Η Ελλάδα και ο Παράδεισος ενός Έλληνα*…

Γράφει ο Αιθεροβάμων

Η Ελλάδα και ο Παράδεισος ενός Έλληνα*…

 
Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν
 

μια ελιά,

ένα αμπέλι

κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Κάθε φορά που μπαίνω σε μιαν από τις μισογκρεμισμένες

και μισοζωγραφισμένες εκείνες μικρές εκκλησίες που απόμειναν ενσωματωμένες, ίδιες βράχια, μέσα στο ελληνικό ύπαιθρο, και με χτυπήσει η μυρωδιά της υγρασίας των τοίχων, μου φαίνεται ότι έρχομαι σε άμεση, σε δερματική σχεδόν επαφή με το σόι μου – λες και έχω αποδείξεις ότι αυτό κρατάει ολόισα από το Βυζάντιο.

Κι ένας κόσμος ολόκληρος τότε με τα μωβ και τα χρυσά του διακόσμου του, μου προσφέρεται σε κοινωνία μυστική…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας.

Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κεί που περπατούσα,

μες τα χωράφια χωρίς σωτηρία,

ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.

Το’ κοψα και το’ φερα στο επάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.

Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.

Ήταν ένα δικαίωμα.

*Αποσπάσματα από κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη (Γιάννης Τσαρούχης 1984, Μικρός Ναυτίλος 1985)

Επιλογή : Αιθεροβάμων