Μαδώντας μια μαργαρίτα… – Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός παιδιού με ειδικά χαρίσματα

Γράφει ο Αιθεροβάμων…

Μαδώντας μια μαργαρίτα…

Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός παιδιού με ειδικά χαρίσματα.

Αφιερωμένο στον Αντώνη, στη Ζωή, στον Παναγιώτη, στην Αριόλα, στο Φίλιππο Α., στην Αποστολία, στο Γιάννη Π., στη Χρύσα, στον Βαγγέλη, στο Φίλιππο, στο Σωτήρη, στον Τέλη, στο Γιάννη και στο Στάθη.

Σήμερα Τετάρτη 13 Απριλίου 2011 με τους συμμαθητές μου και τις Δασκάλες του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. και του Ειδικού Σχολείου Λευκάδας πήγαμε εκδρομή.

Μου αρέσουν οι εκδρομές ιδιαίτερα τώρα την Άνοιξη.

Η Άνοιξη έχει όλα τα χρώματα του κόσμου και χαίρονται τα μάτια και η ψυχή μου να τα θαυμάζω! Μου έχουν μιλήσει γι’ αυτά στο Σχολείο.

Μπαίνουμε στο λεωφορείο, για να πάμε κάπου που δεν θυμάμαι να έχω ξαναπάει.

Δίπλα μου ένα χέρι με αγκαλιάζει, ένα πρόσωπο μου χαμογελά. Είναι μια δασκάλα μου. Αισθάνομαι ασφάλεια, πλημμυρίζω από χαρά.

Θα πάμε λέει σε ένα Μουσείο.

Κάτι ξέρω γι’ αυτό, αγάλματα και αρχαίες πέτρες.

Ο δρόμος όλο στροφές.

Κοιτάζω από το παράθυρο. Στο βάθος καταγάλανη η θάλασσα.

Μετά το γαλάζιο σταματάει και αρχίζει το πράσινο.

Μια πράσινη θάλασσα από ελιές και στο βάθος σπίτια.

Κάπου εκεί μέσα είναι και το όμορφο Σχολείο μας που για πρώτη χρονιά μπήκαμε εφέτος.

Ο Τέλης μπροστά μου ακούω να φωνάζει χαρούμενα: να ένα γεράκι, είδα ένα γεράκι!

Αλήθεια ένα γεράκι πετάει περήφανα στον ουρανό. Πόσο θά “θελα να πέταγα σα το γεράκι!

Ο δρόμος στολισμένος με χιλιάδες λουλούδια.

Φθάσαμε γρήγορα σ’ ένα χωριό που ονομάζεται Κάβαλος.

Στο χωριό ερημιά, δεν βλέπω κόσμο μόνο ένας γέρος, που μοιάζει πολύ με τον παππού μου κάθεται σε μια άκρη.

Κατεβαίνουμε χοροπηδώντας σε μια πλακόστρωτη πλατειούλα δίπλα σε μια εκκλησία.

Μια γριούλα σα τη γιαγιά μου βγαίνει στο παραθύρι και μας καλωσορίζει.

Δυο κυρίες μας πλησιάζουν. Πρέπει να “ναι δασκάλες.

Μας μιλούν ευγενικά, θέλουν να γνωριστούμε, να παίξουμε, να μας ξεναγήσουν στο Μουσείο.

Κάνουμε όλοι ένα μεγάλο κύκλο, πετάμε τη μπάλα και λέμε τ’ όνομά μας.

Είμαι η Δήμητρα, είμαι ο Σωτήρης, είμαι η Αγγελική, είμαι η Αποστολία…

Είμαστε όλοι μια παρέα. Είμαστε φίλοι αγαπημένοι.

Προχωράμε για το Μουσείο.

Πω, πω πόσα εργαλεία έχει! Δεν έχει αγάλματα και πέτρες αλλά εκατοντάδες παλιά εργαλεία.

Μας έχουν δώσει από πριν μια φωτογραφία με ένα εργαλείο και πρέπει να ψάξουμε μέσα στο μουσείο να το βρούμε. Δεν είναι εύκολο με τόσα πράγματα που υπάρχουν εδώ μέσα.

Κοιτάζω τη φωτογραφία, το εργαλείο το ξέρω, είναι κάτι παλιό σκουριασμένο που όμοιο του έχω ξαναδεί στα χέρια της μητέρας μου.

Το λένε ψαλίδι ακούω τη ξένη δασκάλα να μου λέει.

Σε μια άκρη του Μουσείου βρίσκω ένα σωρό ψαλίδια όμορφα τακτοποιημένα.

Κοιτάζω τις βιτρίνες, πόσα άγνωστα πράγματα υπάρχουν εδώ μέσα!

Γυρίζουμε μέσα στο Μουσείο να δούμε όλα αυτά τα άγνωστα και παράξενα εργαλεία.

Μετά όλοι στρωνόμαστε κάτω, κλείνουμε τα μάτια και πάμε πίσω στο χρόνο να ονειρευτούμε ένα άλλο κόσμο αλλιώτικο και άγνωστο σε μας.

Ζούμε σ’ ένα όμορφο παραμύθι ξετυλίγοντας ένα κουβάρι από δουλειές που σήμερα έχουν χαθεί.

Το παραμύθι τελειώνει και πηγαίνουμε κάπου αλλού. Όχι πολύ μακριά.

Διαβάζω μια πινακίδα: ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΦΑΚΙΩΤΩΝ.

Καθόμαστε στη σκιά των δένδρων και ξεκουραζόμαστε.

Έχει αρχίσει η ζέστη και μας αρέσει η σκιά.

Δεν πρέπει να κόβουμε τα δένδρα, μας χαρίζουν τόσα πράγματα.

Γύρω μας μικρά χωριουδάκια και παντού ελιές.

Τα παιδιά του διπλανού σχολείου βγαίνουν διάλλειμα.

Πλησιάζω ένα κορίτσι.

-Με λένε Σωτήρη εσένα πως σε λένε;

-Μαρία, θέλεις να παίξουμε;

Τι όμορφα που αισθάνομαι με τη γνωριμία που έκαμα! Μ’ αρέσει να κάνω φίλους.

Μας διακόπτουν οι δασκάλες, που μας καλούν κοντά τους.

Μας κερνάνε σάντουιτς, που μας φαίνεται ότι δεν έχουμε φάει πιο νόστιμο.

Μετά βλέπουμε να έρχεται μια από τις ξένες δασκάλες με ένα σκεπασμένο δίσκο.

Κάποιο μυστικό έχει μέσα .Καθόμαστε γύρω γύρω.

Ανοίγει το δίσκο και μέσα βλέπουμε ένα σωρό πράγματα.

Τι όμορφα χρώματα!

Πρέπει λέει να αναγνωρίσουμε το θησαυρό και ν’ αγγίξουμε τα δώρα!

Κίτρινες, άσπρες μαργαρίτες, πράσινα φύλλα, κουκουνάρια, καρύδια, καρποί από δένδρα, όλα «δώρα της φύσης» όπως μας λένε.

Ονομασίες παράξενες που δεν μπορώ να συγκρατήσω.

Παίρνω στο χέρι μου μια μικρή μαργαρίτα και θυμάμαι ένα παιχνίδι που μας έμαθαν στο Σχολείο.

Μαδάω τα μικρά άσπρα πέταλα της και λέω: Μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει, μ’ αγαπάει δεν μ’ αγαπάει… Μ’ αγαπάει!

Ζήτωωωωωωω!

Μ’ αγαπάνε οι φίλοι και οι φίλες μου, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες μου, οι γονείς μου, μ’ αγαπάει η Μαρία!

Κι’ εγώ τους αγαπάω όλους.

Πόσο μ’ αρέσει να νοιώθω ΑΓΑΠΗ γύρω μου, την έχω ανάγκη, αισθάνομαι ευτυχισμένος όταν νοιώθω πως όλοι με αγαπάνε!

Θέλω να ζήσω μέσα σ’ ένα κόσμο γεμάτο ΑΓΑΠΗ με χιλιάδες μαργαρίτες να μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα!

Η ώρα σήμερα πέρασε πολύ γρήγορα.

Χαιρετάμε τις ευγενικές δασκάλες, που τόσα πολλά μας έμαθαν μέσα σε λίγη ώρα και ευχόμαστε μέσα από τη καρδιά μας να επισκεφθούμε ξανά αυτό τον όμορφο χώρο που μέχρι σήμερα μας ήταν άγνωστος.

Σήμερα μέσα στη φύση και την αγάπη ένοιωσα πιο όμορφα! Γυρίζω πίσω χαρούμενος.

Κράτησα στο χέρι μου ένα μικρό μωβ ανθάκι να το χαρίσω στη μητέρα μου.

Για την αντιγραφή ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝ

Σημείωση

Στα πλαίσια των εκπαιδευτικών εκδρομών το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. και το Ειδικό Σχολείο Λευκάδας πραγματοποίησε ημερήσια εκπαιδευτική εκδρομή στο ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΦΑΚΙΩΤΩΝ.

Εδώ πραγματικά γίνεται μια αθόρυβη, αλλά πολύ σοβαρή δουλειά ευαισθητοποίησης σε θέματα περιβάλλοντος.

Με απλές αλλά καλά μελετημένες μεθόδους οι μικροί μαθητές παίρνουν μαθήματα σεβασμού της παράδοσης και του περιβάλλοντος από εκπαιδευτικούς που θεωρώ ότι με τον τρόπο που εργάζονται επιτελούν λειτούργημα και προσφέρουν σημαντική υπηρεσία σε ένα από τα σοβαρότερα θέματα που ο άνθρωπος δυστυχώς έχει παραμελήσει.

Ο Αιθεροβάμων

Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του Αιθεροβάμωνα