναλαμβάνοντας κάθε φορά το «Μ΄ αγαπάει….δε μ΄ αγαπάει…».

Ένας παλιός βόλτος που ανθίσταται στο χρόνο

Στα αριστερά του δρόμου ξεπροβάλλει σε μια στροφούλα ένας βόλτος που αντέχει πεισματικά στο δρόμο. Αποθηκευτικός χώρος άλλης εποχής.

Στην διασταύρωση με τον περιφερειακό δρόμο του Νυδριού είδαμε το λαγκάδι που εκβάλλει στα Μπολέικα να είναι καθαρισμένο. Ελπίζω να έχουν καθαριστεί οι όχθες του και πιο πάνω.

Κάναμε στάση για ξεκούραση στο μαγαζί «The Street food» που άνοιξαν πριν λίγο καιρό δύο νέα παιδιά. Εκτός από καφέδες και αναψυκτικά προσφέρει σάντουιτς, σαλάτες, πίτες και διάφορα άλλα φαγητά.

Επικίνδυνες τρύπες και ρηγματώσεις στο λιμανάκι του χωριού

Συνεχίσαμε την επιστροφή από το λιμανάκι του χωριού που χάσκουν ακόμη στην προβλήτα του λιμανιού ολόκληρες τρύπες επικίνδυνες για τους πεζούς ενώ εμφανείς είναι σε ένα μέρος του οι ρηγματώσεις τόσο στην προβλήτα όσο και στις πλάκες του οδοστρώματος με τις δεύτερες να προέρχονται μάλλον από την κίνηση των βαρέων οχημάτων που εξυπηρετούν τις κατασκευαστικές εργασίες στον Σκορπιό.

Να θυμίσουμε τις πρόσφατες διαμαρτυρίες των κατοίκων του χωριού και άλλων που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον και την αποκλειστική χρήση του λιμανιού για αλιευτικά και άλλα μικρά σκάφη καθώς και ως χώρο αναψυχής και αντιδρούν στη χρήση του για οχηματαγωγά πλοία καθώς και ενάντια στην παράδοσή του για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ρώσου επενδυτή, ιδιοκτήτη του Σκορπιού. Ο αγώνας των κατοίκων φαίνεται σε αυτή τη φάση να έχει δικαιωθεί, αλλά ποιος ακούει; Το φέρι μποτ παραμένει σε ετοιμότητα για να καλύψει τις όποιες ανάγκες του επενδυτή.

Το οξύμωρο είναι ότι πιο δίπλα κάποιοι ιδιοκτήτες που προσπαθούν να βελτιώσουν την εικόνα των ιδιοκτησιών τους που καταλήγουν στο λιμάνι αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις εργασίες τους ύστερα από παρεμβάσεις ελεγκτικών μηχανισμών υπηρεσιών γιατί οι λιθιές που κάνουν -όπως μου είπε ένας από αυτούς- έχουν καταλάβει δημόσιο χώρο. Η ράμπα αλήθεια για το φέρι μποτ είναι στη σωστή θέση; Οι δέστρες είναι στη σωστή θέση; Τι λένε επ΄ αυτών οι υπηρεσίες αυτές;

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την αμμουδιά για το μώλο του «Κανάτη», που πήρε το όνομά του από το πααρτσούκλι τοπικών οικογενειών Αραβανή που άραζαν εκεί τις βάρκες τους. Η στενότερη αμμουδιά μας οδήγησε στο σπίτι της θείας μου Λόλας (αδελφής του πατέρα μου) και του άντρα της Νίκου Θερμού. Ανταλλάξαμε στα γρήγορα λίγες γλυκές κουβέντες και συνεχίσαμε με τελευταίο σταθμό το κοιμητήριο του χωριού όπου ανάψαμε τα καντήλια στα μνήματα αγαπημένων μας προσώπων.

Η συνταξιδιώτισσά μου Ανθούλα (αριστερά) στο μικρό αυτό οδοιπορικό

Κλείνοντας να σημειώσω ότι παλιά το χωριό λεγόταν Αχούρια από τα πρόχειρα καταλύματα που διατηρούσαν στην περιοχή οι Πλατυστομίτες όταν κατέβαιναν το χειμώνα για να μαζέψουν τις ελιές. Ο πατέρας μου, ο Γιώργος Κολυβάς (Κολονέλος), μου έλεγε ότι ήταν ο «νονός» της μετονομασίας του χωριού σε Περιγιάλι. Για το όνομα είχε διαβάσει σε κάποιο ποίημα . Η μετονομασία έγινε το 1954.