Ταξίδι στα βάθη της Ανατολίας (Μέρος Β”) – Στα πετροκομμένα Μοναστήρια της Καππαδοκίας

Γράφει ο Αιθεροβάμων

Ταξίδι στα βάθη της Ανατολίας (Μέρος Β”)

Στα πετροκομμένα Μοναστήρια της Καππαδοκίας

Ορόσημο στην εδραίωση και διάδοση του Χριστιανισμού το 324 μ.Χ. όταν ο Κωνσταντίνος μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Καππαδοκία τότε αρχίζει η ανέγερση χριστιανικών εκκλησιών και μοναστηριών.

Το 726 μ.Χ. αρχίζει η περίοδος της Εικονομαχίας που σημαδεύει και αυτή την περιοχή.

Το 843 μ.Χ. επί Θεοδώρας επικρατεί η λατρεία των εικόνων και από τότε ιδρύονται στην περιοχή τόσες πολλές εκκλησίες που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατον να προσδιορισθεί ο ακριβής αριθμός τους.

Κάποιοι τις υπολογίζουν να πλησιάζουν στις 1000!

Η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου χρονολογείται τον 11ο μ.Χ. αιώνα και βρίσκεται στην περιοχή του Goreme.

Στο ιερό βλέπουμε την εικόνα του Χριστού μια αγιογραφία φθαρμένη από το χρόνο και το μίσος των αλλοθρήσκων.

Λίγο πιο κει η εικόνα του καβαλάρη Αγίου Γεωργίου.

Παντού η αγωνιώδης επίκληση των πιστών κακοσκαλισμένη πάνω στις ίδιες τις εικόνες «ΚεΒωΗCΟΝ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ σου».

Τάφοι μικρών και μεγάλων μέσα στην Εκκλησία για να προφυλαχθούν από τη βεβήλωση.

Η εικόνα της Παναγίας με το Χριστό κακοποιημένη βάναυσα…

Καθώς βγαίνουμε, απέναντί μας αντικρίζουμε μέσα σε κοιλώματα βράχων σκαλισμένες φωλιές περιστεριών.

«Τα πετεινά του ουρανού» για διατροφή και αποστολή μηνυμάτων!

Η Εκκλησία του Μήλου λαξευμένη κι” αυτή μέσα στο βράχο χρονολογείται τον 13ο αιώνα. Στηρίζεται σε τέσσερις κίονες και τρεις αψίδες. Εδώ παντού είναι εμφανή τα σημάδια της Εικονομαχίας μιας θρησκευτικής διαμάχης που κράτησε πάνω από έναν αιώνα.

Η επικράτηση των εικονολατρών είναι σαφής. Πλήθος εικόνων στολίζουν την εκκλησία.

Ο Αρχάγγελος κρατά στα χέρια του ένα μήλο που συμβολίζει τον Κόσμο.

Παντού ανάμεσα στις εικόνες βλέπεις αλλόκοτα σχήματα, απομεινάρια μιας πολύχρονης θρησκευτικής διαπάλης.

Η Αυσέ η ξεναγός μας μια ευγενική παρουσία που ξέρει να σέβεται την διαφορετικότητα των άλλων, είναι πρόθυμη να απαντήσει ακόμη και στις «δύσκολες» ερωτήσεις μας.

Στην Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας που χρονολογείται τον 11ο αιώνα η επικράτηση της άποψης «Οι εικόνες αναπληρώνουν τα είδωλα και άρα αυτοί που τις προσκυνούν είναι ειδωλολάτρες» είναι σχεδόν καθολική.

Το θρησκευτικό μένος εδώ δεν άφησε άθικτα ακόμη και τα μάτια της Αγίας Βαρβάρας!

Οι δυο καβαλάρηδες Άγιος Γεώργιος και Θεόδωρος χτυπημένοι κι” αυτοί από το μίσος των εικονομάχων.

Τα ελάχιστα πρόσωπα των Αγίων κατεστραμμένα, τα μάτια εξορυγμένα και παντού σχήματα αλλόκοτα, πλάσματα φαντασίας, μοτίβα γεωμετρικά που κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι συμβολίζουν.

Παρ” όλο που η εκκλησία είναι λαξευμένη εξολοκλήρου μέσα στο βράχο, δίνει την εντύπωση πως είναι κτισμένη με ορθογώνιες πέτρες μια και η φαντασία του δημιουργού χρωμάτισε ορθογώνια σχήματα σε διάφορα μέρη του ναού.

Στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δεσπόζει η εικόνα του καβαλάρη Αγίου.

καθώς και η παράξενη μορφή ενός Αγίου με γενειάδα με γυναικεία στήθη και ένα πελώριο κάκτο να σκεπάζει τα γεννητικά του όργανα. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας ελαφρών ηθών που επειδή κουράστηκε από τις ενοχλήσεις των ανδρών παρακάλεσε τον Θεό να τη σώσει και αυτός της έδωσε μορφή αποκρουστική. Είναι ο μύθος μιας Αγίας ή ενός Αγίου, του Αγίου Ονούφριου!

Στη σειρά ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Θεόδωρος πάνω στ” άλογά τους σκοτώνουν ένα πελώριο φίδι και δίπλα τους η Αγία Ελένη και ο Άγιος Κωνσταντίνος αυτοί που εδραίωσαν τον Χριστιανισμό.

Στην τραπεζαρία που βρίσκεται έναν όροφο πιο κάτω μπορούσαν να συνφάγουν περίπου σαράντα άτομα!

Πετροκομμένα, πελεκημένα από τους μοναχούς μέσα στους βράχους τα μοναστήρια, αφήνουν κάποιες τρύπες για φωτισμό και αερισμό.

Κύματα, κύματα πέφτουν επάνω στους Χριστιανούς, άγριοι, αρπαχτικοί κατακτητές.

Στις δύσκολες αυτές ώρες οι καλόγεροι φράζουν τις πόρτες με μεγάλες πέτρες.

Έντρομοι καλόγεροι και πιστοί καταφεύγουν «εν σπηλαίοις και ταις οπές της γης».

Μόλις πάει να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να ησυχάσουν από τις ιαχές των βαρβάρων, ορμάει κι” άλλο ασκέρι, κι” άλλο κι” άλλο!

Ένας ολόκληρος κόσμος με τα μάτια διάπλατα από τον τρόμο, στο έλεος των βαρβάρων!

Ένας τόπος όμως με Ακρίτες Διγενήδες!

Η τρωγλοδυτική ζωή πρέπει να ήταν ριζωμένη πολύ βαθιά σ” αυτά τα μέρη, αναγκαστικά την επέβαλλαν οι συνθήκες για λόγους επιβίωσης.

Μόνιμη επωδός όλου του κόσμου της Καππαδοκίας: «Κύριε βοήθει τον δούλον σου».

Αναρωτιέμαι αν μπορεί ποτέ εμείς οι άνθρωποι της καταναλωτικής κοινωνίας να καταλάβουμε αυτή την επίκληση, αυτή τη φωνή των ανθρώπων, που ολομόναχοι μέσα στα βάθη της Ανατολίας σ” ένα στερημένο, άγονο τόπο, δεν είχαν τίποτε άλλο να τους προστατεύει παρά τη βαθειά πίστη, στους σιωπηλούς Αγίους τους εκεί που στήριζαν και την κάθε τους ελπίδα…

(συνεχίζεται)

Αιθεροβάμων