«Ο πιο μακρύς δρόμος»: Το προσφυγικό με τη ματιά των «διακινητών»

Προβολή με ελεύθερη είσοδο του βραβευμένου ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου στον Κινηματογράφο «Απόλλων»

Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΟΡΦΕΑ
46Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο

προβάλουν το ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου με θέμα το προσφυγικό:

ΣΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

«Επί δύο χρόνια (πριν από την προσφυγική κρίση) η σκηνοθέτρια παρακολουθούσε την υπόθεση δύο ανηλίκων παράτυπων μεταναστών που εκρατούντο στις φυλακές (για νέους) του Βόλου με την κατηγορία τη διακίνησης μεταναστών. Ο Τζασίμ από το Ιράκ και ο Αλσάλεχ από τη Συρία γνωρίστηκαν στο κελί και έγιναν φίλοι. Για τις κινηματογραφικές αρετές της ταινίας θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε προσεχώς. Τώρα, θα περιοριστούμε στη μία από τις δεκάδες εξαιρετικά σοβαρές πτυχές του θέματος που διερευνά η Μ. Οικονόμου.

Ο ένας από τους δύο κρατούμενους αποφυλακίστηκε ύστερα από 18 μήνες, καθώς η κατηγορία που τον βάρυνε αποδείχθηκε ανυπόστατη. Ο δεύτερος αποφυλακίστηκε ύστερα από λίγους μήνες και σήμερα αγνοείται η τύχη του. Δεκαοκτώ, περίπου, χρόνων, πλέον, και οι δύο, με «πολύ καλή διαγωγή» στο διάστημα της φυλάκισής τους, πήγαιναν σχολείο (ο ένας τελείωσε το δημοτικό), έμαθαν να συνεννοούνται καλούτσικα στα ελληνικά. Ο Τζασίμ ισχυριζόταν ότι ο Τούρκος διακινητής τον υποχρέωσε, απειλώντας τον με τη ζωή μιας γυναίκας και του παιδιού της, να οδηγήσει μια βάρκα στα ελληνικά παράλια και από εκεί πίσω, πάλι, στα τουρκικά. «Κανείς δεν με πιστεύει, κανείς δε με ακούει», μονολογούσε σχεδόν στη φυλακή. Γνώριζαν ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να τους προσφέρει καμία φροντίδα (στις φυλακές βέβαια συνάντησαν υπαλλήλους που τους στήριξαν και τους βοήθησαν), ένιωθαν εγκλωβισμένοι, η μόνη επιθυμία τους ήταν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Μετά τη φυλακή, ο Τζασίμ και ο Αλσάλεχ δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ» (Καθημερινή).