Δημιουργούν έναν «ελληνικό Φρανκεστάιν»

Του Απ. Γατή

Το να αναλαμβάνεις, κατά δήλωσή σου, υποχρεώσεις κατά πολύ υψηλότερες από το πολιτικό σου μπόι, που μετρήθηκε, δεν αποτελεί ούτε μήνυμα, αλλά ούτε στάση ευθύνης. Αν δεν ξεφύγουμε από την εικόνα εκείνης της Αριστεράς της Ιταλίας, για την οποία ο Ανιέλι της FIAT αναφώνησε το ’97 «Μα καλά, τόσα χρόνια αυτούς φοβόμασταν; Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα και από τη Δεξιά», θα ρίχνουμε νερό στο μύλο εκείνων των οποίων νομίζουν ότι η δεξιά λιτότητα γίνεται πιο εύπεπτο πιάτο, όταν στη συνταγή της συμμετέχει και ένας αριστερός σεφ.

Ή μήπως να πάμε πιο πίσω, στο 1977, όταν ο Μπερλινγκουέρ που είπε στους εργαζομένους «σφίξτε το ζωνάρι», υποστηρίζοντας ότι σε συνθήκες κρίσης, η λιτότητα είναι προς το συμφέρον τους! Έφθασε μάλιστα, αν θυμάστε, να δώσει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση Αντρεότι. Μία κυβέρνηση εφάρμοσε τα πλέον αντιλαϊκά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, προφανώς σύμφωνα με το μότο της «δίκαιης κατανομής των βαρών». Όπου «δίκαιη» θα πρέπει μάλλον ν’ αντιλαμβανόμαστε το δίκαιο των κεφαλαιοκρατών και την εγγύηση του ρυθμιστικού τους ρόλου επί της πολιτικής.

Από την άλλη, θα μπορούσαμε εύκολα να διαχωρίσουμε την «αριστερή» από τη «δεξιά» λιτότητα. Όμως, τα όρια αυτά κάπου «αγκιστρώνονται» μεταξύ τους, θηλυκώνουν, δένουν σαν τη βίδα με το παξιμάδι, όπως μας διδάσκει η ελληνική πραγματικότητα της τριανδρίας.

Για κάποιους συνειδητοποιημένους αυτό το πολιτικό «ζευγάρωμα» σηματοδοτούσε μια αφετηρία περίεργων προσμονών και ιδεών. Δε μπορεί να αισθάνεσαι προδομένος και να υπηρετείς παρασύνολα. Τουλάχιστον αυτοί οι «κολίγοι» της πολιτικής έχουν περισσότερο θάρρος από το να καταντήσουν «επιστάτες» επί άλλων κολίγων της πολιτικής των «περιφράξεων», στο όνομα μιας ματαιοδοξίας που ακούει στο όνομα (συγ)κυβέρνηση. Γιατί αν υποθέσουμε καλόπιστα ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν την Ιδέα της πολιτικής, μας προσγειώνει άγαρμπα η πραγματικότητα ότι συλλαμβάνουν μάλλον τη μεγάλη ιδέα του εαυτού τους.

Συμπερασματικά μπορεί να πει κανείς ότι η «(συγ)κυβερνώσα αριστερά» δίνει τα μέλη του σώματός της ως «τσόντα» για τη δημιουργία ενός “ελληνικού Φρανκεστάιν” που στο τέλος, μην αντέχοντας την ίδια του τη φύση και το υπαρξιακό του άγχος, θα στραφεί ενάντια σε αυτούς που τον δημιούργησαν.

Το ζήτημα είναι πόσους θα κατασπαράξει, μέχρις ότου «απαγκιστρωθεί» από την αταίριαστη φύση του, αυτός και τα παιδιά του, όπου έχει κατορθώσει να τα διασπείρει με την τεχνητή γονιμοποίηση του πολιτικού σωλήνα ανά την επικράτεια…