Δυο Ελλάδες – Εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού…
Εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού, είτε ζήσαμε εκτός πατρίδος μια ή δυο ή τρεις -ή και παραπάνω- δεκαετίες και γυρίσαμε, είτε μένουμε ακόμα στο εξωτερικό, έχουμε την Ελλάδα μέσα μας. Δε θέλω να πω πως έχουμε την Ελλάδα μέσα μας πιο βαθιά, πιο καρφωμένα βαθιά από τους Έλληνες που δε φύγανε ποτέ τους παρά μόνο για ένα Σαββατοκύριακο για ψώνια σ’ ένα Λονδίνο, Παρίσι, Μόναχο ή Μιλάνο αφού σπουδάζει εκεί ο κολλητός απ’ το σχολείο ή μια αγαπημένη ξαδέρφη. Θέλω να πω πως εμείς οι βασανισμένοι, οι στερημένοι από ήλιο -καιρικό και ψυχής- έχουμε απόλυτη συναίσθηση της χτυπημένης με βαριοπούλα παγκοσμιοποίησης Ελληνικότητάς μας.
Αγαπάμε την Ελλάδα όπως αγαπάει κάποιος το σύντροφο που κόντεψε να χάσει, όχι λόγω ενός χαζοκαυγά ή κάτι απλό αλλά λόγω κάτι βαρύτερου, αρρώστια, ατύχημα μια συγκυρία που τον έφερε αντιμέτωπο με το θάνατο. Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα. Γι’ αυτό δε θέλουμε ν’ ακoύμε και πολλά πολλά για την οικονομική κρίση. Δε μας αρέσει να παίρνουμε μέρος σε συζητήσεις όπου άλλοι Έλληνες απαριθμούν τα αρνητικά της πατρίδας μας. Δε θέλουμε να μιλάμε για τη γραφειοκρατία, τη φεουδαρχία, την αναξιοκρατία, την κουτοπονηριά, τη μικρότητα ή ο,τιδήποτε άλλο αρνητικό προσάπτουν οι νεοέλληνες στην Ελλάδα του 2011 και στους εαυτούς τους. Θέλουμε η Ελλάδα να’ναι για μας η Σαπφώ, ο Σωκράτης, ο Φεραίος, η Μπουμπουλίνα και ο τσαμπουκάς και το θάρρος ενός ανθρώπου που μπροστά στα ιδανικά του και τη λατρεία για έντονη ζωή με πάθος δε λογαριάζει τίποτα! Η Ελλάδα για μας είναι μια ζωντανή θύελλα τελειότητας και βαδίζουμε προς αυτήν όπως ακριβώς ο Αριστοτέλης περιέγραφε πως ο άνθρωπος βαδίζει προς την ιδέα της τελειότητας που υπάρχει κάπου μέσα του.
Υπάρχουν όμως δύο Ελλάδες, είτε μας αρέσει είτε όχι. Υπάρχει η Ελλάδα του Παλαμά, η οποία υπάρχει σαν ένα λαμπερό αστέρι μέσα στον κόσμο, και υπάρχει και η Ελλάδα του Σεφέρη, ‘όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει’. Υπάρχουν νεοέλληνες που αδυνατούν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους ως Έλληνα και την απαράμιλλη αξία της Ελληνικότητάς τους.
Άλλο ένα φαντασμαγορικά ζωντανό παράδειγμα το αναξιοπρεπώς και ανεπιστρεπτί δοσμένο χαστούκι της Λυρικής Σκηνής στην διεθνώς αναγνωρισμένη σοπράνο Δήμητρα Θεοδοσίου. Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας της φέρνει κόκκινα τριαντάφυλλα σε κάθε της παράσταση και της κάνει ένα εκατομμύριο υποκλίσεις, σωροί θαυμαστών περιμένουν υπομονετικά έξω από τη σκάλα του Μιλάνου απλά για να τη δουν να περνάει, γκρούπ θαυμαστών ταξιδεύουν ώρες για να μη χάσουν ούτε μία της πρεμιέρα, δημοσιογράφοι που έχουν αφιερώσει την καριέρα τους στην όπερα την ονομάζουν την καινούρια Κάλλας, όμως εμείς εδώ στη Ελλάδα μόλις τη διώξαμε. Της είπαμε, ‘όχι, δε σε θέλουμε, παρά είσαι καλή για μας, προτιμάμε τα ημίμετρα που δε μας λένε όχι ακόμα κι αν τους ειδοποιούμε μια βδομάδα πριν να τραγουδήσουν, έρχονται, δε τα πληρώνουμε, τα χρησιμοποιούμε και μας λένε και ευχαριστώ κι από πάνω’.
Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν έχουμε στερηθεί, όταν δεν έχουμε παλέψει για να κρατήσουμε τη Ελληνικότητά μας τόσο ψηλά όσο της αξίζει. Τη χάνουμε. ‘Ετσι ίσως χάσαμε και την κ. Θεοδοσίου όπου δήλωσε, με ένα δάκρυ να της ξεφεύγει, πως δε θα ξανατραγουδήσει στην Ελλάδα, και μάλιστα στην ίδια τη σκηνή όπου καθήμενη στην τελευταία καρέκλα του άνω διαζώματος οραματίστηκε στα επτά της χρόνια τον εαυτό της ως Ελεονόρα στην όπερα του Βέρντι, ‘Τροβατόρε’. Περιττό να πούμε πως ως γνήσια Ελληνίδα, η Δήμητρα Θεοδοσίου πέτυχε το στόχο της 500 της 100 αφού έχει καθιερωθεί ως η εκφραστικότερη και πλέον αυτούσια, τόσο φωνητικά όσο και από πλευράς ηθοποιίας και πάθους, Ελεονόρα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
Οι δύο Ελλάδες όμως ζουν και βασιλεύουν. Η Ελλάδα των ιδανικών και η Ελλάδα που επαναπαύεται στας δάφνας της και αφήνεται μέσα στον κυκεώνα της παγκοσμιοποίησης. Τις έχουμε και της δύο Ελλάδες μέσα μας, υπάρχει και το θετικό και το αρνητικό στοιχείο σε όλους μας, πόσο όμως να αφεθούμε στη βαρεμάρα και στον ‘ωχαδερφισμό’ μας? Κάποια στιγμή ο εαυτός μας ο ίδιος μας πληγώνει. Θέλουμε πράγματι να μας κοιτούν οι ξένοι σαν παλαβούς που δεν εκτιμάμε τα ίδια μας τα χαρίσματα και τα πετάμε σα σκουπίδια στον τρελό Αυγουστιάτικο αέρα των Κυκλάδων?
Πηγή: usa.greekreporter.gr
(Μας στάλθηκε από τον απόδημο συχωριανό μας Χριστόφορο Βρεττό).
