«Τέμπη», ποίημα του Κώστα Γ. Σταματέλου

Πενήντα επτά ψυχές απαιτούν ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Τέμπη

Για τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη αργοκυλά το δάκρυ μου βουβό,
κι από τα φυλλοκάρδια ένα φύλλο πέφτει πεντάρφανο έρμο και φτωχό.
Μοιραίο βράδυ μέσα στ’αγιάζι στη σκοτεινιά, θερισ’ο χάρος κι έγινε φάρος στη λησμονιά.
Κι ένα τραγούδι σαν το λουλούδι φύτρωσε πια στα κρύα χείλη που λένε φίλοι στην παγωνιά.

Τρίτη είκοσι οκτώ Φλεβάρη, έπεσε στο χάρο ζάρι και το τραίνο της γραμμής έπαψε πια να σφυρίζει
πίσω πια δεν θα γυρίσει, κλαιν οι φίλοι κλαίω κι εγώ.
Αγγελούδια μου…πικρά τραγούδια μου δεν σας ξεχνώ,
Γλυκά μου πρόσωπα όρκος στα στήθια μου η θύμησή σας για σας πονώ.

Κώστας Γ. Σταματέλος