Cesaria: υπέρ αναπαύσεως
Tης Ρέας Βιτάλη
Ήμουν στο Παρίσι, πριν πολλά πολλά χρόνια, μπορεί και 20 και είχα περπατήσει όσο μπορείς να περπατήσεις στο Παρίσι. Όλη μέρα! Είχα βγάλει τα παπούτσια και έπαιζα με τα κανάλια. Στη Γαλλία ακόμα και ο Έλβις Πρίσλει και ο Μάρλον Μπράντο μιλάνε γαλλικά στην τηλεόραση. Εγώ δε μιλάω. Μάλλον όχι.
Θα σας το πω όπως το λέει η μάνα μου «Αν έχω πληρώσει για να μάθεις γαλλικά! Περιουσία! Αλλά εσύ; Αχ Ρέα!». Ο έρωτας μου σακάτεψε τη μόρφωση στη ζωή πολλάκις. Να μη πολυλογώ, άλλαζα κανάλια ώσπου stop! Tι φωνή είναι αυτή; Τι τραγούδι μαγικό; Μα ποια είναι αυτή; Γιατί δείχνει η κάμερα τα ξυπόλητα πόδια της; «Γιάάάάάννη! Σε ικετεύω έλα να δεις μια γυναίκα με μαγική φωνή. Τι λέει; Βοήθα με να καταλάβω τι λέει. Πώς τη λένε;».
Ήταν ένα ντοκιμαντέρ. Δυστυχώς είδαμε το τέλος του. Όλα ήταν περίεργα. Ο τόπος της Πράσινο Ακρωτήρι! Το σουλούπι της. Τα ξυπόλητα πόδια της. Αυτό ήταν! Σανς Ελιζέ. Ένα τεράστιο για τα τότε μάτια μας δισκάδικο, σε δυο ορόφους και γω να προσπαθώ με αγγλικά να εξηγήσω σε γάλλους. Ξέρω μάνα! «Αχ Ρέα! Αν ήθελες εσύ. Αλλά δεν!». Ο πρώτος πωλητής έκοψε πέρα έτσι που μ” έβλεπε να δείχνω τα πόδια μου και να λέω «νο σουλιέ» και να κάνω ότι τραγουδάω. Ο δεύτερος ξεκάθαρα σκιάχτηκε και έμεινε άγαλμα. Ο τρίτος μου κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε ότι δεν ήξερε. Ο τέταρτος, ο πέμπτος. Άλλαξα όροφο. Ώσπου ένα παλικάρι με σύστησε στο σπασικλάκι του δισκοπωλείου. Έμοιαζε με εξωγήινο ον! Σαν φωτεινός παντογνώστης της παιδικής μας ηλικίας «Νο σουλιέ» ξαναείπα εγώ. «Cesaria» απάντησε εκείνος και θαρρώ άναψε λαμπάκι πάνω στο κεφάλι του. Τις επόμενες μέρες μόνο Cesaria άκουγα. Εννοώ τις υπόλοιπες της ζωής μου.
Τη λάτρεψα! Αυτό το απόκοσμο πλάσμα με τη βασανισμένη ζωή. Αυτό το ανορθόδοξο εμφανισιακά, το κατατσαλακωμένο σε ένα κόσμο θεάματος ατσαλάκωτο. Η φωνή της σαν αεράκι. Από παράθυρο μισάνοιχτο. Στέκονταν στη σκηνή αποκαμωμένη σαν να κουβάλαγε ένα μακρόσυρτο αχχχχχ! Που δεν είχε διάθεση να μοιραστεί αυτούσιο. Γιατί το συνόδευε ένα «από πού ν’ αρχίσω. Γι’ αυτό άστα!» όπως το λένε οι λαϊκές γυναίκες. Ίσως γι αυτό η ματιά της πάντα ξεμάκραινε. Δεν εστίαζε στο κοινό. Στο παλαμάκι. Δε χαμήλωνε στην κολακεία των αγνώστων. Αλλά υψωνόταν στο κάπου αλλού. Κάπου μακριά από δω κι όπου θέλει ας είναι. Όπως το λένε οι λαϊκές γυναίκες. Η Cesaria δεν ήταν ποτέ κοντά μας.
Χθες (17/12) η Cesaria πέθανε. Θυμάμαι τα ξυπόλητα πόδια της. Ένα με το χώμα. Ένα με τη γη. Σαν έτοιμη «από ανέκαθεν» (έτσι το λένε οι λαϊκές γυναίκες) για δρασκελιά ανακύκλωσης. Θυμάμαι τη φωνή της. Κατεβάζω τραγούδια της. Κλαίω. Με περίεργες κλωστές του νου ενώνω την αναχώρησή της μ” ένα στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου «Σαν ταξιδάκι αναψυχής μ” ένα κρυμμένο τραύμα» Η Cesaria πέθανε λένε οι ειδήσεις. Άραγε ήταν ποτέ εδώ;
Πηγή: www.protagon.gr
