Published On: Πα, Μάι 10th, 2013

Παλιά πέτρινα αλώνια στα Δαυγάτα Κεφαλονιάς

Μερικά από τα περίτεχνα Δαυγέϊκα πετράλωνα κι΄ ένας ρίπιος ανεμόμυλος …. στέκουν περήφανα …κόντρα στη κενότητα τση εποχής μας που πολεμάει να αφανίσει ολοκληρωτικά ότι το καλλιτεχνικό αίσθημα του απλού ανθρώπου που εκφράστηκε μέσα από την ανάγκη τση επιβίωσης, δημιούργησε αιώνες πριν…όλη αυτή η συσσωρευμένη εμπειρία και καλαισθησία στέκει αγέρωχη και κραυγάζει κάτι που έχουν ξεχάσει σήμερα οι παλιότεροι και που δεν γνώρισαν ποτέ οι νεώτεροι ……την ψυχική ισορροπία που δημιουργεί το ελάχιστο….

Όμως, που είναι το τραγούδι των θεριστάδων το γλυκοχάραμα, που είναι οι ερωτικοί αναστεναγμοί πίσω από τση θυμωνιές, που είναι το γέννημα, το στάρι και το κριθάρι που χρύσωνε τση αλωνόπλακες, που είναι τα άλογα που ζεμένα στο στιγερό βροντούσαν περήφανα τση οπλές τους, που είναι οι φωνές του αλωνιστή άμα δεν υπάκουαν τα άλογα, που είναι οι βλαστήμιες του λυχνιστή άμα δε φύσαε για να πάρει ο αγέρας τσου αχουνούπους, που είναι εκειές οι ιστορίες για τση ανεράγδες, τα ξωτικά, τα παγανά και τσου δράκοντες, που σιγομουρμούριζαν κάτω από το πυρωμένο ήλιο του Αλωνάρη οι γερόντοι στα παιδιά για να τα ξεγελάνε και να μη λυσσομανάνε, που είναι οι κολοκύθες με τη ρομπόλα και το βοστολίδι που ξέφρυγε τα χείλια και τη ψυχή των αλωνιστάδωνε άμα το απομεσήμερο αποκαμωμένοι μπατάρανε απουκάτω από τση ελιές και τση κουτσουπιές, που είναι ο μυλωνάς που έκλεβε μισή λίτρα γέννημα κάθε τόσες γυρισιές, που είναι η μυλωνού που σα πονηράλουπο αριβάριζε με το τραταμέντο κάθε τόσες γυρισιές του μύλου…, όλα χάθηκαν …. μόνο τα Δαυγέϊκα πετράλωνα στέκουν αγέρωχα και ο ρίπιος ανεμόμυλος να θυμάται τα πανιά του που φούσκωναν άμα φύσαε ….. για πόσο ακόμα;