Σαν σήμερα, αποφυλακίζεται και απελαύνεται ο εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν
Ο Μαξ Μέρτεν (δεξιά) κατά την διάρκεια της δίκης του
Σαν σήμερα, στις 5 Νοέμβρη του 1959, αποφυλακίζεται και απελαύνεται Μαξ Μέρτεν. Ο Μέρτεν ευθυνόταν για σειρά εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη και είχε συλληφθεί συμπτωματικά στην Αθήνα το 1957.
Ο Μαξ Μέρτεν στην αίθουσα του δικαστηρίου (Πηγή: FAZ)
Η δίκη του Μέρτεν άρχισε στις 11 Φεβρουαρίου 1959 και κράτησε 20 μέρες. Ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε ποινές από 6 έως 20 χρόνια για διάφορα αδικήματα, όπως παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, «γκέτο» σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, εκτόπιση στα γερμανικά στρατόπεδα 40.000 Εβραίων κλπ.
Τελικά, όμως, το Νοέμβρη του 1959, με τροποποίηση προηγούμενου νόμου («περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» που είχε φέρει στη Βουλή στις αρχές του έτους η κυβέρνηση Καραμανλή), ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε. Στη Γερμανία συνελήφθη, αλλά γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος.
Σε εφημερίδα της εποχής (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Φύλλο της Παρασκευής 6 Νοεμβρίου 1959) διαβάζουμε:
|
Υπό άκραν μυστικότητα και σιωπήν των αρμοδίων αρχών απεφυλακίσθη ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν χθες την πρωΐαν από τα φυλακάς Αβέρωφ και ανεχώρησεν εις Γερμανίαν, δι΄ αεροπλάνου της Λουφτχάνσα.
Ενώ όλαι αι αρμόδιαι αστυνομικαί αρχαί, η διεύθυνσις των φυλακών Αβέρωφ και η αεροπορική εταιρία Λουφτχάνσα ηρνούντο την παροχήν και της ελαχίστης έστω διαφωτιστικής πληροφορίας περί της ώρας και του τρόπου αποφυλακίσεως και απελάσεως του Μέρτεν, ούτος έφθασεν εις το αεροδρόμιον του Ελληνικού περί την 12.40 μ.μ. δι΄ ενός ταξί, το οποίον «επλεύρισε» την κλίμακα των επιβατών του αεροπλάνου, αμέσως δε ο Μέρτεν ανήλθεν εις το αεροσκάφος χωρίς να γίνη αντιληπτός. Εις το αεροδρόμιον ήσαν ο γραμματεύς της γερμανικής πρεσβείας κ. Σαίνφελντ και ο νομικός σύμβουλος της πρεσβείας κ. Ματσούκας, συνήγορος του Μέρτεν εις την δίκην ενώπιον του Ειδικού Στρατοδικείου Εγκλημάτων Πολέμου, υπό του οποίου, ως γνωστόν, είχε καταδικασθή τον παρελθόντα Μάρτιον εις 25ετή πρόσκαιρον κάθειρξιν… |
Ο Μέρτεν ήλθε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1942, ένα χρόνο μετά τη γερμανική εισβολή. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου και ανέλαβε τη γενική εποπτεία της δίωξης των Εβραίων της Μακεδονίας, σύμφωνα με την από 7 Ιουλίου 1942 σχετική διαταγή της Κομαντατούρ «περί μέτρων κατά των Εβραίων και των περιουσιών αυτών», αντικαθιστώντας σε πολλές των περιπτώσεων και τον ανώτερο στρατιωτικό διοικητή Μακεδονίας και Αιγαίου.
Η συγκέντρωση των Εβραίων στην πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη
Θεωρούνταν ο κύριος υπεύθυνος της γενοκτονίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, διατάσσοντας τη μεταφορά περίπου 45.000 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, καθώς και την ευθύνη της λεηλασίας των περιουσιών τους, μέχρι και τυμβωρυχίας του εβραϊκού νεκροταφείου, που υπολογίσθηκε ότι ξεπερνούσαν σε αξία το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό των 125.000.000 χρυσών φράγκων. Εξ αυτών και αποκαλούνταν «Δήμιος της Θεσσαλονίκης» ή «Χασάπης της Θεσσαλονίκης».
Η υποδούλωση της Θεσσαλονίκης στις δυνάμεις του άξονα (9-4-41) θα σημάνει την αρχή του τέλους για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Οι Ναζί εγκαινιάζουν τα αντιεβραϊκά μέτρα από τις πρώτες κιόλας μέρες. Απαγορεύουν την είσοδο των Εβραίων σε καφενεία, ζαχαροπλαστεία κλπ. Επιτάσσουν το νοσοκομείο Χιρς και πολλά Εβραϊκά σπίτια, φυλακίζουν τα μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου, λεηλατούν τα γραφεία της Κοινότητας, καταστρέφουν τα αρχεία και τις Εβραϊκές βιβλιοθήκες.
Στις 11-7-1942 οι Εβραίοι άνδρες από 18-45 χρονών διατάζονται να παρουσιαστούν στην πλατεία Ελευθερίας. Εκεί, αφού υφίστανται απερίγραπτες ταπεινώσεις, καταγράφονται και οδηγούνται σε καταναγκαστικά έργα. Η Κοινότητα θα καταβάλει λύτρα 2,5 δις δρχ. για να τους απελευθερώσει. Στο τέλος του ίδιου χρόνου κατάσχονται οι Εβραϊκές επιχειρήσεις και καταστρέφεται το νεκροταφείο.
Βασανιστήρια και εξευτελισμοί από τους Ναζί στην πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη
Από το Φεβρουάριο του 1943 οι Εβραίοι υποχρεώνονται να φορούν το κίτρινο άστρο και να κατοικούν σε ορισμένες μόνο συνοικίες (γκέτο). Στις 15 Μαρτίου 1943 αναχωρεί ο πρώτος συρμός με προορισμό τα στρατόπεδα του θανάτου Άουσβιτς-Μπιερκενάου. Θα ακολουθήσουν, μέχρι τον Αύγουστο του 1943, άλλες δεκαοχτώ αποστολές, που θα μεταφέρουν όλους σχεδόν τους Εβραίους στον τόπο της εξόντωσης, στοιβαγμένους σε βαγόνια που προορίζονταν για ζώα. Ένας μόνο ασήμαντος αριθμός θα μπορέσει, με τη βοήθεια Χριστιανών φίλων, να διαφύγει ή να ενταχθεί στην αντίσταση. Αυτοί θα επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη, με την απελευθέρωσή της, τον Οκτώβριο του 1944 και μαζί με τους ελάχιστους επιζώντες των στρατοπέδων του θανάτου, θα προσπαθήσουν να οικοδομήσουν μια καινούρια ζωή μέσα από τα ερείπια.
Το κλίμα της εποχής περιγραφόμενο τότε ήταν, η από την Κυβέρνηση Παπάγου από το 1953, με ινστρούκτορα τον Σπύρο Μαρκεζίνη ανοιγμένη συνεργασία και δήθεν Γερμανική βοήθεια, για την ανάπτυξη της Ελλάδος.
Οι Αμερικανοί το 1953 , πιέζοντας όλες τις ευρωπα’ι’κές Δυτικές κυβερνήσεις, διέγραψαν το μισό πολεμικό χρέος της Γερμανίας το 1953 στο Λονδίνο.
Η Δυτική Γερμανία αμέσως μετά την Λήξη του Β παγκοσμίου πολέμου, απετέλεσε το σύνορο του ψυχρού πολέμου και η σημασία της εντάθηκε για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ ( οι Αμερικανοί δηλαδή) διατηρούσαν την μεγαλύτερη στρατιωτική βάση στην Ευρώπη, στην Φρανκφούρτη και μάλλον την διατηρούν ακόμα.
Η Ελλάδα από τον Παπάγο 1953 και μετά , στήριξε κυρίως την Ελαφρά έως μεσαία βιομηχανική ανάπτυξη της και την εξυπηρέτηση των αναπτυξιακών της υποδομών, στην Γερμανική τεχνογνωσία και τεχνολογία και την προμήθεια βιομηχανικών μέσων παραγωγής.
Μόνιμη επιδίωξη των μεταπολεμικών συμμάχων της Ελλάδος,φανερά επιδιωκόμενο απ το σχέδιο Μάρσαλ ( που για τούτο δόθηκε κυρίως) αλλά και της στόχευσης της Γερμανικής συνεργασίας ήταν : απομάκρυνση απ την Ελλάδα, της δυνατότητας να δημιουργηθεί αστική τάξη.
Η δεξιά κυριαρχία για 10-12 χρόνια, αυτή την οποία υποσχέθηκε το 1953 ο Σπύρος Μαρκεζίνης για τα επόμενα 10-12 χρόνια και υλοποιήθηκε όλη την δεκαετία του 1950 και την αρχή της δεκαετίας του 60, αυτή η δεξιά κυριαρχία, χαρακτηριζόνταν από το δόγμα της ΄΄ επιθετικής αναδίπλωσης της Ελληνικής πολιτείας απέναντι στην διεκδίκηση των Γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων και δανείων». Κύριος μανιώδης εκφραστής αυτής της επιθετικής αναδίπλωσης, ήταν ο υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ, τα χρόνια που διετέλεσε ως τέτοιος.
Η δυτική γραμμή άμυνας του ΝΑΤΟ απέναντι στον Ανατολικό συνασπισμό στον ψυχρό πόλεμο, ήταν το σύνορο Ελλάδα- Τουρκία- Ιράν.
Ο σκληρός Γερμανός Ναζί Μάξ Μέρτεν ήταν κύριος παράγοντας στην Γερμανική Ναζιστική κρατική μηχανή στην ιστορία του ολοκαυτώματος των Εβραίων ,για την τελική λύση ( δηλαδή της εξάλειψης των Εβραίων, Τσιγγάνων, Σλαύων,και άλλων φυλών). Για τούτο και στάλθηκε στην Θεσσαλονίκη, ως υψηλό κλιμάκιο Ναζιστικής ευθύνης για την υλοποίηση του σχεδίου της τελικής λύσης.
Υπάρχουν αναφορές, ότι ο Μαξ Μέρτεν συμμετείχε ή ήταν κοντά στην απόφαση της τελικής λύσης , που λήφθηκε στο πολυτελές προάστειο Βανζέε του Βερολίνου,τον Ιανουάριου του 1942. Και σε αυτή συμμετείχαν και απεφάσισαν ομοφώνως όλα τα ανώτατα στελέχη της Γερμανικής Ναζιστικής ηγεσίας. Σύμφωνα με την ιστορική αναφορά , στην σύσκεψη της Βανζέε δεν είχε συμμετάσχει ο Αδόλφος Χίτλερ, αφού όμως παρέπεμψε στην υλοποίηση των Νόμων της Καγκελαρίας του 1938-1939 που έθεταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινούνταν η αντιμετώπιση των Εβραίων, Ρομά, Τσιγγάνων, Σλαύων και άλλων λαών και ομάδων πληθυσμών.
Συμμέτοχος στην σύνταξη των Νόμων του 1938 -1939 και γραμματέας της Ναζιστικής Καγκελαρίας τα ίδια έτη ήταν ο Χάνς Γκλόμπκε, μετέπειτα στενός συνεργάτης και πρώτος Γραμματέας της Γερμανικής Κυβέρνησης του Κόντραντ Αντενάουερ. Και αυτό στο πλαίσιο του μεταπολεμικού Γερμανικού κυβερνητικού δόγματος, για την διακριτική θεσμική Ναζιστική συνέχεια του μεταπολεμικού Δυτικογερμανικού κυβερνητικού καθεστώτος.
Έτσι μέσα στο πλαίσιο της διακριτικής ναζιστικής θεσμικής συνέχειας της μεταπολεμικής Γερμανίας, δεν μπορούσαν να διωχθούν και μάλιστα υποστηρίζονταν κυβερνητικά οι όποιοι αξιωματούχοι ναζιστές όπου και όπως αν έδρασαν ανά τον κόσμο από τα έτη 1938-1944 , μια και από το 1938 άρχισε η ναζιστική εξάπλωση στην Ευρώπη (άνσλους στην Αυστρία, προσάρτηση της Σουδητίας Σλοβακία, στην Τσεχοσλοβακία).
Ακόμη ενδεικτικό της προστασίας των Γερμανών ναζιστών απανταχού αλλά και των πολιτών άλλων χωρών φιλικά προσκείμενων στους Γερμανούς προπολεμικά και κατά τον πόλεμο,είναι το χαρακτηριστικό σύμπτωμα του Έλληνα Ιωάννη Βουλπιώτη ,Γαμπρού προπολεμικά του Φρήντριχ Ζήμενς και εκπροσώπου προπολεμικά της AEG στην Ελλάδα. Στην κατοχή 1941 ήταν ο εισηγητής στους Γερμανούς της δημιουργόας των ταγμάτων ασφαλείας και μεταπολεμικά ο επικεφαλής της Siemens στην Ελλάδα, που κατηγόρησε το 1955 ακόμα και Έλληνα υπουργό για προμήθειες που ζήτησε ο υπουργός , για την εγκατάσταση των τηλεφωνικών κυκλωμάτων Siemens στην Ελλάδα. Και που παρά την καταδίκη του ο Ιωάννης Βουλπιώτης σε φυλακή για μακρύτερο διάστημα, έμεινε λίγο καιρό φυλακή το 1955 και αφέθηκε ελεύθερος. Η κατοικία του βέβαια δεν μπορούσε να είναι παρά πίσω από τον Εθνικό κήπο στην Αστικότερη και πολυτελέστερη οδό της πρωτεύουσας της χώρας.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο και δεν είναι τυχαιότητα – είναι κρατική και κυβερνητική Γερμανική μεταπολεμική νόρμα και οδηγία- που ο Μαξ Μέρτεν αφού αφέθηκε ελεύθερος απ την Ελληνική δικαιοσύνη , κατηγόρησε ακόμα και τον τότε Έλληνα υψηλότατο πολιτικό ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, για να ικανοποιείται έτσι το κυβερνητικό μεταπολεμικό Γερμανικό δόγμα , της πρακτικής της προβοκάτσιας που οφείλει να διασπείρεται , για την αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων άλλων χωρών και που είχε εκπονηθεί απ τον Γκαίμπελς στο πλαίσιο της Ναζιστικής προπολεμικής επικοινωνιακής Ναζιστικής πολιτικής. Και που βέβαια μια και το μεταπολεμικό Γερμανικό καθεστώς υιοθετήσει την αρχή »της διακριτική αρχή της Ναζιστικής θεσμικής συνέχειας» δεν είχε ξεχάσει και τις επικοινωνιακές δομές ( περί προβοκάτσιας και υπονόμευσης) που ήταν ενσωματωμένες στην ναζιστική πρακτική.
Ο Μαξ Μέρτεν , όταν αφέθηκε ελεύθερος απ την Ελλάδα, συνέχισε να κατηγορεί στην Γερμανία τους Έλληνες πολιτικούς και την Ελλάδα και απ την θέση του ως μεταπολεμικός δικηγόρος σε πολύ μεγάλο δικηγορικό Γερμανικό γραφείο.
Και η Ελληνική πολιτική σκηνή , επιθετικά αναδιπλώθηκε ιδιαίτερα τα χρόνια της δεκαετίας του “950 , απέναντι ακόμα και στις κάθε λογής δανειακές πολεμικές οφειλές της Γερμανίας.
Που ακόμα και η ναζιστική καγκελαρία από τον Μάρτιο του 1945, είχε ζητήσει από την ReichsBank ( την Γερμανική κεντρική τράπεζα τότε), να καταγράψει το δανειακό χρέος της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα , για τα έτη 1941-1944, πράγμα η η κεντρική Γερμανική τράπεζα είχε αρχίσει να το κάνει, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Και βέβαια δεν χρειάστηκε ποτέ ούτε θα χρειαστεί ποτέ – περάσανε τώρα τα χρόνια- μια και δεν χρειαζόνταν να καταγραφεί, αφού ήταν άχρηστο προς χρήση από την Ελληνική κυβέρνηση της δεκαετίαςτου 1950- ιδιαίτερα μετά το 1953, λόγω της επιθετικής αναδίπλωσης της Ελληνικής κυβέρνησης αρχικά και για χρόνια της δεξιάς , κατά Σπύρο Μαρκεζίνη, σύμφωνα με έκφραση του ιδίου από το 1953.
Και την τελευταία δεκαετία είχαμε και άλλα συμπτώματα
siemens type.
Καλά είναι να αρχίσουν οι ιστορικοί να κρατούν χρονολογικές ιστορικές σειρές πλέον με το σύμπτωμα Deutschland-Grecce, που απ ότι φαίνεται θα πάει αιώνες.