Η Ουσία της Τέχνης

Η Ουσία της Τέχνης

Γράφει ο Αιθεροβάμων

Γράφοντας για την τέχνη ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης τη χαρακτήρισαν σαν μίμηση και αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Κατά τον Πλάτωνα, η τέχνη είναι «μίμησις μιμήσεως», γιατί η πραγματικότητα που αντιγράφει η τέχνη, είναι και αυτή αντίγραφο ενός άλλου, νοητού κόσμου.

Ο Αριστοτέλης, θεωρεί ως πηγή του καλού τον ρυθμό τη συμμετρία και την αρμονία (Ποιητική) και απαριθμεί δέκα κατηγορίες αξιολόγησης του αισθητικού αντικειμένου: ουσία, ποσόν, ποιόν, προς τι, που, πότε, κείσθαι, έχειν, ποιείν, πάσχειν.

Για τον Χέρμπαρτ το ωραίο δεν οφείλει την ύπαρξή του στο περιεχόμενό του αλλά στη μορφική του διάταξη.

Για τον Γκυγιώ, μέτρο της αξίας οποιουδήποτε έργου τέχνης είναι η ένταση με την οποία αυτό εκφράζει τη ζωή.

Για τον Βαλερύ το έργο τέχνης, δεν είναι συναισθηματική συγκινησιακή έκφραση, αλλά μορφοποίηση πνευματικών δυνάμεων.

«Στην τέχνη, επιστήμη και φαντασία, δεν είναι ασυμβίβαστοι αντίπαλοι.» (Μπρεχτ)

Ο επιστήμονας αναλύει υλικά ή γεγονότα.

Ο καλλιτέχνης πρωτίστως συνθέτει. Διαλέγει το υλικό του, συγκεντρώνει, οικοδομεί, συνθέτει.

Ασχολείται με τον υποκειμενικό κόσμο των εικόνων και των συναισθημάτων. Μοχθεί να δώσει μορφή και υπόσταση στην άποψή του για τον κόσμο.

Το έργο τέχνης αποτελεί λήθη, διαφυγή από την πραγματική ζωή.

Είναι επανάληψη της πραγματικής ζωής.

Αποτελεί εξιδανίκευση της πραγματικής ζωής.

Είναι λειτουργική άσκηση τεχνικών δεξιοτήτων.

Όταν ο καλλιτέχνης διαθέτει φαντασία τότε μπορεί και δημιουργεί με ελάχιστα υλικά, έργα υψηλής αισθητικής όπως αυτά που θα δείτε παρακάτω.