Η Αλέκα Παπαρήγα για το κίνημα των «αγανακτισμένων»
Απόσπασμα από τη χτεσινή ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ελευσίνα:
[…] Να γίνει το βήμα μπροστά
Αυτή τη στιγμή θα λέγαμε, κυριολεκτικά, τα πράγματα κρέμονται από το αν ο λαός θα κάνει ένα βήμα μπρος, ή και ένα αλματάκι, ή θα κάνει ένα βήμα πίσω. Δεν έχει κριθεί οριστικά. Και δεν θα μπορούμε να συζητάμε για τη διέξοδο με το λαό στη γωνία. Αυτές πραγματικά τις μέρες γέμισαν οι πλατείες της Ελλάδας, με κινητοποιημένους όλων των ηλικιών, νέους κλπ. Δεν μας προκάλεσε έκπληξη ούτε μας βρήκε απροετοίμαστους. Αν ξαναδιαβάσουν οι εργαζόμενοι, εγώ θα έλεγα να το κάνουν και τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, κείμενα, αποφάσεις και άρθρα μας, θα βλέπατε, ότι εμείς λέμε ότι μπορεί να έχουμε μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα και συνδυασμό του συνειδητού και του αυθόρμητου.
Αυτό έχει γίνει πολλά χρόνια πριν. Στη δεκαετία του 1960, το Μάη του ’68, το λεγόμενο φοιτητικό επαναστατικό κίνημα με τον Μαρκούζε, αν θέλετε τα παιδιά των λουλουδιών, τους χίπηδες. Τις μεγάλες κινητοποιήσεις που γίνονταν στις ΗΠΑ και στις άλλες χώρες, που ήταν κινήματα πρώτα που δεν είχαν έναν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, που ήθελαν όμως κάτι να αλλάξουν στην κοινωνία. Και τέτοια κινήματα θα υπάρξουν και στο μέλλον. Οταν, για παράδειγμα, θα υπάρχει ένα δυναμικό εργατικό κίνημα, όσο κι αν είναι ανεπαρκές σήμερα, είναι φανερό ότι αυτό θα έχει τον αντίκτυπό του σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν μας φοβίζουν οι γεμάτες πλατείες, καθόλου.
Ομως, εδώ θα το πούμε καθαρά. Τούτη την ώρα ειδικά δεν είναι η ώρα αναζητήσεων, θεωρητικών ούτε πρακτικών. Τούτη την ώρα πρέπει να υπάρχει σαφήνεια. Παραδείγματος χάρη, λένε θέλουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό σύστημα, θέλουμε να αλλάξει λένε άλλοι, θέλουμε να εκσυγχρονιστούν, έξω τα κόμματα λένε οι άλλοι. Πραγματικά αυτό αντανακλά τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια – εμείς λέμε – πριν από όλα στα κόμματα εξουσίας. Βεβαίως, μπορεί να αντανακλά και το εξής πράγμα: Δεν μας έπεισαν και τα άλλα κόμματα. Αν και είναι πολύ νέοι ορισμένοι για να μπορούν να πεισθούν με μία ομιλία, με μία συγκέντρωση, πολύ περισσότερο να πεισθούν από ό,τι περνάει από τις πολιτικές ιδέες από τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ.
Εμείς λέμε το εξής πράγμα: Δεν αρκεί, και θα λέγαμε ότι είναι κι εντελώς αποπροσανατολιστικό, να αλλάξω το πολιτικό σύστημα, με ό,τι εννοεί ο καθένας. Ακόμα να πεις να ανατρέψω το πολιτικό σύστημα. Κι αυτό το σύνθημα δεν τρομάζει. Μπορεί να μην αρέσει στην κυβέρνηση, να μην αρέσει σε πολλούς, μπορεί να μην αρέσει στην πλουτοκρατία που λέμε εμείς, αλλά ταυτόχρονα προκειμένου να λέει κάτι άλλο ο λαός, να λέει παλεύω για την εργατική λαϊκή εξουσία και για το σοσιαλισμό, ας λέει ότι θέλω να αλλάξω το πολιτικό σύστημα. Εμείς δε θέλουμε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, με την έννοια να αλλάξουν τα κόμματα. Γιατί δεν έχουμε πολιτικό σύστημα μόνο συντηρητικό αντιδραστικό. Γιατί το πολιτικό σύστημα δεν απαρτίζεται μόνο από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ και τα κόμματα συνοδοιπόρους.
Αυτό το πολιτικό σύστημα, στην πραγματικότητα η εξουσία, βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, των καπιταλιστών, οι οποίοι δεν εξουσιάζουν άμεσα – αυτοί κυριαρχούν άμεσα στην οικονομία, αλλά μεσολαβούν κι αυτοί στην εξουσία μέσω των κομμάτων τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα μπρος στον κίνδυνο να υπάρχει πραγματικά ένα ανατρεπτικό κίνημα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαλύσουν και τα κόμματά τους, να τα παραμερίσουν, να αλλάξουν και πολιτικούς.
Άλλωστε, αυτό η Ιστορία του 21ου αιώνα στην πατρίδα μας έχει δείξει κόμματα αστικά τα οποία εξαφανίστηκαν κι έγιναν καινούρια. Η ΕΡΕ, αν θέλετε, η προδικτατορική, έγινε ΝΔ, η Ένωση Κέντρου έγινε ΠΑΣΟΚ και κάτι άλλο. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να παραμερίσουν αρχηγούς, ακόμα και την οικογενειοκρατία που υπάρχει. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εμφανιστούν ριζικά καινούρια κόμματα, που να μην εμφανίζονται σαν κόμματα, αλλά σαν κινήσεις, σαν επιτροπές. Αρκεί να μην αμφισβητηθεί η εξουσία στο πεδίο της οικονομίας.
Άρα, ενώ πραγματικά σήμερα το να ανατρέψεις το πολιτικό σύστημα ακούγεται ανατρεπτικό, δεν είναι στην πραγματικότητα. Κι εμείς δεν υποτιμούμε τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος έχει μεγάλη εμπειρία «να αλλάζει ο Μανωλιός και να βάζει τα ρούχα του αλλιώς», είναι εξαιρετικά ευέλικτος, κάνει και παραχωρήσεις κάνει και υποχωρήσεις αρκεί να μη θιγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων».
Πηγή: Ριζοσπάστης
