«Ψευδής εαυτός», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΨΕΥΔΗΣ ΕΑΥΤΟΣ

Γραβάτα αψεγάδιαστη και καλοταιριασμένη
ανάμεσα στα πέτα του τα κασμιροραμμένα
σακάκι ατσαλάκωτο κόσμια περιμένει
να το ντυθεί ως του ΄λαχε τον ρόλο να βιώσει

πρώτη θωριά πρώτη κοψιά πετυχημένου εικόνα
χαμόγελο μισάνυχτο, αέρας πεμπτουσίας
σε σταθερή περπατησιά σπουδαίας εμπειρίας

Στο σπίτι η τακτοποίηση κομπάζει δεν διστάζει
όλα τη θέση τους κρατούν όπως ορίζει ή τάζει
το φρόνημα της εποχής, η εντύπωση, η εικόνα,
η λάμψη, η υπερβολή, όλα κατά κανόνα.

Δουλειά σκληρή κι επίπονη μαζί να τα ταιριάξει
τα τακτοποιημένα του μην πάει και τα πειράξει
αυτά του δώσαν εαυτό, αυτά τον αναδείξαν
την σκέψη του, το είναι του μοναδικά στηρίξαν.

Πού χρόνος για ξεχώνιασμα του άδυτου χωραφιού του;
τα τόσα ατακτοποίητα του δόλιου εαυτού του
απωθημένα κείτονται στην άκρη στοιβαγμένα
μια χαραμάδα του φωτός να βρουν τα κουρνιασμένα
στην επιφάνεια να βγουν, να σμιλευτούν, να πάρουν
σκυτάλη αναμόρφωσης, την βάση να τουμπάρουν
αυτήν που θεμελίωσε με υλικά κλεμμένα,
σαθρά και ακατάλληλα μα πολυδουλεμένα,
αφήνοντας αδούλευτο τον πιότερα δικό του
τον κόσμο τον εσώτερο μόνιμα ουραγό του.

Τα εν τω βάθει της ψυχής κομπόδεμα στο στρώμα
που εφύλαξε από νωρίς κι αντέχει τόσο ακόμα
που αν τον εύρη θύελλα, νεροποντή κι αντάρα
δεν θα χαθεί δεν θα πνιγεί και με παλιά λαχτάρα
θα περιμένει ν ανοιχτεί, το θρόνο του να πιάσει
στο ενσυνείδητο σαν μπει, νέα ζωή να φτιάσει.

Κωνστ. Κούρτη

Κάβαλλος Λευκάδα. 26/6/24