Λίγα λόγια περί εκδηλώσεων και πολιτισμού… (της Χριστίνας Μουσούρη)

Στις 30 του Αυγούστου παρακολούθησα την εκδήλωση που οργάνωσε το Πνευματικό μας Κέντρο με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση της μεγάλης Μαρίας Κάλλας η οποία το 1964 μας έκανε την τιμή να τραγουδήσει στη μικρή μας πλατεία, συνοδευόμενη στο πιάνο απ΄τον νεαρό τότε Κυριάκο Σφέτσα. Η ερμηνεία της ήταν τόσο άνετη και κυρίως τόσο απλή πράγμα αταίριαστο για την ντίβα που πραγματικά ήταν την εποχή εκείνη και ανθούσε η φήμη της διεθνώς.

Εκείνο όμως που με στεναχώρησε ιδιαίτερα και μάλιστα με εκνεύρισε περισσότερο ήταν που στην συγκεκριμένη εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου δεν παρευρέθηκε κανείς από τους άρχοντες του τόπου συμπεριλαμβανομένου και του Δημάρχου. Ένοιωσα μεγάλη ντροπή που στην ομολογουμένως πολύ καλή εκδήλωση για την ντίβα ήμαστε δεν ήμαστε όλοι μαζί 20 άτομα…γιατί; Κανένας δε πολιτιστικός σύλλογος δεν έδωσε το παρών ούτε καν οι προεξάρχοντες του λόγου και της τέχνης, προφεσόροι, διδαχτόρισσες και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ίσως η εκδήλωση αυτή να μην περιστρεφόταν γύρω απ’ τον εαυτό τους και γι’ αυτό δεν έδωσαν και ιδιαίτερη σημασία..

Τι να περιμένουμε από ανθρώπους που δεν επαναστάτησαν στην εικόνα του ριγμένου στο έδαφος ποιητή, τι να περιμένουμε από ανθρώπους που πήραν μια Λευκάδα πολιτιστική και την μετέτρεψαν σε φθηνό τουριστικό προϊόν για χαμηλής στάθμης τουρίστες, μια Λευκάδα με 3 θερινά σινεμά και 2 χειμερινά και τώρα με μια σύμβαση δυσθεώρητη με κονδύλιο που αγγίζει το 1,5 εκατομμύριο παλεύουν να φτιάξουν τον μοναδικό μας κινηματογράφο που στέκει καμένος 7 χρόνια τώρα, τι να πει κανείς για το Φεστιβάλ φολκλόρ που φέτος στην απελπισία τους να το αναβιώσουν ως και ποδήλατα μαζί με άλογα και ιππείς έριξαν στους δρόμους για να δικαιολογήσουν την μικρότερη συμμετοχή κρατών που είχαμε ποτέ…ευτυχώς δε ζει ο Τζεβελέκης να τα δει αυτά γιατί θα τους είχε πετάξει στη θάλασσα.

Θα μου πείτε, οι εποχές αλλάζουν και μεταβάλλονται τα πράγματα, ναι συμφωνώ, αλλά αλλάζουν προς το καλύτερο όχι προς το χειρότερο, η παρακμή μετά τη δόξα είναι δείγμα ανεπάρκειας και αλαζονείας.

Εγώ λοιπόν, μια γυναίκα που έχω ζήσει μεγάλες στιγμές πολιτισμού σε όλες του τις εκφάνσεις από ανθρώπους που νοιάζονταν και είχαν εκτός από μυαλό, ανιδιοτέλεια και φιλότιμο για τον τόπο τους, έχω να πω ότι πλέον ζω σε μια καρικατούρα, ένα κακέκτυπο της Λευκάδας του χτες, ένα κακό όνειρο που κάθε χρόνο γίνεται χειρότερο στα χέρια ανάξιων και άσχετων με το νησί μας ατόμων και καλά θα κάνετε εσείς που αναλαμβάνετε κάθε φορά τα ηνία αυτού του πολύπαθου τόπου να το λαμβάνετε υπόψη αυτό και να μη μας υποτιμάτε τη νοημοσύνη αραδιάζοντας μπροστά στα μάτια μας ασχήμια και απαξίωση γιατί η τελική απόφαση είναι δική μας και ο κόσμος δεν ξεχνά.

Χριστίνα Μουσούρη