Ήταν κάποτε… ένα σπίτι

Της Έλλης Καββαδά

Κάποτε ήταν ένα σπίτι που φτιάχτηκε με μεράκι και όνειρα.

Με πέτρα, τσιμέντο, ασβέστη και ξύλα, που με μεγάλο κόπο κουβαλήθηκαν, να φτιάξουν ένα μονόπατο ή δίπατο κονάκι, και να κλείσουν μέσα την οικογένεια.

Πέτρα-πέτρα από έμπειρους ανθρώπους, χτίστες και μυστριστάδες, και με την συνδρομή του γείτονα, του συγγενή, του φίλου. Ψηλά στο βουνό, χαμπλά στο χωριό, ή κοντά στη θάλασσα, ανάλογα με την δουλειά του κύρη του σπιτιού.

Κι ύστερα αγκάλιασε ζωές που ενώνονταν και έκλεισε μέσα την αγάπη του αντρόγυνου, τις φωνές των παιδιών τους, τη συντροφιά των παπούδων. Μικρό ή μεγάλο όλοι χωρούσαν…

Κι οι μυρωδιές έντονες και πλούσιες. Από το κούτσουρο που έκαιγε η γωνιά, η το φαΐ που έβραζε η γκαζέρα. Κι οι ήχοι από τη βροχή στο κεραμύδι γιατί το σπίτι ήταν αταβάνιαστο, ή από το χτύπημα του σπανιολέτου απ” τον αέρα.

Κι η αυλή μεγάλη με σκάλα πέτρινη που ανέβαινε στο πάτωμα, πάντα ασπρισμένη. Με μπαντικά στα πλάγια και μπολίτσες. Και με πεζούλια γύρω γύρω για ξαπώσταμα. Είχε και φούρνο για ψωμί, και σκάφη πέτρινη με σκαλιστή πλυταριά. Δεν είχε πάντα πορτόνι για προφύλαξη γιατί δεν είχε να σκιαχτεί κανέναν. Μόνο στην άκρη το κοτέτσι αν ο νοικοκύρης δεν είχε κοντά χωράφι. Κι ο απόπατος στην άκρη της αυλής, έξω απ” το σπίτι πάντα γιατί το νερό ήταν λιγοστό.

Το σπίτι ήταν χαρούμενο και δεν παραπονιόνταν για τίποτα. Ούτε για τον ασβέστη που συχνά του έβαζαν, ούτε για το κρύο που έμπαινε από τις χαραμάδες ούτε για τους βρεγμένους τοίχους από τις ρονιές της βροχής. Ακόμα κι οι σφελαγκουνιές στα ματέρια ήταν παρέα και συντροφιά. Και γέλαγε όσο γέλαγαν οι ανθρώποι, έκλαιγε όταν έκλαιγαν αυτοί, και γλένταγε όταν γλένταγαν.

Και ύστερα πέρασε ο καιρός και τα χρόνια που ήρθαν το άλλαξαν. Οι παπούδες ταξίδευαν, οι γονείς γινόνταν παπούδες και τα παιδιά μεγάλωναν. Κι έφευγαν σιγά σιγά για την μεγάλη πόλη. Και το σπίτι μίκραινε, και άδειαζε και μαράζωνε, και τα παράτησε. Κι άρχισε να μπάζει, να κρυώνει, να μαραζώνει και να ριπίζεται…

Να νοιώθει έρημο, παρατημένο, μοναχό.

Kαι οι φωνές λιγόστευαν σιγά-σιγά και γίνονταν ψίθυροι, ώσπου έπαψαν τελείως.

Κι όταν έφυγαν και οι τελευταίοι νοικοκύρηδες, έφυγε μαζί τους και αυτό.

Και το σπίτι έγινε χαλάσματα, κι οι ψίθυροι… σιωπή.

Εμεινε όμως το κουφάρι του να θυμίζει ότι, κάποτε ήταν ένα σπίτι που είχε μέσα του ψυχή…

Πηγή: Meganisi Times

Σημείωση:
Αν κοιτάξετε καλύτερα ίσως αναγνωρίσετε από τα παλιά πέτρινα σπίτια δυο-τρία από την περιοχή Αλεξάνδρου (Κολυβάτα, Κιάφα, Νικιάνα) που είχαμε ανεβάσει κατά καιρούς στο διαδίκτυο.