21η Μαρτίου, ἡμέρα τῆς Ἐαρινῆς Ἰσημερίας, ἡμέρα τοῦ φωτός τοῦ ἑλληνικοῦ ποιητικοῦ λόγου

Της Ιωάννας Κόκλα

«Οἱ ὁδηγήτριες ἔννοιες, πρός τήν αἰώνια κορυφή», ἦταν καί θά εἶναι σύμφωνα μέ τόν «στερνό και ξέχωρο» ἀρχαιογνώστη ποιητή Ἄγγελον Σικελιανόν, ὁ «ποιητής καί ἡ ἔννοια ποίηση».

Κι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ποίηση, σύμφωνα πάντοτε μέ τόν ἴδιο ἱεροφάντη δημιουργό, «δέν εἶναι μόνον Τέχνη, ἀλλά ἡ πλήρης Τέχνη, ἡ Τέχνη τῶν Τεχνῶν» καί «θἄπρεπε νά κυβερνᾶ καί νά ρυθμίζει τά πάντα ἀπ’ τά πρῶτα βήματα τῆς γενικῆς ἐκπαίδευσής μας, ὅλη μας τήν σκέψη καί τήν ζωή», γιατί ὁ ποιητής «δεν εἶναι πλέον κατά την ἐποχή αὐτή το ὄργανον μιᾶς τάξης ἰδεῶν εἴτε πραγμάτων, ἀλλ’ ὁ ἐνσυνείδητος συμπυκνωτής μιᾶς ἑνιαίας καί ἀπόλυτα πηγαίας Ἐκπαιδευτικῆς, μεταξύ ὅλων τῶν πραγμάτων καί ἰδεῶν ἀποστολῆς».

Ὁ Λευκάδιος αἰσθαντικός ποιητής, ὁ «ἀλαφροΐσκιωτος» προφήτης τῶν νεωτἐρων χρόνων, ἔλεγε σέ ἄρθρο του γιά τόν μελετητή τῆς ζωῆς καί τῆς σκέψης, τόν Πίνδαρον.

«Ἡ Ποίηση εἶναι ἡ δύναμις ἐκείνη χάρις στήν ὁποία ὑπό τήν παρόρμηση τοῦ λόγου δέν συνδέονται μόνον «τρόποι» μουσικοί καθώς ὁ Λυδικός, ὁ Φρυγικός, ὁ Δωρικός, ὁ Αἰολικός, ἀλλά καί δημιουργοῦνται οἱ Ἀμφικτυονίες, ἀλλά καί πραγματοποιοῦνται καί συνθέτονται οἱ ἀνώτατοι δημιουργικοί, ἠθοπλαστικοί καἰ ἐκπολιτιστικοί θεσμοί.

Τό ὅτι λοιπόν, ἡ ἔννοια Ποιητής καί ἡ ἔννοια Ποίηση, ἔχουν ἀτροφήσει κατά τρόπον τραγικόν στήν ἐποχή μας, εἶμαι βέβαιος πώς αὐτό τό ἀναγνωρίζουν πρῶτοι, ὅσοι ἀπό τήν φύση τους κι ἀπ’ τούς πνευματικούς τους μόχθους προσπαθοῦν νά τίς προσεγγίσουν, νά τίς ἐκτιμήσουν στήν αἰωνία τους ἀξία καί νά τίς ἀναστηλώσουν ἄν εἶναι δυνατόν καί πάλι ἀνάμεσα στόν κόσμο, μέ τό αὐθεντικό ἀνάστημα, πού σέ παληούς αἰῶνες εἶχαν, καί πού ἀργά ἤ γρήγορα θά ξαναπάρουν, ὡς ἀνώτατες ρυθμίστριες τῆς καθολικῆς πνευματικῆς καί ψυχικῆς Ἐκπαίδευσης τῶν λαῶν».

Καί συνεχίζει: «Χρειάζεται να προηγηθεῖ γι’ αὐτό μιά κάθαρση πνευματική, ἀπό τ’ ἀναρίθμητα διανοητικά καί αἰσθητικά παράσιτα, ὁποῦ μεταγενέστεροι καιροί ἐκολλήσανε στό νοῦ μας, ὅπως τά κοχύλια πού κολλᾶνε σέ καράβι ἀπό καιρό ἀραγμένο σέ λιμάνι, ἐμποδίζοντας τήν πρόοδο τῆς ψυχῆς στήν φυσική ἄνοδό της, στήν ἀληθινά ἐποπτειακήν ἐκ μέρους τῆς ἐπίγνωσης τοῦ κόσμου, καί στό τελικόν ἀνέβασμά της στήν αἰώνια κορυφή, ὅπου ἀπό πάντα καί γιά πάντα ἔχουν θρονιάσει οἱ τόσο παραγνωρισμένες στόν καιρό μας Ὁδηγήτριες Ἔννοιες, ἡ Ἔννοια Ποίηση καί ἡ Ἔννοια Ποιητής.

Γιατί χωρίς ἀμφιβολία στά μεταγενέστερα αὐτά χρόνια (ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Πινδάρου ἐννοεῖ), ἔχει συμβεῖ …αὐτό πού δυστυχῶς συμβαίνει σ’ ἕνα ὀρισμένο ἀριθμό γενεῶν μητέρων, πού δέν ἐγαλούχησαν οἱ ἴδιες τά παιδιά τους, νά ἐξαφανίζωνται ἀπό τήν ψυχή καί τῶν σκεπτομένων ἀκόμα ἀνθρώπων, οἱ ἰδιότητες ἐκεῖνες, χάρις στίς ὁποῖες μπορεῖ νά συλληφθοῦνε οἱ μεγάλες Ἔννοιες στήν πηγή τους…».

Ὁ συγκεκριμμένος ποιητής πράγματι ὄχι μόνο ἀντικρίζει τήν σύναξη τῆς πνευματικῆς νιότης τῶν αἰώνων, ἀλλά καί προφητικά μᾶς νουθετεῖ πρός τήν ἀληθινή πηγή τοῦ ξεδιψασμοῦ τῆς μητρικῆς μας «γαλουχίας», γιά νά γευτοῦμε τίς ὁδηγήτριες ἔννοιες τῆς αἰώνιας κορυφῆς, τῆς ποίησης τοῦ λόγου τοῦ ἑλληνικοῦ…

Ἰωάννα Κόκλα
Λογοτέχνις