Αύριο Πέμπτη στο Άλατρο η κηδεία της Αλτάνης Γ. Σολδάτου

Του
Παναγιώτη Σκληρού

Συνήθως, στην μετάβαση απ΄ η ζωή στην αιωνιότητα, δεν γράφω κάτι. Για τούτη εδώ τη γυναίκα θα γράψω δυο λέξεις αν και είμαι -ειλικρινά το λέω- πολύ στεναχωρημένος.

Γνώρισα την Αλτάνη στα 97 της χρόνια και με καθήλωσε ο καθαρός της λόγος κι η ντρίτα κουβέντα της. Την ξανάδα 2-3 φορές ακόμα. Ήταν μια ηρωίδα σαν τις βαβάδες και τις μανάδες μας. Στα σπαρτά, στ΄ αλώνια, στις αλυκές, στο σπίτι. Για τον εαυτό της τίποτα. Για την οικογένεια όλα. Ήταν μπροστάρης στο χωριό της, αυτό το ξεχασμένο χωριό που αύριο θα την αποχαιρετήσουμε.

Δεν ήταν συγγενής μου αλλά ένιωσα την απώλειά της σαν να ήταν κάτι απ΄ το σπίτι μου. Δεν ξέρω πώς να το πώς. Ίσως επειδή ήταν η ηρωίδα στο πρώτο ανάγνωσμα του νέου μου βιβλίου Ζούσα την στιγμή να την τιμήσουμε όπως της πρέπει. Όμως αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Στο καλό βαβά Αλτάνη. Ήσουν έτοιμη γι΄ αυτό το πέρασμα. μου τόχες πεί. Θα τα πούμε κι αύριο στο Άλατρο. Εκεί που έδωσες τη μάχη μ΄ όλες τις γυναίκες και τους άντρες του χωριού σου και σε πήγαν στο στρατοδικείο. Στο καλό.