Μαγειρική, κοιλιά real και φαγητό virtual

Του Απ. Γατή

«Ο έρωτας», λεν, «περνά απ’ το στομάχι». Δεν θα κάνουμε εδώ μάθημα ανατομίας για το τι και πως λειτουργεί το στομάχι, πόσο χωράει κλπ. Ούτε θα επιδοθούμε σε άλλου είδους προσεγγίσεις ερμηνευτικές του τύπου «έχει μεγάλο στομάχι» και τα τοιαύτα, με ό,τι αυτές σηματοδοτούν.

Όμως, πάντα το στομάχι του ανθρώπου ήταν σημείο αναφοράς. Εξάλλου η λέξη «πείνα», πέρα από τα συγκείμενα στα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να μεταφέρει άλλα περιεχόμενα που η αναφορά τους εδώ θα επιστράτευε σίγουρα τη λογοκρισία, είναι συνώνυμο της παντελούς έλλειψης φαγητού ή και της πολύ μικρής ποσότητάς του που δεν επαρκεί, ώστε να μπορεί/μπορέσει το υποκείμενο να αισθάνεται/αισθανθεί χορτάτο.

Από μικρές, λοιπόν, οι κοπέλες ρίχνονται στα γαστρονομικά μυστικά των μανάδων, των γιαγιάδων και των προγιαγιάδων, εντρυφούν σε διάφορους τσελεμεντέδες και προσπαθούν να γίνουν καλές μαγείρισσες, ή τουλάχιστον έτσι γινόταν κάποτε, ώστε να είναι σε θέση να ικανοποιούν αύριο μεθαύριο τον κύρη τους μη τυχόν και λακίσει για …άλλες κουζίνες.

Να είναι άραγε μία από τις αιτίες που οι εκπομπές μαγειρικής «βγαίνουν» στην τηλεόραση ή ακόμα και στο διαδίκτυο; Μπορεί. Δεν μπορώ, βέβαια, να πω με σιγουριά, αν σήμερα υπάρχουν γυναίκες και άνδρες που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι πρώτα σκέφτεται το στομάχι –ή σκέφτονται με το στομάχι- και ακολουθούν τα υπόλοιπα. Μπορεί αυτή η συμβουλή που έχει περάσει από γενιά σε γενιά να έχει ακόμα τόση δύναμη;

Καμία απολύτως. Ίσα ίσα σήμερα κινδυνεύει μια γυναίκα (και άνδρας) περισσότερο από ποτέ να μείνει στο ράφι. Γιατί, καλές οι συνταγές, αλλά θέλουν και υλικά. Και τα υλικά, όσο και να μπορούν κάποιοι (μετρημένοι στα δάχτυλα πια) να τα παράγουν μόνοι τους, κοστίζουν, έχουν λεφτά. Και κοντά σ’ αυτό έρχεται και η ρήση που λέει «έχουν παράδες τα λεφτά». Και τι θα κάνεις όταν θ’ αρχίσουν να λείπουν και τα δύο, μάλλον θα μας έχουν πάρει και τα δύο;

Μετά απ’ όσα τραβάμε και όσα μέλει ακόμα να ακολουθήσουν (τελειωμό δεν έχουν πια;!) θα βρεθεί άραγε κανείς να βγει ή να τον βγάλουν on camera και να παρουσιάσει το ταλέντο του ή να προωθήσει τη γαστρονομική παράδοση, όταν ο άλλος δεν θα έχει να φάει; Θα μου πείτε μπορεί να έρθει καινούρια μόδα, να τρώμε virtual και γι’ αυτό έχουν «ξεσαλώσει» TV και Internet! Τότε, πάσο ρε παιδιά. Αλλά η κοιλιά είναι real, πώς να το κάνουμε.

Αυτό ισχύει ακόμα και όταν μέσω της πληροφορίας στα πλαίσια της εύκολης και ταχύτερης διάδοσης μιας ξεχωριστής, τοπικής και άγνωστης ενδεχομένως σε αρκετούς γαστρονομικής παράδοδης επιχειρείται …η αφύπνιση του λαού μέσω της … «κοιλιακής αφύπνισης»! Λες; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί και να’ χει αποτέλεσμα. «Κοιτάτε ρε, εκεί έχουν και τρων!». Και αφού έχουμε ζήσει και τη διάσταση των «πολιτικών τύπου Χόλλυγουντ», μπορεί να έρχεται η ώρα που θα ζήσουμε την εποχή των «πολιτικών του μίξερ» στην κεντρική αλλά και τοπική πολιτική σκηνή. Θα πρόκειται, δε, για μια μεγάλη νίκη της «μαγειρικής για το λαό», αφού θα είναι ικανή να δημιουργήσει -όχι μόνο ως προπαγάνδα- μια νέα κοινωνική συνάρθρωση και σχέσεις ισοδυναμίας, που νηστικοί και πενόμενοι θα εγκαλούνται από τον νέο αυτό Λόγο ν’ αντισταθούν στην πείνα και την πενία τους…