Για ζοχούς…

«Μαλακή» μέρα η χθεσινή, αδράξαμε λοιπόν την ευκαιρία, εκεί προς το μεσημεράκι, να πεταχτούμε μέχρι πάνω για να κόψουμε κάνα κυπαρισσάκι για το πατροπαράδοτο χριστουγεννιάτικο δένδρο, που το καθυστερήσαμε αρκετά αυτή τη χρονιά – δεν πιστεύω ν” ακούσουμε πάλι τίποτα παρατράγουδα από διάφορους αυτοαποκαλούμενους οικολόγους, σε «δικό» μου εξάλλου κυπαρισσόλογγο πήγα, το ξεκαθαρίζω.

Δεν παραλείψαμε φυσικά να μαζέψουμε, κατά παραγγελία από την αφέντρα του σπιτιού, και κάποια λάχανα (αγριόχορτα), ζοχούς τα περισσότερα μιας και ελάχιστα άλλα γνωρίζουμε.

Ζοχός τον λέμε εμείς στα μέρη μας, η επιστημονική του ονομασία είναι Sonchus oleraceus, όπως διαβάσαμε στη Βικιπαίδεια, φυτό γνωστό από τα αρχαία χρόνια με το όνομα σόγχος (σόγχος του Θεόφραστου με φαρμακευτικές ιδιότητες) ενώ απαντάται ανά την Ελλάδα και με ποικίλα άλλα ονόματα: τζοχός, ντζοχός, σφογκός ή ζοχιά.

Θέλουν όμως καλό καθάρισμα από χαλασμένα φύλλα και ρίζες -όπως είδα μόνο το 1/5 περίπου μένει τελικά για βράσιμο- ώστε να απομείνουν μόνο τα πολύ μαλακά φύλλα γύρω από την «καρδιά». Για να φύγει η πικράδα μπορεί να αλλαχθεί το νερό στο βράσιμο – κάποιοι όμως λέει ότι το πίνουνε κιόλας για διάφορες αρρώστιες.