Άνθισαν οι αμυγδαλιές…

Όπως γράφει ο Π.Γ. Γεννάδιος («Λεξικόν Φυτολογικόν», Αθήνα, 1914), η Αμυγδαλή, κοινώς Αμυγδαλιά, ανθεί και βλαστάνει ενωρίτατα – «προανθεί δε των φύλλων και πρωϊβλαστεί» όπως παρατηρεί ο Θεόφραστος. Είναι ο προάγγελος της άνοιξης, αλλά η ιδιότητά της αυτή γίνεται μερικές φορές πρόξενος της καταστροφής του καρπού της από τους όψιμους παγετούς, γι΄ αυτό και λέγεται το «Μωρή τρελή Αμυγδαλιά π΄ ανθίζεις το Φλεβάρη».

Τα άνθη της είναι λευκά ή ροζ, εκπτύσσονται πριν από τα φύλλα και είναι μονήρη ή ανά δύο. Χάρη στην πρωιμότητα της άνθησης, την πυκνότητα των λουλουδιών επάνω στους κλάδους, που δεν κρύβονται από τα φύλλα και τη λευκότητα των πετάλων της, η αμυγδαλιά θεωρείται ως ένα αξιόλογο καλλωπιστικό δένδρο.

Η Αμυγδαλιά ενέπνευσε τον ποιητή Γεώργιο Δροσίνη να γράψει την «Ανθισμένη αμυγδαλιά», τον θεατρικό συγγραφέα Δημήτρη Γιαννουκάκη να γράψει θεατρικό και κινηματογραφικό έργο με τον ίδιο τίτλο, όπου αναφέρεται στην παλιά Αθήνα και τον έρωτα που αναπτύσσεται μεταξύ δύο νέων. Το ποίημα του Γ. Δροσίνη μελοποίησε ο Γιώργος Κωστής και έγινε παγκόσμια επιτυχία με τίτλο «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά».

(Με πληροφορίες από την Βικιπαίδεια)