Το τελευταίο αντίο στον Οδυσσέα Μανωλίτση

Τελευταίο αντίο στον συνταξιούχο εκπαιδευτικό – θεολόγο Οδυσσέα Μανωλίτση, που «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών, είπαν το μεσημέρι της Πέμπτης 13 Οκτώβρη 2022 συγγενείς, χωριανοί, φίλοι αλλά και μαθητές του από την πολύχρονη θητεία του στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη χοροστατούντος του Αρχιμανδρίτη Ιωαννίκιου Ζαμπέλη, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στη Νικιάνα Λευκάδας.

Εκ μέρους της τοπικής Εκκλησίας τον νεκρό αποχαιρέτησε ο Αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος Ζαμπέλης, ο οποίος εκπροσώπησε τον Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης που απουσίαζε εκτός Λευκάδας. Μεταξύ άλλων είπε:

«… Ο αείμνηστος αδελφός μας γνώριζε από μέσα, για να το πούμε απλά, τα γράμματα τα ιερά της Εκκλησίας μας. Ήταν θεολόγος με βάθος, συνειδητός. Πολλοί, και θεολόγοι και ιερείς, όταν τελειώσουμε τις σχολές μας δεν ξανανοίγουμε βιβλίο καμιά φορά. Εκείνος μέχρι τα τελευταία του, τις τελευταίες στιγμές του, και όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν μελετούσε σε βάθος το λόγο του Θεού, καλλιεργούμενος παράλληλα σφαιρικά. Διότι ο χριστιανός δεν περιορίζεται μονάχα στη μελέτη των ιερών γραφών, δεν ζει απομονωμένος στην δική του σφαίρα της πραγματικότητας, αλλά ζει την ζώσα πραγματικότητα πολιτευόμενος ταυτόχρονα ως πολίτης όσο οι δικές του δυνάμεις το επιτρέπουν.

Μελετούσε συνεχώς ο αείμνηστος Οδυσσέας ό,τι καλό έπεφτε στα χέρια του. Ενημερώνονταν για τα συμβαίνοντα και στα θεολογικά πράγματα αλλά και στα κοινωνικά δρώμενα και είχε την ταπείνωση αν θέλετε και την καλή ανησυχία, ακόμη και σε αυτή την ηλικία, οτιδήποτε είχε ως απορία να το ψάχνει παραπέρα και να δανείζεται και επιπλέον βιβλία για να διευκρινίσει διάφορα που προέκυπταν ως απορίες. Και δεν κρατούσε για τον εαυτό του ό,τι αποθησαύριζε από την μελέτη αλλά σε διάφορες ευκαιρίες που και οι προηγούμενοι Αρχιερείς αλλά και ο τωρινός μας Ποιμενάρχης πατήρ Θεόφιλος του έδιναν, και περισσείας εξηγούσε τις ιερές διδαχές, μετρημένος πάντοτε και στο χρόνο αλλά και στο περιεχόμενο των λόγων του, πράγμα που επίσης σπανίζει.

Άνθρωπος όχι μονάχα των λόγων αλλά και των έργων όσο οι καταστάσεις του επέτρεπαν, ανταποκρίνονταν στις ανάγκες χωρίς να υπάρχει πάντοτε ρητή έκκληση για βοήθεια. Άνθρωπος βαθιά κοινωνικός συμπαραστεκόταν στον πόνο και την ανάγκη όχι μονάχα της στενής του οικογένειας αλλά και εκεί που η ευρύτερη οικογένειά του, η Εκκλησία αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος, το απαιτούσαν. Χωρίς να το διαφημίζει, χωρίς να το διατυμπανίζει…».

Έτυχε να έχω το εκλιπόντα καθηγητή για κάποια χρόνια στο τότε Γυμνάσιο Αρρένων. Καλοκάγαθος και χαμηλών τόνων σαν άνθρωπος και άριστος εκπαιδευτικός παρά το αντικείμενό του, όπως μπορώ σήμερα να αξιολογήσω. Δυο πράγματα μου έχουν μείνει. Το πρώτο ήταν μια μέρα -το 1975 θα πρέπει να ήταν- που ταξιδεύαμε μαζί με το λεωφορείο από τη Λευκάδα για τη Νικιάνα. Μού ζήτησε την εφημερίδα που κρατούσα για να της ρίξει μια ματιά. Ήταν ο «Ριζοσπάστης». Την ξεφύλλισε και μου την επέστρεψε ευγενικά χωρίς τις συνηθισμένες νουθεσίες που άκουγα συχνά την εποχή εκείνη ως αναγνώστης της εν λόγω εφημερίδας. Η άλλη ήταν μια μέρα στην τάξη. Άθελά μου και χωρίς να έχω πρόθεση να τον πειράξω ενοχλήθηκε όταν έπαιζα με ένα φακό. Θα πήγε μάλλον το φως στα μάτια του. Σταμάτησε για λίγο το μάθημα για να πει λιγάκι εκνευρισμένος: «Ό,τι παθαίνω (στην τάξη) το παθαίνω από συχωριανούς μου και παιδιά παπάδων…».

Να υπενθυμίσουμε ότι πρόσφατα ο αείμνηστος Οδυσσέας Μανωλίτσης δώρισε στο Δήμο Λευκάδας ένα αγροτεμάχιο 700 τ.μ. για την επέκταση του κοιμητηρίου της Νικιάνας.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!