«Μαΐστρος», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΜΑΪΣΤΡΟΣ

Φύσηξε κι άλλο, δυνατά, στα πέρατα του κόσμου
Μαΐστρε ταξιδιάρικε και αλαφροπατημένε
πάρε μαζί σου μισερές έγνοιες κι απωθημένα
πάρε και τις δυσάρεστες τις σκέψεις από θλίψη

Αφέσου στου ονείρου σου την άγνωστη τη ρότα
και πλέξε την ολόλευκο σεντόνι νέας ήβης
που δεν λογίζει στεναγμούς, κινδύνους, πανοπλίες
παρά γυμνή σαρκώνεται την γενναιότητά της
περιδιαβαίνοντας στενά σοκάκια της ψυχής μας
πλαταίνοντας τα μ’ ευωδιά του γιασεμιού του Ιούλη
σμιλεύοντας τα σε γλυπτά με σμίλη του αιθέρα

Πάρε την σκόνη που έμεινε απ’του καιρού τη μνήμη
πάρε τη μάσκα της ψευτιάς που μόνιμα εστάθη
στα πρόσωπα της εποχής ως δέρμα δεύτερό τους
καθάρισε το πρώτο τους το δέρμα το δικό τους,
περιποιήσου τις πληγές τις συγκεκαλυμμένες
αυτές που αναδύθηκαν απ τα βαθιά σκοτάδια
του ασυνείδητου εαυτού ίδια σωστά απλάδια

Φύσηξε μες το είναι μας επαναστάτη αέρα,
φανέρωσε τους θησαυρούς που ερμητικά κλεισμένους
τους κράτησαν οι φόβοι μας κι οι τόσες πεποιθήσεις
τι θ’απογίνει ο κόσμος μας, η ψυχή χωρίς πετράδια;

Κωνστ. Κούρτη

Κάβαλλος Λευκάδα 31/7/24