ΑΜΦΙΛΥΚΗ ΑΝΑΙΤΙΟΣ
Γράφει ο Αιθεροβάμων
ΑΜΦΙΛΥΚΗ ΑΝΑΙΤΙΟΣ
…fugito loca conscia vestri concubitus…
P. Ovidii Nasonis Remedia amoris
Να αποφεύγεις τους τόπους που υπήρξαν μάρτυρες των ερώτων σας.
Η Λάμια, από τα δάκρυα της χαραυγής δροσάτη,
Στη βαθυπράσινη πλαγιά με τα μαβιά τα ρείκια
Τόνους ομίχλη κύλαγε, αγράμπελη αφράτη
Που χάιδευε τα πόδια της στης άρμης τα χαλίκια
Μούστου θυμίαμα αψύ και λάμψη κεροπάτι
Τα νιόβγαλτα μεθάγανε του φθινοπώρου φύκια
Χαράς αρχαίας σκίρτημα του σιωπηλού διαβάτη
(Άσπρο και μολυβή ουρανό πίνανε τ” αρμυρίκια)
Σαν το στρουθί του ραζακιού τις μεστωμένες ρώγες
Θερμή ακίδα ηδονής στην αύρα ακονισμένη
Εράμφιζε τα σφύζοντα από πυκνό νέκταρ στήθη
Μα να! Απ” τη ρέμβη των νερών αναίτια ανεβαίνει
Σαν αμφιλύκη, όταν το φως λούζει την Οικουμένη,
Των ατελέσφορων φιλιών η πληγωμένη λήθη!
Σχόλια
Εν αρχή ο δημιουργός: Δημήτριος Τσερές, φιλόλογος και συγγραφέας.
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στη καινούργια ποιητική συλλογή του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης με το τίτλο «Μικρή Πατριδογνωσία» και περιλαμβάνει 22 σονέτα και 3 ποιήματα.
Το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που περιορίζεται σε μια σταθερή στιχουργική γραμμή, δεν αφήνει κανένα περιθώριο σ” αυτό που ονομάζουμε «ελεύθερη ποίηση» και επειδή ο δημιουργός πρέπει μέσα σε 14 στίχους να αναπτύξει το θέμα του ο λόγος αυτός είναι που χαρακτηρίζει και τη δυσκολία του.
Επιλέξαμε να εικονογραφήσουμε (μια αρκετά δύσκολη και επικίνδυνη προσπάθεια) το ποίημα «ΑΝΑΙΤΙΟΣ ΑΜΦΙΛΥΚΗ» ένα σονέτο πλημμυρισμένο από εικόνες και έντονο ερωτισμό.
Ο ποιητής ακολουθώντας την κλασική δομή του σονέτου στα δύο πρώτα τετράστιχα μας εισάγει στο χώρο, στη γενέθλια γη του και με ένα καταιγισμό εικόνων μας αφήνει να ονειρευτούμε την ομορφιά της ανεξάντλητης φύσης σαν «χαράς αρχαίας σκίρτημα».
Η φύση αυτή, που μέσα της έζησε και ανδρώθηκε ο ποιητής, σφράγισε ανεξίτηλα την ψυχοσύνθεση και την εξέλιξη του.
Στα επόμενα δύο τρίστιχα ο έντονος λυρισμός και ο υπαινικτικός ερωτισμός κυριαρχούν.
Τώρα με το πέρασμα των χρόνων παρόλο όπου ένας άλλος ποιητής ο Οβίδιος συνιστά: «Να αποφεύγεις τους τόπους που υπήρξαν μάρτυρες των ερώτων σας» ο δικός μας ποιητής κάθε άλλο παρά ακολουθεί τη συμβουλή του και καθώς συχνά περνάει από αυτούς τους τόπους κάθε χαραυγή όταν το φως της αμφιλύκης λούζει την Οικουμένη αυτός αυθόρμητα και αναίτια αναπολεί «των ατελέσφορων φιλιών τη πληγωμένη λήθη»….
Αιθεροβάμων
Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του Αιθεροβάμωνα |
Αγαπητέ Αιθεροβάμονα
Η εικονογράφηση του ποιήματος «ΑΜΦΙΛΥΚΗ ΑΝΑΙΤΙΟΣ» εξαιρετική. Συγχαρητήρια.
Χθες κατα την ώραν της αμφιλύκης βαμβακώδης κατάλευκη ως χιών ομίχλη ομοιάζουσα με άνθος αγράμπελης κάλυπτε την κορυφήν της Λάμιας !
Τας στιγμάς εκείνας κατενόησα την παρομοίωσιν του Ποιητή και ανέκραξα :
ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στη πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα
………………….
ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντικρύ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι
…………………..
ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει
μιαν οσμή κεραυνού σαν απο θειάφι
του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
οι νεκροί άνθη της αύριον
………………
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ενδόμυχο φως που ασπρογαλιάζει
κατ” εικόνα και ομοίωση του απείρου
τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν
απαράλλαχτες όψεις του αιώνιου
( Ο. Ελύτη : ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ)
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ανεκτίμητο μεγαλείο της ΠΟΙΗΣΗΣ !
Αγαπητέ Αιθεροβάμονα
Σ” ευχαριστώ για πολύ καλή εικονογράφηση του ποιήματός μου αλλά και για τα εύστοχα σχόλια που παραθέτεις στο τέλος. Χαριτολογώντας σου λέω ότι, αν ήσουν καθηγητής, θα βαθμολογούσα την «ανάλυσή» σου με πολύ καλό βαθμό.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι η εικονογράφηση. Εδώ συναντώνται δυο διαφορετικοί δρόμοι (που τους ενώνει όμως ένας κοινός σκοπός): εγώ παλεύω με λέξεις να στήσω ένα ποίημα. Εικόνες του είναι οι λέξεις. Εσύ ψάχνεις να βρεις τις αντίστοιχες εικονες που θα ανακαλούν (αν όχι τα ίδια, τουλάχιστον) παρόμοια συναισθήματα και διανοητικές κινήσεις στον «αναγνώστη» τους. Έργο δύσκολο. Αλλά και γοητευτικό (η γοητεία έρχεται πάντα μέσα από το δρομο της δυσκολίας.
Σε προσκαλώ, τέλος, να εικονογραφήσεις κάποιο από τα διηγήματα που περιέχονται στον βιβλίο: Ανδρομάχης Φίλιππα-Χαριτωνίδου Ηθογραφίες Λευκαδίτικες, Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών, Αθήνα 2010- κατά προτίμηση δική μου το «Το Τριτσέντο».
Η ΑΦ-Χ είναι μια ξεχασμένη λευκαδία λογοτέχνης, που έγραψε μερικά αφηγήματα, τα οποία αναφέρονται αποκλειστικά στη Λευκάδα και ειδικότερα στη πόλη της Λευκάδας. Ο χρόνος δράσης τους είναι το τέλος του 19ου και οι δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και εικονίζονται μέσα σ” αυτά οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, που συνέβησαν την εποχή αυτή στη μικρή μας πατρίδα.
Στη διάθεσή σου για οποιαδήποτε βοήθεια και πληροφορία
Δημήτρης Τσερές
Μια και ο λόγος για ποίηση (φωτογραφική και λεξική) ας μου επιτραπεί να επικοινωνήσω μαζί σας με μερικά γιαπωνέζικα χάϊκάϊ
Δροσιά: πως αλλιώς
να ξεπλύνεις τη τόση
σκόνη του κόσμου.
(Δροσιά δεν είναι και οι αναρτήσεις του αιθεροβάμονα?)
Ένα πεσμένο άνθος Στα όψιμα άνθη της κερασιάς
ξανανέβηκε στο κλαδί! η άνοιξη που φεύγει
Όχι, ήταν πεταλούδα. κοντοστέκεται.
Να την κόψεις τι κρίμα Κάτι λησμονημένο:
Να την αφήσεις τι κρίμα Γλάστρα μ΄ανοιχτό λουλούδι
Αχ! αυτή η βιολέτα. Τούτη την ανοιξιάτικη μέρα.
Στη βάρκα Ακούστε
το φως του μισοφέγγαρου άνθρωποι εφήμεροι
στην αγκαλιά μου. την εσπερινή καμπάνα.
Κορίτσια Και μια κούκλα
σκυφτά στους ορυζώνες πάνω στον γιούκο:
μόνο το τραγούδι τους στο σπίτι της νιόπαντρης.
ευθύ.
Ποτέ μην ξεχνάς: Αποκοιμήθηκα
περπατάμε στην κόλαση Ξύπνησα κι΄είχε
χαζεύοντας λουλούδια. περάσει η άνοιξη.
Μπορεί αυτός ο κόσμος
να είναι ένα λάθος
αλλά οι κερασιές ανθίζουν.
Ευχαριστώ την εκλεκτή παρέα για τα καλά της λόγια , λόγια που μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω την εβδομαδιαία επικοινωνία μας.
Δεν είναι λίγο να νιώθεις δίπλα σου την ευαισθησία τους σ” αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε.
» Μπορεί αυτός ο κόσμος να είναι ένα λάθος αλλά οι κερασιές ανθίζουν » όπως λέει το τελευταίο χάϊκάϊ που μας χάρισε ο TAKIS.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Ποιητή για τα καλά του λόγια και την βαθμολογία του.
Ξέρω πως λόγω σεμνότητας δεν έχει κάνει ποτέ παρουσίαση των έργων του.
Κατά καιρούς » ρίχνει μια μποτίλια στο πέλαγος » και όποιος επιθυμεί παίρνει το μήνυμα .
Παρόλο που δεν είμαι φιλόλογος μπαίνω σε ξένα χωράφια γιατί θεωρώ πως η Λογοτεχνία ανήκει σε όλους μας.
Οι ειδικοί ας μου συγχωρέσουν τα λάθη που πιθανόν κάνω.
Διαβεβαιώ πάντως ότι το πράττω με σεβασμό και αγάπη .
Όσο για την επιθυμία του ελπίζω να πραγματοποιηθεί αν βρω τις κατάλληλες φωτογραφίες….
Επειδή ο …ηλεκτρονικός δαίμων τάκαμε άνω κάτω τα χάίκάϊ τα βάζω σε ..τάξη.
Δροσιά! πως αλλιώς
να ξεπλύνεις την τόση
σκόνη του κόσμου.
(Δροσιά δεν είναι και οι αναρτήσεις του Αιθεροβάμονα?)
Ένα πεσμένο άνθος
ξανανέβηκε στο κλαδί!
Όχι, ήταν πεταλούδα.
Στα όψιμα άνθη της κερασιάς
η άνοιξη που φεύγει
κοντοστέκεται.
Να την κόψεις τι κρίμα
Να την αφήσεις τι κρίμα
Αχ! αυτή η βιολέτα.
Κάτι λησμονημένο
Γλάστρα μ΄ανοιχτό λουλούδι
Τούτη την ανοιξιάτικη μέρα.
Στη βάρκα
το φως του μισοφέγγαρου
στην αγκαλιά μου.
Ακούστε
άνθρωποι εφήμεροι
την εσπερινή καμπάνα.
Κορίτσια
σκυφτά στους ορυζώνες
μόνο το τραγούδι τους
ευθύ.
Κια μια κούκλα
Πάνω στον γιούκο:
στο σπίτι της νιόπαντρης.
Ποτέ μην ξεχνάς
περπατάμε στην κόλαση
χαζεύοντας λουλούδια.
Αποκοιμήθηκα
Ξύπνησα κι΄ειχε
περάσει η άνοιξη.
Μπορεί αυτός ο κόσμος
να είναι ένα λάθος
αλλά οι κερασιές ανθίζουν.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ :
Η αποκάλυψη του πρώτου ψευδώνυμου ( LINAIOS ) έχει να κάνει με εμμονές του ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΑ ανάλογες με εκείνες του Φερνάντο Πεσσόα όπως χαρακτηριστικά παρουσιάστηκαν στο εκπληκτικό ντοκυμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου :
» Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κων/νο Καβάφη »
…………………………
ΝΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΆ ΤΑΚΗ ΝΑ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΟΥ
Τι να σχολιάσουμε εμείς οι «πεζοί», όταν η ποίηση «ξεχειλίζει» και μαγεύει με τρυφερότητα και ευαισθησία;
Προσθέτουμε μια μικρή μόνο παράγραφο από το σημείωμα του σκηνοθέτη της ταινίας « Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη.
Καβάφης: Απ’όσα έκανα κι απ’όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Eμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα από εκεί μονάχα θα με νιώσουν. Αλλά, ίσως,
δεν αξίζει να καταβληθεί τόσος κόπος για να με μάθουν.
Πεσσόα: Αν, μετά το θάνατό μου, τη βιογραφία μου θέλουν να γράψουν, τίποτα πιο απλό: δύο μόνο ημερομηνίες, αυτή της γέννησης και η άλλη του θανάτου. Μεταξύ των δύο, όλες οι μέρες είναι δικές μου.
Συγχαρητήρια σε όλους. Είσαστε μια «ανάσα» σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Γι’αυτό σας αφιερώνω δύο ποιήματα του Άρη Αλεξάνδρου
«Το μαχαίρι»
Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
«Νεκρή Ζώνη»
Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός,
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη απ’ τις ρυπές των πολυβόλων
για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου
πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί
στην άκρη του νερού εκεί
στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, νά ‘σαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο
που κουβαλάς στον ώμο.
Θα το περίμενε κανείς η Ποίηση να ενώνει τόσα άτομα ?
Και όμως είναι αλήθεια !
Καλέ μου AVEL εύλογα αναρωτιέσαι αν μπορεί η ποίηση να ενώνει τόσους πολλούς!!!!!!!
Εγώ πάλι ρεαλίστρια όσο δεν γίνεται, αναρωτιέμαι μήπως τελικά η διαδικτυακή ποίηση μας φανερώνει τόσες μοναξιές!!!!!!
Τόσες υπέροχες ψυχές δηλαδή που δεν κοιτάζουν «δίπλα» τους, αλλά προτιμούν να μοιράζονται τις ανησυχίες σε άγονα… χωράφια όπως το διαδίκτυο;
Κλάραμπελ , RISE AGAINST καλώς ήρθατε στα άγονα ….. χωράφια του διαδικτύου.
Μας χρειάζεται και ο ρεαλισμός κάποιων για να ισορροπεί τα πράγματα !
Ο Γ. Σεφέρης το έχει ήδη γράψει :»….Δεν ξέρω. Κι” οι ποιητές τι χρειάζονται σ” ένα μικρόψυχο καιρό ; »
Ποιος ξέρει, μελλοντικά όταν τα πράγματα γίνουν πιο μαύρα μπορεί να κάνουμε και σύλλογο …
ΝΑΣΤΕ ΚΑΛΑ !
Είδα φως και (αν και ακάλεστος) μπήκα! “Ετσι για να πω μια «καλησπέρα» και να κάνω μια «κατάθεση» (τί απαίσια λέξη)! Θυμάμαι μικρό παιδάκι σχεδόν βρέφος και καλοκαίρι, να κάθομαι στο τσιμεντένιο δάπεδο της εξώπορτας και τη βαβά μου να λέει » σήκω καμάρμ απ” το σαλίτζο κι είναι κρύο…σήκω και θα σ” πω ένα ποίγημα «! Πεταγόμουνα αμέσως πάνω όλος χαρά για ν” ακούσω το «ποίγημα» της βαβάς που το είχα ακούσει αμέτρητες φορές! Κι η βαβά μου έπαιρνε το ύφος κι έλεγε: » όταν γλέπω αγεροπλάνο, μόρχονται πορδές και κλάνω «. Χαρά εγώ! “Εκτοτε περάσανε ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, η βαβά μου έγινε μακαρίτισσα, εγώ διάβασα αρκετά ποιήματα Ελλήνων και «ξένων» ποιητών, πολλά απ” αυτά με συγκίνησαν…αλλά αυτό που νιώθω κάθε φορά ανακαλώ στη Μνήμη το «ποίγημα» της βαβάς, δεν το έχω νιώσει με κανένα άλλο.
Η αγαπητή Κλάραμπελ με το βέλος της, καμωμένο από ατόφιο και άδολο ρεαλισμό, και καλό σημάδι βρήκε απόλυτα τον στόχο: την μοναξιά της εποχής (και οπωσδήποτε όχι την απουσία της ευαισθησίας).
Παρατηρώ ότι στα περισσότερα άρθρα της ιστοσελίδας απουσιάζουν τα σχόλια.
Όταν όμως ο επικίνδυνος αιθεροβάμων πετάει, με τον τρόπο που αυτός ξέρει, κάποια …»αδέσποτη» θρυαλλίδα που υποκρύπτει ευαισθησία, έ τότε, κάποιος πρέπει να καλέσει την …..πυροσβεστική. Τυχαίο? Δεν νομίζω! (Νάμαστε και λιγο in, έ !!!) Κι΄ αυτό, κατά τη γνώμη μου, γιατί η θρυαλλίδα γίνεται ευκαιρία για την απαλευθέρωση «φυλακισμένων» ευγενών συναισθημάτων και αναζήτηση επικοινωνίας, έστω και διαδικτυακής. Κακό, χείριστο, όπως επισημαίνει και η Κλάραμπελ. Όμως δυστυχώς στις μέρες μας η ευαισθησία έχει γίνει αδελφοπητή της μοναξιάς αφού η σκληρότητα, η επιθετικότητα, η ρηχότητα περισσεύουν.
Αν και πιστεύω ότι και η επιθετικότητα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η λανθασμένη έκφραση της ανασφάλειας και της ευαισθησίας.
Δεν θέλω με τίποτα να δεχτώ τον Καρυωτάκη:
Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούν με χίλιους τρόπους. (Δεκτό)
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους. (Όχι, ποτέ)