Η ποιότητα του τουριστικού μας προϊόντος ή οι «αρτηρίες ανάπτυξης»

Της Χαρίκλειας Μυττά

Κάθε φορά που ταξιδεύω στην Ελλάδα βρίσκομαι μπροστά στο αξιοθρήνητο θέαμα πολλών μικρών χωματερών εγκατεσπαρεμένων στις παρυφές όλων των αρτηριών -ανεξαιρέτως όλων- αρκεί να είναι προσβάσιμες στον Έλληνα ταξιδιώτη!

Κάποιες από αυτές τις αρτηρίες -οι πιο σύγχρονες- λέγονται και «δρόμοι ανάπτυξης» αλλά μάλλον υπανάπτυξη δηλώνουν. Πιο συγκεκριμένα.

1. Δεν υπάρχουν κάδοι στα σημεία όπου μπορεί να σταματήσει ο οδηγός για να ξεκουραστεί. Όπου υπάρχουν -συνήθως μαζεμένοι σε ένα σημείο- δεν έχουν σκέπασμα. Όχι πως οι κάδοι θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά αλλά θα συγκέντρωναν και μερικά σκουπίδια – βρε αδελφέ.

Ρητορική ερώτηση: Ποιος θα κατέβει από το αυτοκίνητο είτε κατά μήκος ενός ποταμού είτε στα διάφορα σημεία του δρόμου ή στο δάσος όπου υπάρχουν ξύλινοι πάγκοι και στέγαστρα χωρίς να σιχαθεί; Τα ωραιότερα σημεία του τόπου μας είναι γεμάτα σκουπίδια. Δεν έχετε παρά να δείτε τις απόκρημνες πλαγιές εντός και εκτός πόλεων (π.χ. το Κάστρο των Ιωαννίνων ή τον ποταμό Καλαμά).

3. Οι συμπαθείς μικροπωλήτες που πουλάνε τα φρούτα και τα καλαμπόκια τους στα σημεία, με ή χωρίς άδεια (!) μαζεύουν τα σκουπίδια των καταναλωτών και τα πετάνε στην ρεματιά μολονότι μπορεί να υπάρχει ένας κάδος στο κοντινό χωριό. Δεν συνειδητοποιούν ότι χάρη στην ομορφιά του τοπίου που όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, ρυπαίνουμε – πουλάνε το προϊόν τους.
(π.χ. η βρύση πριν μπούμε στα Λαγκάδια της Πελοποννήσου).

«Εγώ θα πετάξω τα σκουπίδια του άλλου;» μου είπε -με απορία- ο συμπαθής μικροπωλητής.

4. Επιχειρηματίες που διατηρούν καφετέριες σε εξαιρετικά σημεία (Πόρτο Κατσίκι-Λευκάδα) πρέπει να διασφαλίζουν το περιβάλλον. Όμως, όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά χρεώνουν και με τιμές Αθήνας.

5. Οι δημοτικοί άρχοντες που είναι επιφορτισμένοι με την καθαριότητα δεν ασχολούνται επειδή τους λείπει η περιβαλλοντική ευαισθησία και όχι το αναγκαίο προσωπικό. Ποιο προϊόν να πουλήσουν όταν δεν το γνωρίζουν; Η καθαριότητα σταματά στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά μαθαίνουμε πάντα στο σχολείο με σχολαστική επιμονή. Αλλά ποια καθαριότητα; Η καθαριότητα του δημόσιου χώρου, συμπληρώνουμε!!

6. Ο ξένος επισκέπτης γιατί να σεβαστεί μια χώρα που δεν τη σέβονται οι πολίτες της; Θα πετάξει, λοιπόν κι αυτός το χαρτί του και το πλαστικό μπουκαλάκι του νερού από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Αν, όμως, ο χώρος ήταν καθαρός θα του επιβαλλόταν και δεν θα τον ρύπαινε.

7. Νέα παιδιά μορφωμένα εμφορούνται από τη νοοτροπία των γονιών τους. Αρκεί το σκουπίδι μας να μην είναι στα δικά μας χέρια. Ας πάει όπου αλλού θέλει.

Θυμάμαι τη Γαλλίδα που μας ξεναγούσε στο αισθητικό πάρκο ενός χωριού στη Βρετάνη και μας κύτταζε στα χέρια να μην πετάξουμε τίποτα κάτω.

Συμπέρασμα: Το τουριστικό μας προϊόν παραμένει πάντα και ακριβό και ελλιποβαρές. Επομένως και η ποιότητα των επισκεπτών μας παραμένει χαμηλή.

* Η κυρία Χαρίκλεια Μυττά είναι φιλόλογος

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ (www.tovima.gr)