Μια συνάντηση…
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
Μια συνάντηση…
Ο κυρ-Αλέξανδρος συναντά τον μπάρμπα-Τάσο στα ρόδινα ακρογιάλια…
Διαβάζοντας πρόσφατα τα «Ρόδινα ακρογιάλια» του Αγίου των γραμμάτων μας, στη σκέψη μου ήρθε ένας Λευκαδίτης, ένας απλός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ένας αγνός ιδεολόγος, που είχα την τύχη να γνωρίσω για λίγο τη δεκαετία του 1970.
Ο μπάρμπα Τάσος ο Κατσής.
Έμεινε όλα του τα χρόνια στη Βαγιά μια αμμώδη περιοχή κοντά στο νησάκι του Άη Νικόλα στα Δέματα.
«Την σήμερον έζη ιδιότροπον βίον εν ερημία, κατοικών εις την άνω εσχατιάν του κυριώτερου κτήματός του, όπου είχε κτίσει ιδιόρρυθμον οικίσκον, τον οποίον ωνόμαζε «τον πύργον του»1
Ζει σαν ερημίτης στο φτωχικό του καταφύγιο με τα δυο τρία σκαλιά που με κόπους πολλούς έχτισε πάνω στην αμμουδιά.
«Όλος ο γιαλός ροδίζει γύρω. Τα κύματα φρικιούν ήρεμα, και το φωσφόρισμά των ανταυγάζει αποχρώσεις ερυθρού γαροφάλλου.»
Ένα απλό σπιτάκι που το δέρνουν οι αφροί του Ιονίου και είναι φάτσα στον πουνέντε και τον Μαϊστρο.
«Ο κρότος της κώπης εις το κύμα δεν ακούγεται. Νύκτα χωρίς σελήνην. Σκιά απλώνεται κάτω της ακτής, της ανταυγείας των αστέρων επί των μαρμάρων και των επιτύμβιων πλακών… Ο φλοίσβος επιτάττει σιωπήν.»
Το κατάμαυρο μονόξυλό του το ονομάζει «Χάρο» και μ’ αυτό διασχίζει τα ρηχά νερά για να περάσει απέναντι και νάρθει στη Λευκάδα.
«Ω να ήτο δυνατόν να υποπτεύση ότι υπάρχει εν μαύρον σημάδι εδώ, μία βαρκούλα, και στην βαρκούλα μέσα τι; Εν σπάραγμα του πόνου, ράκος ανθρώπινον.»
Με το «Χάρο» του ταξίδευε και ψάρευε όλη τη γύρω περιοχή μέχρι τη Σάλτενη.
«…επαιδεύετο όλην την ημέραν με την χωρίς καρίναν σκάφην του, δια να συλλάβη τα κεφαλόπουλα που εγλιστρούσαν εις τους βάλτους, και τα χέλια, τα οποία εχώνοντο άπιαστα μέσα εις τον βούρκον.»
Η χωρίς καρίνα βαρκούλα «ο Χάρος» ήταν η μεγάλη του αγάπη, καθώς ξανοίγονταν μ’ αυτή στο πέλαγος, στη θάλασσα του Ιονίου, που πολλές φορές μέσα σε λίγα λεπτά άλλαζε χίλιες όψεις.
«…Ήξευρε καλά την τέχνην του, είχε τους πάλους εμπηγμένους βαθιά κάτου εις την γην, υπό το επίστρωμα της πυκνής και πατημένης άμμου, και η Νοτιά με όλην την ύπουλον μανίαν και το φούσκωμα της δεν ήτο ικανή να του αρπάση το σκαρί του, το έργον των χειρών του, εις τας αγκάλας του.»
Κάθε πρωί κατεβάζει στη Χώρα με το γαϊδουράκι του, πεντανόστιμα κρεμμύδια, σκόρδα, λαχανικά, κουκιά και μαύρο μυρωδάτο κρασί από το αμπέλι, που ο ίδιος καλλιεργεί στη Βαγιά.
Στο πέρασμά του τα φλαμίγκος μέσα στα βαλτοτόπια τον χαιρετάνε με εκείνο το ιδιαίτερο κρώξιμό τους.
«Ω αυγή, γλυκεία αυγή, που ανθείς και ροδίζεις εκεί εις το ύψος… Της ακτής που κλείει τον λιμένα.
Ευτυχή τα” αρνάκια τα βόσκοντα εκεί στα πλάγια του βουνού, που φθάνουν έως την κορυφήν της ράχης και πηδούν και χορεύουν και σε απολαμβάνουν εγγύθεν, και μεθύουν, ω αυγή, από τα’ αρώματά σου. Πλέον ευτυχή τα πουλάκια, που πετούν από κλώνα εις κλώνα, και σκιρτούν και αναγαλλιάζουν εις την θείαν επαφήν σου… Ευτυχής κι ο βοσκός που τον εξύπνησες τώρα ναρκωμένον από την δροσιάν σου, και πετά την κάπαν του κι αρπάζει την μαγκούραν του και τρέχει να σαλαγήση τα πρόβατα, σφυρίζων και άφροντις και τόσον πολύ ευτυχής…»
Σωματώδης, ψηλός, και σκληραγωγημένος, κατάμαυρος από την αλμύρα και τον ήλιο.
Πνευματώδης, ευφυέστατος που φιλοσοφεί τη ζωή μέσα στην απομόνωσή του που ο ίδιος επέλεξε.
«Μόνος, μόνος με τους λογισμούς μου, εις την διάκρισιν του κύματος, εις το έλεος του ανέμου και της τρικυμίας. Όταν έχη τις πληγήν βαθείαν, κρυφήν, εις την θάλασσαν πρέπει να πλέη, μόνος, ολομόναχος.»
«Την θάλασσαν ρυτιδουμένην και φωσφορίζουσα εις χιλίας μυριάδας υγρών πτυχών…»
Η γυναίκα του ένας άγιος άνθρωπος πέρασε όλη τη ζωή της στο πλευρό του. Λέγεται πως όταν χρειάσθηκε να στεφανωθεί την πήρε μια μέρα ξαφνικά έκοψε δυό κληματόβεργες και τις έδωσε στον έκπληκτο παπά να τους παντρέψει!
«Δεν κόβετε δυό κληματσίδες; Θα χρειασθούν για τα στέφανα.»
Το περιβάλλον και η λιτή και απέριττη ζωή του, μόνος ενώπιον του εαυτού του τον έκαμαν να βλέπει τη ζωή με μια σκωπτική φιλοσοφική διάθεση, γεμάτη με λεπτή και ευγενική ειρωνεία που έφτανε την παραδοξολογία.
«… αι ευωδίαι όλαι των ρόδων της ακρογιαλιάς, των κήπων, της αμφιλύκης και της αυγής, ήρχοντο εις τας αισθήσεις μου και μ’ εμέθυσκον. Όλη η αίσθησις, η συνείδησις κι” η ύπαρξίς μου είχον ματαβληθή εις μίαν απόλαυσιν απείρου ευωδίας.»
Αν τον γνωρίσεις καλά βλέπεις πόσο δίκιο έχει, δέχεσαι ευχάριστα το ευγενικό του σκώμμα, και πραγματικά καταλαβαίνεις ότι κάπως έτσι είναι η ζωή του ανθρώπου.
Οδοιπορώντας στη απέραντη ακρογιαλιά βλέπει τους νεκρούς γλάρους και θυμάται τους πρώτους ιδεολόγους συντρόφους του που χάθηκαν νωρίς.
Αυτός τώρα μόνος με την απεραντοσύνη της καταγάλανης θάλασσας.
«Η θάλασσα είναι αγνή αμόλυντος.»
Έζησε μακρυά από τους ανθρώπους φιλοσοφώντας με μια σοφία καταστάλαγμα χρόνων.
«Ολόγυρα αι ευωδίαι του θύμου, του σχοίνου, της φασκομηλέας, του υσσώπου, ανήρχοντο, ως δι” ακάπνου θυμιατηρίου, θυμίαμα εις τον ουράνιον θόλον.»
……………………………………..
Μια συνάντηση σε χρόνο παρελθόντα και παρόντα … σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή που περνάμε για να μας φέρει στο νου τα λόγια του Ποιητή του Αρχιπελάγους:
«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί
όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.»2
Κι’ εγώ συμπληρώνω: και μνημονεύετε Αναστάσιο Κατσή τον αγνό ιδεολόγο!
Αιθεροβάμων
Σημειώσεις:
1. Αποσπάσματα από τα «Ρόδινα ακρογιάλια» του Α. Παπαδιαμάντη
2. «Άξιον Εστί». Οδυσσέα Ελύτη
3. Για τον μπάρμπα-Τάσο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από κείμενο του Δήμου Μαλακάση.
4. Οι φωτογραφίες είναι από την περιοχή «Βαγιά» και ανήκουν στην ομάδα του Αιθεροβάμονα.
Να’ναι άραγε ο Παπαδιαμάντης οικουμενικός και ταιριάζει και στη Λευκάδια γη και στους λευκαδίτες άρχοντες ή η λευκάδια γη και οι λευκαδίτες άρχοντες που ταιριάζουν του Παπαδιαμάντη? Μάλλον και τα δύο.
Αιθεροβάμονα πάλι μας τάραξες !
Εμείς καθόμαστε αραχτοί στον καναπέ μας και θαυμάζουμε τον «επαναστάτη» Τράγκα , μετά παίρνουμε τη τζιπάρα μας την αράζουμε όπου θέλουμε , πάμε μια βόλτα στη πλατεία κοντά στους » αγανακτισμένους » επαναστατούμε για την παλιοκατάσταση και εσύ μας μιλάς για ιδεολόγους και Παπαδιαμάντηδες.
Δεν μας ενδιαφέρουν τα θέματά σου , γιατί είσαι εκτός πραγματικότητας .
Τη σήμερον ημέρα πρέπει να κοιτάξουμε την κονόμα μας γιατί έχουν δυσκολέψει τα πράγματα.
Ήρθαν οι τροικανοί και μας έχουν χαλάσει το πρόγραμμά μας.
Εμείς όμως συνεχίζουμε .
Κανένας δεν πρόκειται να μας πάρει το φακελάκι «τη μπουκιά μέσα απο το στόμα »
Μιλάνε για πάταξη της φοροδιαφυγής , ας τα πάρουν απο τους μισθωτούς και τους αγρότες . Εμείς δεν πρόκειται να δώσουμε τίποτε , γιατί είμαστε οι στυλοβάτες της Οικονομίας .
Εξάλλου δεν έχουμε ούτε ένα ευρώ ( τα πήγαμε όλα στην Ελβετία ! )
Πρέπει να υπερασπίσουμε με το αίμα μας τα συμφέροντά μας ,που με ιδρώτα κατακτήσαμε όλα αυτά τα χρόνια !
Αιθεροβάμονα , σταμάτα τέλος πάντων τα όνειρα που αποκοιμίζουν τον κόσμο και κοίταξε να βρεις τρόπους να τα κονομήσεις γιατί σε βλέπω να πεθαίνεις στη ψάθα!
ΞΥΠΝΑ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ !!!
Αγαπητέ Λιναίε
Τα καυστικά σου σχόλια ομολογώ πως με έχουν προβληματίσει…..
Από καιρό τώρα με βασανίζει το δίλημμα αν πρέπει να σταματήσω να κουράζω τον διαχειριστή του site lefkada.at και τους λίγους αλλά εκλεκτούς ΦΙΛΟΥΣ που μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν.
Ξέρω πως ζούμε σε μια δύσκολη εποχή που οι Αιθεροβάμονες δεν έχουν θέση …
Ξέρω πως τα θέματά μου δεν είναι ΙΝ και παρ” όλα αυτά επιμένω να συνεχίζω κάθε Σαββατοκύριακο θεωρώντας πως ρίχνω κι” εγώ «μια μπουκάλα» στο απέραντο Πέλαγος του Διαδίκτυου.
Μια μπουκάλα που πιθανό να μην έχει τίποτα μέσα της , παρά κούφια λόγια.
Αν σταματήσω πάντως δεν θ’ακολουθήσω την τελευταία προτροπή σου.
Αλλιώς έχω μάθει από γεννησιμιού μου !
Ο Τόπος μας είναι τόσο μικρός , που όλοι γνωριζόμαστε …………..
ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ.
Αγαπητέ Αιθεροβάμονα
Έχω την εντύπωση ότι περεξήγησες το χιούμορ του LINAIOU, το οποίο είναι όχι μόνο καυστικό αλλά ..σκέτο θειϊκό οξύ. Μήπως διάβασες το σχόλιο σε άσχημη στιγμή? Μια δεύτερη ανάγνωση πιθανόν…
Μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω. Αλλά αν θέλει ο αγαπητός…»σφάχτης με το μπαμπάκι», ας βοηθήσει.
Περνώντας από τα μαθητικά θρανία όλοι ακούσαμε και διαβάσαμε το «Ου εν τω πολλώ το ευ…». Οι περισσότεροι το ξέχασαν. Υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν το ξέχασαν και κάποιοι άλλοι που αρχίζουν να το ξαναθυμούνται, επειδή έχουν πνιγεί στα σκ..ά, όπως όλοι μας εξάλλου. Νομίζω λοιπόν ότι και μόνο γι αυτούς αξίζει να συνεχίσεις να ρίχνεις τις μπουκάλες σου.
Το απολογητικό σου ύφος καθόλου δεν μου αρέσει. Άλλοι πρέπει να απολογούνται, όπως π.χ. ο ….LINAIOS και οι συν αυτώ!!!!! ΧΑ!
Άν πάλι «κουράζεις τον διαχειριστή του site»(πράγμα που δεν το πιστεύω με τίποτα) τότε ψάξε άλλο …καταφύγιο.
Τα IN και τα OUT, όπως ξέρεις πολύ καλά, είναι προκατασκευασμένα και τηλεκατευθυνόμενα. Χέστα. Λίγη δροσιά να αναπνεύσουμε χρειαζόμαστε και θα τη βρούμε μόνο ABOVE, εκεί που κυκλοφορείς κι εσύ ή κάπου εκεί.
Μην αφήνεις λοιπόν τους αιθέρες, γιατί όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.
Αγαπητέ Αιθεροβάμονα,
Όσοι δονούνται από τον πλαστουργό κραδασμό της ποίησής σου-γιατί είσαι ποιητής τόχουμε ξαναπεί-ξέρουν ότι: «Η δημιουργία του κόσμου δεν τελείωσε ακόμη!Την συνεχίζουν κάθε μέρα οι εργάτες κι οι ποιητές!»
Συνέχισε, λοιπόν, να «δημιουργείς» το μέλλον της νοσταλγίας μας γιατί μ’αυτό θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε!
Κι εκεί που μονολογούμε «δεν μοιάζουνε μόνα τ’αργά βήματά μου, οστόσο δεν βρήκα κανένα κοντά μου την ίδια τη μοίρα να ζεί. Κάτι έχει μεγάλο κοπεί μεταξύ μας και μένουμε μόνοι μεσ” την ύπαρξή μας ενώ περπατάμε μαζί», έρχεται το μαϊστράλι της ποίησής σου να αναδεύσει τις θύμισές μας και ν” αναθαρίσουμε στη αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι.
Σ” ευχαριστούμε.
Αγαπητέ Αιθεροβάμονα
Εγώ δεν θα πω μεγάλα λόγια. Είμαστε χορτάτοι από τέτοια. Θα σου πω μόνο ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου(κι ας νομίζω εγώ ότι πολλά πράγματα έπρεπε να τα χειριστείς αλλιώς- δεν έχει απολύτως καμιά σημασία, δεν είναι υποχρεωτικό να ταυτιζόμαστε όλοι). Στην κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα, η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι να κάνουμε καλά τη δουλειά μας- έκαστος εφ” ω ετάχθη- και να μιλάμε πολύ λιγότερο, τις περισσότερες φορές να σιωπάμε. Μας έχουν ξεκουφάνει και μας έχουν τυραννήσει τόσο οι απέραντες και ιδιοτελείς ανοησίες που δονούν καθημερινά τους αιθέρες της «πληροφόρησης».
Συμπέρασμα: Μη σταματάς. Μουσικήν ποίει και εργάζου, κατά το πλατωνικόν. Κι αν θέλεις, εμείς είμαστε οι in σ” αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Κι ας είμαστε μειοψηφία. Υπάρχει, ας πούμε, περίπτωση να ζηλέψουμε ποτέ την εθνοκτόνα καθημερινή (και μεγαλουργούσα από πλευράς τηλεθέασης) παράσταση των θλιβερών τηλεοπτικών πρωινάδικων; Αφού, το βλέπεις ανήκουν κι αυτοί στη θλιβερή κατηγορία των νεκροθαπτών της χώρας μας. Γιατί τους «αμείβει» ο κόσμος; Η απάντηση είναι εύκολη αλλά εκτενής.΄Το βέβαιο είναι ότι κάνει λάθος