ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑ ΧΩΡΑ (μια κραυγή !)
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑ ΧΩΡΑ
( μια κραυγή !)
Στον Φίλιππο, στο Λιναίο στον Τάκη και στον Αγιομαυρίτη
Όλη αυτή τη περίοδο της Μεγάλης Κρίσης, ανασύρονται από το παρελθόν κάποια κείμενα που λες και γράφηκαν τώρα για να περιγράψουν την κατάσταση που μαστίζει αυτή τη Χώρα.
Ένα τέτοιο κείμενο συγκλονιστικό, κυνικό, προφητικό, φρικιαστικό, θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα δηλώνοντας, πως τα αποσπάσματα αποτυπώνουν μόνο ένα ελάχιστο μέρος από μια εφιαλτική ατμόσφαιρα που ο δαιμονικός νους του συγγραφέα θέλησε να καταγράψει σε 40 μικρού σχήματος σελίδες.
Απρίλης του 1978. Στο περιοδικό «Ausblicke» κάνει την εμφάνισή του για πρώτη φορά σαν μυθιστοριογράφος ο εκ Θεσσαλονίκης Δημήτρης Δημητριάδης με ένα σχέδιο μυθιστορήματος, που έχει τον τίτλο «Πεθαίνω σα Χώρα».
Λίγα χρόνια μετά το μικρό αυτό βιβλιαράκι κάνει συνεχείς εκδόσεις, όπου σε μία από αυτές ο Δ. Μαρωνίτης προλογίζει και μεταξύ άλλων γράφει: «… Αυτός ο άνθρωπος άναψε ένα βράδυ όλα τα φώτα του μυαλού του και έφτιαξε μιαν έκρηξη, που θα μπορούσε να είναι και δική μας, αν είχαμε περισσότερη τόλμη, δίχως εντόσθια στο κεφάλι και εγκεφαλικά κύτταρα στη κοιλιά μας…»
Αν και έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε το κείμενο αυτό εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα συνεχιστεί όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο λόγος του είναι καίριος και διαχρονικός, τραγικά προφητικός!
Το κύριο και μεγαλύτερο μέρος του σύντομου σε έκταση πεζογραφήματος είναι αφηγηματικό. Εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης, όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα.
Αφήνω το λόγο του Δημητριάδη να μιλήσει:
«… Εκτός από ολιγάριθμες εξαιρέσεις βίαιων αντιδράσεων σ’ αυτή τη ξεθεμελιωτική συμφορά που πολύ αργότερα ονομάσθηκε Μεσαίωνας της Μήτρας
(: πυρπολισμοί δημόσιων κτιρίων, καταστροφές μνημείων και εθνικών συμβόλων, δολοφονικές επιθέσεις εναντίον προσώπων που οι επιτιθέμενοι τα θεωρούσαν υπεύθυνα για το κακό που τους είχε βρει) όλοι οι άλλοι, μαθημένοι στην εγκράτεια, χαλιναγωγούσαν την απελπισία τους και περιόριζαν σε ιδιωτικούς χώρους τα ξεσπάσματα του πανικού τους που τους έκανε να ξεσχίζουν τη νύχτα τα μαξιλάρια με τα δόντια τους, να γράφουν έξαλλα κι ασυνάρτητα γράμματα στο Θεό ή στο ίδιο το κακό ικετεύοντας το να υποχωρήσει ή απειλώντας το με κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί του κατά το παράδειγμα του Αγίου Γεωργίου…
… Η χώρα ολόκληρη ένιωθε να εισβάλλει μέσα της με τη διεισδυτική ευθύτητα πολιορκητικού πέους ο ξένος στρατός σα μια δύναμη ικανή να τη γλυτώσει από το βραχνά που ήταν για την ίδια ο εαυτός της…
… οι φανατικοί πατριώτες κι εθνικόφρονες φυγάδευσαν περιουσίες ολόκληρες στο εξωτερικό με τη βοήθεια των αλληλοκαθρεφτιζομένων καθεστώτων που ορισμένοι απ’ αυτούς τα κρατούσαν με τα λεφτά τους και τις διασυνδέσεις τους στην εξουσία…
Ληξιαρχεία τινάχτηκαν στον αέρα.
Τα μεγαλύτερα πλιάτσικα γίνανε στα μουσεία και στα αρχεία του Κράτους.
Αποκαλύφθηκαν αίσχη και αίσχη, σε μια κρίση εθνικού αυτοκολασμού.
Η ερωτική ζωή τετρακοσίων πρωθυπουργών αποτέλεσε το θέμα οργιαστικών ταινιών στηριγμένων σε αδιάψευστα τεκμήρια.
Δημόσιοι άνδρες, που δεν πρόλαβαν να το σκάσουν στο εξωτερικό εγκαίρως, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν ανώτατα αξιώματα
και να προβούν σε εξομολογήσεις μπροστά σε αφρίζουσες μάζες λαού που τους λυντζάριζαν και μετά τους έτρωγαν με την εκδικητική λύσσα των αδικημένων.
Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο.
Και τελειώνει αυτή η συγκλονιστική περιγραφή ανάλογη μιας Κόλασης του Δάντη ή ενός πίνακα του Ιερώνυμου Μπος για να ξεκινήσει ένας βίαιος και απελπισμένος γυναικείος μονόλογος, μιας κορυφαίας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, σε ένα παραλήρημα απόγνωσης, μια ηφαιστειακή έκρηξη μίσους για μια Χώρα που πρόδωσε την ελπίδα, πρόδωσε την ηθική, πρόδωσε τους ανθρώπους της.
«Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα.
Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ.
Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι.
Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα.
Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της.
Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου…
Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά.
Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα.
Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα.
Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.
Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ’χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει…
κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων…
κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της…
η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της…
Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας.
Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει.
Πώς θα γλιτώσουμε;
Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει.
Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο.
Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο;
Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.
Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν’ όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν’ αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ’ επίσημες τελετές μπρος σ’ επίσημους μαχαιροβγάλτες…
Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων,
μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ’ αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να ’χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ,
θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ’ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι’ αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια…
Μας τα πήρε όλ’ αυτή…
Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς;
Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’ από μας;…
Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της…
Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…»
…………………………………………………………………
Μια χώρα παραδομένη στην αποτυχία, να διαχειριστεί τα προβλήματα που δημιούργησε ζώντας με ψευδαισθήσεις, να δει τους νόμους της να τηρούνται, τους υπευθύνους της συμφοράς να τιμωρούνται, τους ανίκανους πολιτικούς της να εκπίπτουν, τις ψευδαισθήσεις της να καταρρέουν.
Δεν θυμάμαι και κανείς της γενιάς μου δεν θυμάται παρόμοια τραγική κατάσταση.
Στη δεκαετία του 60 η φτώχια που μας περιέβαλε ήταν μια φτώχια αξιοπρεπής, τριγύρω όλα έμοιαζαν παρόμοια, δεν είχες και να συγκρίνεις.
Οι άνθρωποι ζούσαν με μια ομοιογενή απλότητα. Σχεδόν στο σύνολο τους. Μετέπειτα ήρθαν τα ευφάνταστα μεγαλεία, ο ψεύτικος πλούτος του Χρηματιστηρίου, το αναιδές αεριτζίδικο χρήμα, οι απατηλές επιδοτήσεις, οι μεζονέτες, οι πισίνες απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας ιδιαίτερα σε νησιά που δεν είχαν νερό να πιούνε, οι τζιπάρες 4Χ4, η καλή ζωή με τα πήλινα πόδια.
Και η κακώς εννοούμενη τζάμπα μαγκιά, που μας έκανε θρασείς, αφερέγγυους, αδιάφορους για το κοινό καλό, χωρίς μέτρο και έννοια για το δημόσιο, με το ιδιωτικό να θριαμβεύει έναντι μιας συλλογικής προκοπής.
Η ατομικότητα σε όλο το μεγαλείο της!
Δε βρίσκω πια καμιά διαφορά στη συμπεριφορά των λαϊκιστών πολιτικάντηδων, των συνδικαλιστών της ΔΕΗ που κατεβάζουν τον διακόπτη, του ξύπνιου που παρκάρει αναιδέστατα σε μια διάβαση αναπήρων για να πάει για καφέ απέναντι, του «αγανακτισμένου» που δεν σέβεται τα ιερά και τα όσια και βεβηλώνει τα πάντα, του «φακελάκια» που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη απελπισία…
Σελίδες ολόκληρες μπορεί να γεμίσει κανένας!
Η αδιαφορία όλων μας για την διαφαινόμενη πορεία στο χαμό είναι παροιμιώδης. Ο επερχόμενος αργός θάνατος μιας χώρας, ο αργός σαστισμένος ρόγχος της μπροστά σ” ένα φινάλε που δε θα είναι καθόλου θριαμβευτικό, η ταπεινωτική παραδοχή της τελευταίας πράξης ενός δράματος που παίχτηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, από την Επανάσταση και τα δάνεια που ακολούθησαν μέχρι τα μεγάλα πακέτα των κοινοτικών επιδοτήσεων των τελευταίων είκοσι χρόνων που οι περισσότερες σπαταλήθηκαν στα σκυλάδικα, το ξένο χρήμα και η εγχώρια «άνεση», οι πλαστές, υποθηκευμένες ζωές μας και ένας λαός που μοιάζει να μεγάλωσε χωρίς αξίες, γενιές και γενιές!
Και έρχεται ο Δημητριάδης ένας μετανάστης να δει ολοκάθαρα τη τραγωδία της χώρας του.
Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι μας!
Χωρίς κανένα άλλο δικό μου σχόλιο, τα σχόλια δικά σας…
Αιθεροβάμων
Σημείωση: Οι φωτογραφίες προέρχονται από το site www.fotocommunity.com
Όπως βλέπεις, αγαπητέ αιθεροβάμονα, μέχρι σήμερα τα σχόλια απουσιάζουν… Αυτό κατά τη γνώμη μου κάτι σημαίνει.
Τα δύσκολα πάντα φέρνουν περίσκεψη και προβληματισμό. Η γέννα πάντα δύσκολη.
Τί έγινε, αγαπητοί συνσχολιαστές, σοκαριστήκατε τόσο πολύ από το κείμενο και τις φωτογραφίες που καταπιήκατε τη γλώσσα σας? Κανένα σχόλιο? Θα δεχτείτε αμαχητί την καταστροφική επέλαση του επικίνδυνου, κατά τα άλλα, αιθεροβάμονα?
Κι εκεί που ο αιθεροβάμονας κόντεψε «να αποκοιμίσει τον κόσμο με τα όνειρα» , η απρόβλεπτη βουτιά του στη ζοφερή πραγματικότητα μας άφησε άφωνους.
Ας όψεται ο φαρμακερός LINAIOS, που τον τσίγκλισε !!!
(Καλά, μη βαράς συμπαθέστατε ονειροπαρμένε, μια απλή υπόθεση έκαμα….)
Αιθεροβάμονα έχω να κάνω ένα σχόλιο και μια ερώτηση.
Το σχόλιο αφορά τον συγγραφέα και η ερώτηση εσένα.
Ο συγγραφέας δικαιούται «συγγραφική αδεία» να μας λέει :
«Μισώ αυτή τη χώρα
Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.!»
Εμείς όμως αγαπάμε αυτή τη χώρα και δεν θέλουμε ούτε να την σκοτώσουμε, ούτε να την δούμε να πεθαίνει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν πιστεύουμε στον… «παράδεισο»…..
Μπορείς σε παρακαλώ να μας εξηγήσεις τι είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες : «του «αγανακτισμένου» που δεν σέβεται τα ιερά και τα όσια και βεβηλώνει τα πάντα..»;
Έχουμε ακούσει και διαβάσει ένα σωρό για τους αγανακτισμένους αλλά αυτό το περί …βεβήλωσης είναι μια νέα θεωρία !
«Η Ελλαδα τελειωσε πια» το ειπε και ο θανασης βεγγος στο φιλμ του Θ.Αγγελοπουλου ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΕΑ .
Η Ελλαδα τελειωσε λοιπον και μαλλον πολυ κρατησε ,επρεπε να εχει τελειωσει προ πολλου . Γιατι σε τουτη την Ελλαδα οι μονοι που επιβιωνουν ειναι οι μαφιοζοι πολιτικοι και οι περι αυτων ομαδουλες που ξεπουλανε τα παντα και παριστανουν και τους ιδεολογους πατριωτες.
ΑΓΑΠΑΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ,
ναι την αγαπάω και τη θαυμάζω!
Αγαπάω τους πολιτικούς της που «θυσιάζονται» γι” αυτή.
Αγαπάω τους εργολάβους της που δίνουν έκπτωση 70 % για να πάρουν ένα έργο που μετά θα το ανακοστολογήσουν όσο αυτοί θέλουν.
Αγαπάω αυτή τη χώρα που οι Πανεπιστημιακοί διδάσκουν έξη (6) ώρες την εβδομάδα και οι καθηγητές των σχολείων 12 και έχουμε τη χειρότερη εκπαίδευση. Τη εκπαίδευση παραπαιδείας.
Αγαπάω τους ¨αγανακτισμένους» που καίνε την Ελληνική σημαία μαζί με τους πλαστικούς κάδους ανακύκλωσης και χρωματίζουν χωρίς αμοιβή τα μνημεία και τα κτίρια. Είναι μεγάλοι επαναστάτες !
Αγαπάω τους δημοσιογράφους τύπου Τράγκα που ενημερώνουν και στέκονται δίπλα στον λαό.
Αγαπάω την Εκκλησία που χαρίζει ό,τι έχει για να σωθεί η χώρα.
Αγαπάω τους φτωχούς βιομηχάνους που γέμισαν με ευρώ το Ταμείο που έφτιαξε ο πρόεδρος της βουλής για να σωθεί η χώρα.
Αγαπάω τους φοροφυγάδες που έμειναν πάμφτωχοι γιατί έστειλαν τα λεφτουδάκια που με τόσο κόπο απόκτησαν στην Ελβετία.
Αγαπάω τις συντεχνίες που ενδιαφέρονται για το συμφέρον των φτωχών μεροκαματιάρηδων .
Αγαπάω το ΕΣΥ που έγινε ΕΓΩ , γιατί στέκεται δίπλα στον άρρωστο που θα δώσει φακελάκι.
Αγαπάω τον καθηγητή που το πρωί διδάσκει στο σχολείο του και το απόγευμα κάνει φροντιστήριο στους ίδιους μαθητές του το ίδιο μάθημα με το αζημίωτο.
Αγαπάω αυτή τη χώρα που δεν σέβεται κανένας και την καταντήσαμε μια απέραντη χωματερή.
Αγαπάω αυτή τη χώρα που οι κάτοικοί της ζούσαν για χρόνια σε μια εικονική πραγματικότητα και τώρα που πρέπει να προσγειωθούν ανώμαλα κανένας δεν θέλει να καταλάβει τίποτε. Για όλα φταίνε οι άλλοι!
Αγαπάω αυτή τη χώρα γιατί είμαι μαζοχιστής !
Μπορεί για τον εαυτό σου να είσαι μαζοχιστής, αλλά για εμάς τους άλλους είσαι ένας σαδιστής του χειρίστου είδους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπητέ GIORGOS
Με το σχόλιό σου μου θύμισες έναν άλλο Βέγγο στο έργο του Παντελή Βούλγαρη (νομίζω) «Όλα είναι δρόμος», που μέσα στο μονόξυλο τίναξε στον αέρα τα μυαλά του λεβέντη που ήθελε να σκοτώσει το τελευταίο χηνάκι.
Το διεστραμμένο μου μυαλό βρίσκει η σκηνή αυτή να έχει κάποια σχέση με τον θάνατο της χώρας.
H πατριδα δεν ειναι ερωμενη για να την αγαπαμε…η «αγαπη για την πατριδα»,ειναι μια κατασταση συναισθηματικη , η «αγαπη για την πατριδα» ειναι μια μορφη ερωτικης ανωμαλιας και μαλιστα σοβαρας μορφης . η πατριδα ειναι για να την φροντιζουμε και να την προστατευουμε λογικα και ψυχραιμα και οχι να παραλυει ο νους μας απο την αγαπη για την πατριδα.
Ο Αιθεροβάμων προσπαθει να μα ξυπνήση τωρα που εφτασε το μαχαίρι στο κοκκαλο.
Δεν φταίει ο αλλος αλα εμείς οι ιδιοι για τήν σημερινη κατάντια του τοπου μας.
Θάθελα να εκφράσω και την δική μου άποψη για το τι σημαίνει ΒΕΒΗΛΩΣΗ .
– Βεβήλωση είναι το κάψιμο της Ελληνικής σημαίας που έχει βαφεί με αίμα
– Βεβήλωση είναι η καταστροφή μνημείων με το συνεχές απαράδεκτο μουτζούρωμα
– Βεβήλωση είναι η καταστροφή περιουσιών απο κάθε λογής αλήτες στα πλαίσια κάποιας διαδήλωσης.
– Βεβήλωση είναι το βάψιμο του τοίχου ενός σπιτιού ή ενός ναού με γελοία συνθήματα
– Βεβήλωση είναι το κάψιμο κάθε είδους βιβλίων.
– Βεβήλωση είναι το κάψιμο των μπλε πλαστικών κάδων που έγινε πριν λίγες μέρες στη πόλη μας
Αυτά και πολλά άλλα ………
Βεβηλωση ειναι με το ενα χερι να κρατας την ελληνικη σημαια και με το αλλο να κλεβεις αυτο που συμβολιζει τραγουδαντας μαλιστα και τον εθνικο υμνο .
οι μονοι που εχουν παρει χαμπαρι τι παιζεται σ΄΄ αυτο το μπουρδελο που λεγεται ελλαδα , ειναι αυτοι που καινε τις σημαιες ,
Τελικά πρέπει να το παραδεχτώ, αν και μου προκαλεί φρίκη.
Ο εγκέφαλος του νεοέλληνα έχει πάθει μόνιμες και πιθανόν ανεπανόρθωτες βλάβες. Μόνο έτσι μπορώ εξηγήσω τον στρεβλό και πέρα από κάθε ίχνος λογικής τρόπο σκέψης του.
Ρωτούσε κάποτε ο δάσκαλος: «ποιός είναι ο εχθρός του καλού?». Έπαιρνε την απάντηση: «το κακό». Λάθος, παρατηρούσε. «Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο».
Και προσπαθούσες να γίνεις κι εσύ καλός μαθητής, να μάθεις κι εσύ καινούργια πράγματα, να εξασκήσεις κι εσύ τις δεξιότητές σου, να δημιουργησεις, να βοηθήσεις τον φίλο να γίνει καλύτερος, να …να…
Σήμερα δυστυχώς έχουμε ξεχάσει το καλύτερο και συνεχώς «επιχειρηματολούμε» με το χειρότερο. Έτσι μας βολεύει.
Μας βολεύει όμως πραγματικά?
Αιθεροβάμονα, μας εκανες ενα δυνατό Ηλεκτροσόκ μηπως και ξυπνήσουμε, αλλά μπά οι πολλοί δεν χαμπαρίζουν, πότε θα καταλάβουμε οτι τα καναμε ολα κόπρανα και αποπατήσαμε πανω σε ολους τους συμμαχους μας για να μας λεει και ο Σαρζετάκης ο μεγάλος «δημοκρατης» (που κουβάλησε ενα Τζαμπο 747 της Ολυμπιακής) οικοσκευη απο Ιαπωνία οτι ειμαστε «Ανάδελφοι» κανεις δεν βλεπει το Εθνικό συμφέρων, μονο της τσεπης του.